“กิจการของครอบครัวผม มาจากไร่นี้ล่ะครับ ไม่ทำแบบที่คุณปรางว่าผมก็เป็นนักธุรกิจ มีชื่อได้ครับ”
วายุรู้สึกรำคาญอยากจะสลัดผู้หญิงสมองน้อยออกไปจากชีวิต แต่เพราะเกรงใจผู้หลักผู้ใหญ่ที่เขาต้องพึ่งพา หากหมดความเกรงใจเมื่อไหร่ ปรางภรณ์ได้กระเด็นพ้นสายตาแน่ พานนึกถึงร่างบางเปียกปอน เมื่อได้ลักลอบแอบจูบแผ่วเบาเมื่อช่วงหัวค่ำ พานให้รู้สึกไหวหวั่น หัวใจแกร่งถึงกับอ่อนยวบ สั่นระริกในอก นี่กำลังเกิดอะไรกับหัวใจแกร่ง ไม่เคยพ่ายให้ไฟรักกันนะ
ได้เวลากลับวายุ ร่ำลาผู้หลักผู้ใหญ่ซึ่งนับหน้าถือตา ปรางภรณ์ไปส่งชายหนุ่มถึงรถยนต์ส่วนตัวด้วยสายตาเสียดาย คือนี้เธอน่าจะโชคดีบ้าง แต่วายุใจแข็งเหลือเกิน ร่างบางจึงเดินกลับเข้างานด้วยแววตาเจือเศร้า
“อย่าให้มันงามหน้ามากนะปราง”
“คุณพ่อพูดถึงอะไรคะ”
“ไอ้ที่ลูกทำ”
“โถ...คุณพ่อไม่ชอบหรือคะได้ลูกเขยดีๆ รวยๆ คุณพ่อไม่เห็นหรือคะ ผู้หญิงทั้งงานหมายมาดกับคุณวายุทั้งนั
