Saving Maribella ( Tagalog )

Napabuntong-hininga siya at napaatras ang katawan nang imulat niya ang kanyang mga mata. Nakarinig siya ng malakas na pagkabasag, ngunit ang tanging nasa isip niya ngayon ay si Bella. Habang pinagmamasdan niya ang kanyang paligid, unti-unti niyang naramdaman ang pagre-relax niya matapos makita ang kanyang anak na si Maribella na nakatayo malapit sa kanyang kama, nakangiti. Tumingin siya sa sahig, doon niya nakita ang bedside lamp niya, sira. At alam na niya kung sino ang gumawa nito. "Maribella," tawag nito sa kanya. "Sowi, Mama," paumanhin ng maliit na batang babae na nakatingin sa ibaba at naawa sa kanyang ginawa. Ngumiti si Serene, at tinapik ang tagiliran niya. "Halika nga rito," sabi nito sa kanya, kaya nilapitan siya ng batang babae. "Anong ginawa mo mahal ko?" “Bella, don’t know why the lamp fell, Bella just wanted to give you a mowning kiss. Sobrang saya ko lang, Mama." “Ayos lang, Love. Mag-ingat ka na lang sa susunod, okay?" Sabi ni Serene bago niyakap si Maribella. “Otay, Mama.” 'Ngayon, nasaan naman ang morning kiss ko?" Tanong ni Serene kaya mas lumawak ang ngiti ni Bella at hinalikan siya. “Mo-morning Mama Wakey-wakey!” Napuno ng ngiti at hagikgik ang silid. Natawa si Bella dahil hinahalikan din siya ni Serene, nagbibigay ng kiliti sa kanyang tiyan. “Mama! Stop it!”   "Magandang umaga my baby girl, my sweet Maribella," Noong nagkaroon siya ng Maribella, nakikita niya ang mga bagay na may ibang pananaw. Dahil sa pagiging ina, naging mas maintindihin siyang tao. Mas napapansin niya ang maliliit na bagay—ang simple, magagandang araw-araw na sandali ng buhay. Habang pinagmamasdan niya si Maribella, napansin niya ang mabilis na pagbabago ng panahon. Natatandaan pa niya na buntis siya kay Bella. Sa unang pagkakataon na nagsuot siya ng maternity dress, ang oras na napanood niya ang pagbabago at paglaki ng kanyang katawan upang mapaunlakan ang buhay ng isang sanggol sa kaniyang katawan. Nang maranasan niya ang nakakabaliw na biyahe ng mga hormone sa pagbubuntis nang mag-isa. Sa unang pagkakataon na nag-alaga siya, sa unang pagkakataon na nag-pure siya ng pagkain para sa isang tao, sa unang pagkakataon na nagplano siya ng unang birthday party. Ang puso niya ang unang pusong nilikha niya. At ang pintig ng puso niya ang unang narinig ni Bella. Hinaplos niya ang mukha ni Bella at pinakatitigan ito. Kapag tumingin siya sa kanyang mga mata, nakikita niya ang gayong pag-asa para sa sangkatauhan, at para sa uri ng mundo na mayroon sila. Isang mundo na dapat mapuno ng kabaitan para sa lahat at sa lahat, ito man ay isang ngiti, isang simpleng kilos o simpleng naroroon. Ito ang dinadala mo sa mundo. Isang mundong puno ng habag sa mga mahihina at naapi. Bella, she was so young, so small but yet she taught her so much about being a person but most of all being a mom. Binago siya ni Maribella. Sa pinakamahusay na posibleng paraan. She’s fairly confident, she was a pretty good person before having her...but she knows that she is a better person now because of her. Iniligtas niya siya, iniligtas siya sa sakit at pagdurusa na napakadaling dumarating sa malamig at mapait na mundong ito. Sa isang ngiti lang niya, maiibsan nito ang galit na pumupuno sa puso niya sa loob ng maraming taon. For all the times that she felt worthless, and had no purpose in life, just one kiss from Bella, she realized that her life is beautiful. At magiging okay din ang lahat dahil meron siya. “Mama, Bella said… morning already.” “I know, but Mama is still sleepy.”  “Mama, let’s go… Bella, h-hungry,” Bella answered, touching her belly and pouting her lips. Serene opened her eyes again and turned to see the time. The digital alarm’s brilliant dial read 8:33 a.m.  “Oh my God! I’m sorry, Baby.”  She overstepped. Naghahanap siya ng trabaho kagabi. Dahil lumalaki ang kanilang mga gastusin at kailangan niyang kumita ng sapat para sa kinabukasan ni Bella. “Otay po, Mama, Bumaba na tayo. Bella wants pancakes,” sagot ni Bella, ngayon ay hawak-hawak niya ang kamay ni Serene habang pababa sila para kumuha ng almusal. Pinaupo niya si Bella sa kanyang mataas na upuan pagkatapos ay inihanda niya ang mga sangkap na gagamitin sa paggawa ng pancake. Habang nasa kalan ang kawali, dumungaw siya sa bintana. Hindi maiwasang pagmasdan ang magandang sikat ng araw at tanawin sa apartment building na kanilang tinitirhan. Okay naman kami, walang nakakaalam na nandito kami. Sabi niya sa sarili habang nakatingin sa abalang kalsada ng Acropolis. Isang mataong lungsod sa labas na may mga skyscraper at walang katapusang trapiko. Sa loob ng kanyang apartment ay isang lugar na kaaya-aya at masayahin. Ang lugar na tinawag niyang tahanan sa nakalipas na 4 na taon. Ang pananatili sa Acropolis ay ang simula ng isang bagong buhay para sa kanya, Isang pagkakataong lumayo sa kanyang nakaraan. 4 na taon na ang nakalipas, ang kanyang mga magulang ay brutal na pinatay sa harap mismo ng kanyang mga mata. Kaya tumakas siya bago pa siya mapatay ng mga lalaking iyon at ang sanggol na dinadala niya ng mga oras na iyon. Tumakas siya nang hindi alam kung ano ang kanyang buhay, nag-iisa kasama ang isang bata. Ito ang lugar kung saan niya pinalaki mag-isa si Bella. Ang pagiging single mother kay Bella ay hindi ganoon kadali, Sa totoo lang ay hindi niya alam kung paano niya ito ginawa, kung paano niya nakuha ang lakas, kung paano siya nagtiis both physically and emotionally, kung paano siya nakaligtas. Nangangailangan ito ng maraming trabaho, dedikasyon, at pagmamahal, ngunit higit sa lahat, nangangailangan ito ng matinding determinasyon at kumpiyansa sa pagpapalaki kay Bella nang mag-isa. But the moments of sheer joy, the accomplishments, the tender moments, watching her sleeping curled up, content little body at night, knowing that she provide everything that she needed, tinitingnan siya at masasabi mong masaya siya, masaya kami. kahit tayong dalawa lang ay sulit at pinaghirapang tagumpay. Pagkatapos magluto ng pancake, inilagay niya agad ito sa plato ni Maribella. "Gusto mo ng gatas, mahal ko?" tanong niya. Tumango ito. "Opo, milk pwease and pray po tayo." Napangiti si Serene nang makita niya ang excitement sa mukha ni Bella, handa nang kainin ang kanyang pancake. Nagsalin siya ng gatas sa zippy cup ni Bella at inilagay ito sa tabi ni Bella. “I'll give you some too, Mama. Masarap din ang milk para kay Mama.” Binuhusan niya ng gatas ang kanyang tasa at pagkatapos ay magkahawak-kamay sila at parehong binibigkas ang panalangin. “God is great, and God is good, and we thank God for our food. With God's hand we must be fed, give us Lord, our daily Bread, Amen.” “Let’s eat, Mama!” Maribella said, and started eating. Habang nagaalmusal sila ay biglang bumukas ang pintuan ng kanilang apartment. Agad naman na pumasok doon si Ace.  “Hi, Good Morning, everyone!” bati ni Ace ng may ngiti.  Agad na tumayo si Bella sa kaniyang upuan at nilapitan si Ace para yakapin.  “Hi, Aunt Ace! I miss you! Let’s go eat breakfast. Mama cooked some yummy pancakes for us,” wika pa ni Bella pagkatapos ay hinawakan ang kamay ni Ace at dinala sa may kusina.  “Hi, Ace, Thank you for coming.” “Alam mo naman na isang tawag mo lang sa akin ay agad akong pupunta dito. Ang saya kaya na makita itong napa-cute na baby mo. Kaya kahit araw-araw na kasama ko ito? Hindi ako magsasawa,” wika ni Ace habang nakangiti sa kaniya. “So anong meron? Ano ang sasabihin mo sa akin?” Kapwa sila napatingin kay Maribella na tahimik lang at abala sa kaniyang pagkain.  “Anak, kain ka lang diyan ha? Kakausapin ko lang si Ninang.” “Okay, Mama.” Lumayo sila ng kaunti kay Bella, sapat na hindi nito marinig ang usapan nila. Napabuntong hininga pa si Serene bago seryosong tumingin ng diretso kay Ace.  “Ace, Nakahanap ako ng trabaho,” Napakunot ang noo ni Ace, “Wait, saan? Sigurado ka ba diyan? Hindi ka ba mapapahamak?” Umiling si Serene. “Hindi naman kilala masyado ang pinagtatrabahuhan ko, saka hindi kailangan ng mga requirements or clearance para magsimula ako kasi magbebenta lang naman ako ng gulay sa palengke. Hindi kalakihan ang kita pero at least kumikita. Maka-bawas man lang sa mga ibinibigay mo sa amin. Nahihiya na kasi ako Ace.” Umiling si Ace at hinawakan ang kamay ni Serene. “Serene, alam mo na wala sa akin kung ang mga tinutulong ko sa inyo. Para sa inyo iyon ni Bella, Ang importante ay ligtas kayo ni Bella,” Si Ace ang tumulong sa kaniya na makawala sa dati niyang buhay. At simula noon ay hindi talaga siya pinabayaan ni Ace. Ito ang sumasagot sa lahat ng gastusin nila. Nagbabayad sa apartment na tinitirahan nila ngayon ni Bella. Ito rin ang doctor ni Bella kaya wala silang problema sa gastusin para sa treatment ni Bella.  “Pero kasi Ace, sobra sobra na talaga, at nahihiya na ako. 4 years, hindi mo kami pinabayaan ni Maribella, 4 years na utang na loob ko sa iyo, hindi ko na alam kung paano kita mababayaran sa labis ng ginawa mo sa amin,” naluluha na sabi ni Serene.  “Serene, wala iyon. Kahit hindi mo na iyon bayaran. Saka pinagtatrabahuhan mo din naman ito, hindi lahat bigay ko.” “Sa anong paraan? Sa paminsan minsan na paglalaba at paglilinis ng bahay mo? Ace tignan mo nga. May labandera o kasambahay ba na nakatira sa ganito kagandang apartment? Wala, ako lang kasi labis labis ang itinulong mo sa amin ni Bella,” Niyakap ni Ace si Serene, hinaplos niya pa ang pisngi nito. “Serene, hindi ko naman ito ginagawa dahil wala lang eh, parang nakababatang kapatid na ang turing ko sa iyo, o kaya naman parang isang anak, at si Bella, parang apo ko na iyan. Pamilya ko na kayo Serene. Muling pumatak ang luha ni Serene sa sinabi ni Ace. Ganun pa man naintindihan siya ni Ace.  “Pero naiintindihan kita, kung yan ang gusto mo hahayaan kita. Basta mag ingat ka lang. Saka wag ka na rin mag-alala pagdating kay Bella, ako na ang bahala sa kanya kapag may trabaho ka.” Lumapad ang ngiti ni Serene “Talaga? Maraming salamat talaga Ace.” “Walang anuman, Serene.”