อเวจีร้อนพิศวาส

ตอน 6

“ฉันจะไม่ยอมอยู่ที่นี่เด็ดขาด” เธอยื่นคำขาด ตวาดกร้าวบอกเขา 

 “เธอ...ต้องอยู่โดยไม่มีข้อแม้ จนกว่าฉันจะได้เงินทั้งหมด” เมื่อก่อนไม่เคยงก วายุใจดี เลี้ยงดูปูเสื่อให้การดูแลคนงานหลายร้อยคน ไม่ใช่แค่เลี้ยงคนงาน ยังเลี้ยงดูให้กินดีสุขสบายทั้งครอบครัว ผู้คนนับหน้าถือตาในความมีน้ำใจ อุทิศตนเพื่อสังคม ไม่ว่าจะมีงานบุญ งานการกุศลที่ไหน วายุไม่เคยเกี่ยง แต่กับหล่อนผู้หญิงมารยาร้อยเล่ห์จะต้องถูกกำจัดให้สิ้นซาก  

“ฉันไม่มีเงินก้อนมากขนาดนั้น ขอผ่อนเป็นงวดๆ ได้มั้ย” อริสาเริ่มค้นหาข้อต่อรองเท่าที่จะทำได้ในขณะนี้ จะให้เซ็นในสัญญาผูกมัดตัวเอง ขอทีอย่าหวัง 

“ผ่อนอย่างนั้นหรือ โอ้ว ว่าง่ายดีนี่แม่คุณ ทีตอนหลอกเอากับไอ้ธีไม่คิดสำนึก พออย่างนี้จะขอผ่อน เธอเห็นฉันเป็นบัตรอิออนหรือ ถึงกล้าพูดอย่างนี้” เขาตวาดเสียงลั่นดังก้อง ได้ยินถึงภูเขาสามลูก ร่างบางหงอ หดตัวเบี่ยงกายหนีอารมณ์กราดเกรี้ยวจากชายหนุ่ม ราวกับกระรอกน้อยหนีเหยี่ยวกระหายหิวอาหาร 

“แล้วจะให้ฉันทำยังไง” เสียงหวานตวาดกลับอย่างเหลืออดบ้าง

“ใช้หนี้เท่านั้น สิ่งที่ควรทำ”

“บอกแล้วไงฉันมีเงินไม่พอ”

“ทำงานที่นี่จนกว่าเธอจะมีเงินใช้หนี้ครบ” เขายังยืนกรานกับวิธีการใช้หนี้อย่างหน้าเลือด กัดฟันเป็นสันนูน 

“ทำงานเมื่อไหร่จะหมด”

“ทั้งชาติ ฉันก็จะอยู่ทวงเธอทั้งชาติ”

“อีตาบ้า”

สิ้นพลัง หมดหนทางจะต่อรองกับคนบ้าอย่างเขา สิ้นวิธีจะพาตัวเองออกไปให้พ้นจากขุมนรก หรือจากกรงเล็บเหยี่ยวกระหายเหยื่อ เขามันมากกว่าปีศาจ ทั้งโหดเหี้ยม ทั่วทั้งแววตาน่ากลัวดุดัน คุกคาม เอาแต่ใจ นึกว่าจะหาหาทางต่อรอง เพื่อให้ได้กลับกรุงเทพ มีโอกาสนำเรื่องนี้ไปบอกกล่าวให้น้องสาวฟัง ให้คนทำตัวจริงนำเงินมาชดใช้หนี้มหาศาลที่สุดสำหรับชีวิตอริสา เธอไม่เกี่ยว ไม่เกี่ยวใดๆ ทั้งสิ้น โปรดปล่อยเธอไป จะพูดอย่างนั้นได้อย่างไร อนาคตที่กำลังโรยด้วยกลีบกุหลาบของน้องสาวกำลังไปได้สวย อริสารักน้องเกินกว่าจะปล่อยให้วายุทำลายน้องสาวได้  

“ไม่ต้องคิดบีบน้ำตา ผู้หญิงร้อยมารยา พันเหลี่ยมเกวียนอย่างเธอฉันไม่หลงกลง่ายๆ โน่นลากกระเป๋าไปไว้ที่กระท่อม”

ฝ่ามือหนาผลักแผ่นเนียนในชุดเดรสเข้ารูปคล้องคอ อวดเนื้อหนังมังสาขาวผุดผาดบาดตาหน้าไม่อาย แม้วายุจะลอบกลืนน้ำลายเหนียวๆ ลงคอหลายครั้งกับการแต่งกายของหญิงสาว ผู้หญิงมักใช้น้ำตาเรียกร้องความเห็นใจ กับเขาเธอจะไม่มีวันทำสำเร็จ

สภาพที่วายุเห็นธีรพงศ์แทบปางตาย ในวันที่โดนอินทุอรสลัดรักหนีไปกับผู้ชายคนใหม่ ธีรพงศ์ไม่ต่างอะไรกับหมาขี้เรื้อนข้างถนนสักนิด เขาแอบนึกสักวันเมื่อเวลาผ่านไป จะทำให้ธีรพงศ์ลืมอินทุอรและหันกลับมาสำนึกได้ แต่พออินทุอรโทรมาขอเงิน  ธีรพงศ์ก็บากหน้ามาขอยืมเขาทุกเดือน  แต่ละเดือนไม่ใช่น้อยๆ ยิ่งช่วงหลัง วายุยื่นคำขาดไม่ให้เงินกับธีรพงศ์ เขากลับคิดการณ์ใหญ่ยักยอกเงินขายผลผลิตของไร่ร่วมหลายล้าน เพื่อนำไปเลี้ยงดูผู้หญิงที่กลายเป็นอดีตให้ผู้ชายคนอื่นแตะต้อง เสียช้ำไปทั้งตัว น่าตายนัก  

วายุสั่งให้คนงานชายฉกรรจ์ ไล่ล่าตามหาตัวธีรพงศ์จนพบในสภาพเมามายขาดสติ ไม่มีความเป็นผู้เป็นคนหลงเหลืออยู่ในตัวหัวหน้าคนงาน ร่อนเร่อยู่ในตัวเมือง คนงานลากตัวธีรพงศ์กลับมารับโทษยังไร่ ในตอนนี้ร่างหนาไร้เรี่ยวแรงอาละวาดโวยวายร้องหาแต่อินทุอร

วายุทนดูไม่ได้อีกต่อไป จึงสั่งขังเขาไว้ในห้องลงทัณฑ์ในตึกหลังเขา ที่นั่นไม่ต่างอะไรกับคุกมืด มีไว้จัดการกับพวกนอกรีตคิดทรยศคดโกงไร่คมพิทักษ์ สำหรับธีรพงศ์ใจจริงวายุไม่คิดจะลงโทษธีรพงศ์ให้หนักหนาสาหัส ถ้าเขาไม่คลั่งเพ้อหาแต่อินทุอร เมียชั่วๆ พรรค์นั้น ในเมื่อจับผัวขังไว้แล้ว คราวนี้ก็ถึงตาเมียร่านโลกีย์บ้าง น้ำตารึอย่าได้บีบออกมาเรียกร้องความเห็นใจ วายุบอกกับตัวเองอย่าใจอ่อนกับผู้หญิงแพศยาคนนี้เด็ดขาด

“อยู่ได้ไหม” เขาถามไปอย่างนั้นถึงหล่อนอยู่ไม่ได้ยังไงก็ต้องอยู่ ต่อให้ต้องอยู่แค่วิญญาณก็ต้องอยู่

“ไม่” หญิงสาวตอบสั้นๆ เจือเสียงสั่น

สภาพที่เห็นไม่ต่างอะไรกับกระท่อมร้าง เครื่องเรือนข้าวของล้วนแตกหัก กลิ่นคลุ้งเน่าเหม็นน่าสะอิดสะเอียน ผ้าห่ม   ที่นอนบนเตียงมีสภาพไม่ต่างอะไรกับของโละทิ้งหลังน้ำท่วม ฝาบ้านผุพังเก่าคร่ำครึ ให้นอนข้างถนนยังดูดีกว่านอนในกระท่อมหลังนี้ อริสาได้แค่คิดไม่กล้าเอ่ยออกมา กลัวอสูรร้ายจะหักคอเล็กทิ้ง

“อยู่ไม่ได้ก็ต้องอยู่ จนกว่า....”

“จะใช้หนี้หมด รู้แล้ว” วายุพูดยังไม่ทันจบ อริสาสวนขึ้นทันที

“รู้ก็ดี จะได้จำใส่กะลาหัวเน่าๆ ของเธอ” นิ้วแกร่งจิ้มหนักๆ ลงไปยังหน้าผากโหนกนูนมนกลม ใบหน้าสวยหงายไปด้านหลัง ผู้ชายบ้าอะไรทั้งโหดทั้งเหี้ยม โอ๊ย นี่ทารุณกันเกินไปแล้ว อริสาอยากร้องตะโกนออกไปแบบนั้น หนึ่งเดือนสำหรับการเตรียมงานแต่งของน้องสาว แต่มันนานร่วมหนึ่งพันปีสำหรับเธอกับการที่จะต้องใช้ชีวิตอยู่ในไร่ที่ไร้สิ่งจรรโลงใจเช่นนี้

“อ้อ ไม่ต้องคิดหนี แค่เธอก้าวออกจากกระท่อม คนงานหนุ่มกลัดมันที่ทำงานรายล้อมแถวนี้ จะขย้ำเธอให้จมเขี้ยว ลองดูถ้าอยากมีผัวทีเดียวทั้งฝูง”

“อย่าขู่”

“ไม่ได้ขู่ เธอจะไม่รอดมือพวกมันแน่ ถ้าจะคิดก้าวพ้นจากกระท่อมหลังนี้”

“แล้วนี่ฉันจะอยู่ได้ยังไง”

“ทำความสะอาดซะ อย่าเสียเวลาพล่าม ถ้าเธอลงมือทำตั้งแต่ก้าวเข้ามาป่านนี้ก็มันสะอาดให้เธอได้อยู่แล้ว”

“อีตาบ้า ฉันอยากฆ่าคุณ”

“แค่คิดก็จบ เอาชีวิตให้รอดจากตรงนี้ซะก่อน ก่อนจะคิดฆ่าคนอย่างฉัน ฉันโหดกับผู้หญิงกว่าที่เธอคิด โดยเฉพาะผู้หญิงสกปรกอย่างเธอ” สายตาดุดัน รู้สึกขยะแขยงผู้หญิงประวัติเลวร้ายตรงหน้า หล่อนทำทุกอย่างได้เพื่อเงิน และความสุขทางกาย ร่านสวาท คาวโลกีย์ สกปรก ต่อให้ทั้งโลกมีผู้หญิงคนนี้คนเดียว เขาจะไม่หยิบไม่จับไม่แล

“คำก็สกปรกสองคำสกปรก อย่าหลงรักฉันก็แล้วกัน” เธอไปทำกรรมอะไรกับเขาไว้ ถึงได้โคจรมาพบเจอเยี่ยงนี้ ถ้าเป็นอย่างนั้นเธอจะขอสาบานเกิดชาติหน้าฉันใด ขออย่าให้เจอซาตานหน้าเหี้ยมอย่างเขาอีกเลย

ร่างบางสมส่วนกลมกลึง ในชุดวาบหวิวกวาดตามองหาไม้กวาด ไอ้เรื่องงานบ้าน ปัดกวาดเช็ดถูนั้นอริสาทำประจำ ด้วยเสียงพร่ำสอนจากมารดา ผู้เป็นกุลสตรีทุกกระเบียดนิ้วสอนไว้ คำพูดที่อริสามักจำได้ติดหู คือเกิดเป็นผู้หญิงต้องฝึกทำงานบ้านงานเรือนไว้ให้ชินมือ ไม่เช่นนั้นใครได้เป็นลูกเป็นเมียอับอายขายขี้หน้า ถ้าทำไม่เป็นเลยสักอย่าง

“นี่เธอ“ วายุตวาดเสียงลั่นแววตาไร้ความเป็นมิตรไมตรี

“อะไรอีกล่ะ” ร่างบางกำลังลงมือกับของสกปรก รกรุงรัง จำต้องชะงักมือบาง หมุนกายหันมาทางคนหน้าเคร่งขรึม ส่งเสียงน่ารำคาญคนเบื้องหลัง

“จิตใจจะทำความสะอาดทั้งชุดนั้นนี่นะ” เขามองให้รู้สึกขัดลูกตา จะลุกจะนั่งเห็นไปถึงไหนต่อไหน ความจริงลึกๆ เขาไม่ต้องการให้เธอพักอยู่ที่นี่ แต่ด้วยความหมั่นไส้แกมรังเกียจในตัวหญิงสาว หาทางแกล้งให้รู้สำนึก หากหล่อนไม่รู้สำนึก คงต้องอยู่ในกระท่อมสับปะรังเคนี้จริงๆ

“ช่างฉัน”

“เปลี่ยนเดี๋ยวนี้ ฉันบอกให้เธอเปลี่ยนนี่คือคำสั่ง”

“ไม่ ถนัดนักหรือสั่งคนโน้นคนนี้ให้ทำตาม มีความสุขนักหรือไง”

“มี...โดยเฉพาะกับคนอย่างเธอ จะเปลี่ยนดีๆ หรือจะให้ฉันเปลี่ยนให้ บอกซะก่อนฉันเถื่อน รับรองได้ชุดสวยของเธอไม่มีชิ้นดีแน่” เขาบอกด้วยน้ำเสียงข่มขู่ จะให้ผู้หญิงร้อยเล่ห์ มีอิทธิพลเหนือเขาไม่ได้

“ผีห่าซาตานอะไรเข้าสิง ทำให้คุณวุ่นวายกับฉันไม่รู้จบ” หญิงสาวรู้สึกได้ถึงการคุกคาม หยาบกระด้าง เข้ามาในชีวิตอย่างไม่เคยพานพบมาก่อน ชีวิตเจอแต่คนสุภาพนุ่มนวล ครั้นผู้ชายคนนี้กลับหาคำว่าสุภาพบุรุษไม่พบ ต่างกับหน้าตา      หล่อเหลาไร้คำบรรยาย  

“ไม่มีอะไร แค่ขัดลูกตา” รู้สึกไม่สบอารมณ์กับการที่ต้องเห็นเธอยกโน่นจับนี่กับชุดเซ็กซี่ขยี้หัวใจ แม้ไม่คิดผู้ชายแมนๆ ย่อมไหวหวั่นบ้าง ฉะนั้นกันไว้ดีกว่าแก้เขาไม่อยากจะมั่วสุมกับน้ำคลำเน่าเหม็น