บทที่ 8 อาลีกลับมา
สามปีผ่านไป
เวลาสายวันหนึ่ง
ที่บ้านนางเต่าในซอยข้างตลาด ใต้ซุ้มประตูหน้าบ้านมีกระดานดำแขวนไว้หนึ่งแผ่น มีลายมือน่ารักเขียนด้วยชอล์กสีขาวเนื้อความว่า “วันนี้ขายหมดแล้ว พรุ่งนี้เชิญมาอุดหนุนใหม่ เรามีขนมเค้กผลไม้แห้ง ขนมเค้กลูกหม่อน ขนมเค้กลิ้นจี่ป่า ชิ้นละสิบเหรียญทองแดง ขนมปังไส้ต่างๆ ชิ้นละห้าเหรียญทองแดง ข้าวปุกทรงเครื่องแสนอร่อยชิ้นละสามเหรียญทองแดง”
ชายหนุ่มร่างสูงคนหนึ่งเดินช้าๆ มาจากหน้าปากซอย ผมของเขายาวปรกต้นคอ ดวงตาทั้งคู่อ่อนล้า เขาสวมเสื้อคลุมตัวยาวสีน้ำตาลอ่อนซึ่งเป็นเครื่องแต่งกายของชาวหวุย มันเต็มไปด้วยฝุ่นและรอยเปื้อนจากโคลนที่แห้งกรัง ที่บ่าของเขาสะพายกระเป๋าผ้าไว้ เขาเดินลอดผ่านใต้ซุ้มประตูตรงเข้าไปที่ลานหน้าบ้าน หญิงสาวร่างใหญ่คนหนึ่งกำลังนั่งล้างถาดขนมเค้กที่ก๊อกน้ำมุมกำแพง เธอเงยหน้าขึ้นเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้า
“ขนมเค้กขายหมดแล้วจ้ะ เอ๊ะ หรือมาหาป
