เทวิกา ที่แปลว่า เทพธิดา

เลขานุการ

คุณเมฆินทร์จะไปไหนเหรอคะ เขาขับรถพาเธอออกมาจากสนามกอล์ฟ ตั้งแต่บ่ายสอง ตอนนี้จะสี่โมงเย็นแล้ว เขาและเธอยังอยู่บนถนน เธอเห็นป้ายข้างทาง อีกเจ็ดสิบกี่โลเมตร ถึงน่าน อ่อคงไปดูสวน เขามีสวนผลไม้ที่น่านนี่นา ไม่มีสัญญาณตอบรับเหมือนเดิม

โรงแรมธาราธรณี ป้ายไม้ใหญ่ เด่นตระหง่านอยู่ข้างหน้า เมฆินทร์ขับรถไปจอดด้านหน้าตึก มีพนักงานวิ่งมาทำความเคารพเขา และขับรถออกไป ไม่นานมีพนักงานเข้ามาทักทายเขา เทวิกาจำต้องเดินตามเขาไป พยายามฟังว่าเขาคุยเรื่องอะไร หญิงสาวจดบันทึก เรื่องที่จำเป็น ผู้จัดการโรงแรมออกมาต้อนรับ หญิงสาวเดินตามเขาเข้าไปในห้องประชุม ในห้องนั้นมีคนนั่งรออยู่แล้วเกือบสิบคนได้ เธอนั่งอยู่ด้านหลังของเขา เทวิกาถึงบางอ้อ เขารีบมาประชุม

เธอจดรายงานการประชุมทั้งหมด ถึงจะมีเลขาที่ประชุม แต่เขาต้องถามเธอแน่ๆ โชคดีที่เตรียมสมุดและปากกามา ไม่ใช่เตรียม เธอพกติดตัวเป็นประจำอยู่แล้ว ใช้เวลาประชุมประมาณหนึ่งชั่วโมง เขาก็ปิดการประชุม

“มีเอกสารอะไรจะให้ผมเซ็นเอาไปที่ห้องพักได้เลย เปิดห้องให้เลขาผมด้วยหนึ่งห้อง อาหารเย็นผมขอเป็นการส่วนตัว หกโมงเย็น ตามนี้นะ”

“ครับท่าน เชิญทางนี้เลยครับคุณเลขาฯ ห้องอยู่ตรงข้ามเจ้านายครับ” ผู้จัดการส่งกุญแจห้องให้เธอ เทวิการับกุญแจห้องมาอย่างงงๆ แล้วเสื้อผ้าล่ะ หญิงสาวก้มลงมองชุดตัวเอง

“ยืนงงอะไร เข้ามานี่ “เทวิกาก้าวขาตามเขาเข้าไปในห้อง

พนักงานเดินเอาแฟ้มมาส่งให้ที่ห้องของเขา นี่เขาไม่ได้มากี่วันกันนะ ทำไมแฟ้มงานถึงได้เยอะขนาดนี่ ไม่ต้องเซ็นมือหงิกรึยังไงกัน เธอนับได้ สิบสองแฟ้มใหญ่ๆ เอกสารเต็มพรืดทุกหน้า

“ตรวจเอกสารในแฟ้มให้ฉันด้วย เสร็จแล้วส่งมา “

เทวิกาตรวจคร่าวๆ ใช้เวลาไม่นานเธอก็ทำเสร็จเรียบร้อย แยกที่ผ่านให้เขาเซ็น ที่เหลือคือไม่ผ่าน ทั้งการจัดหน้ากระดาษ ย่อหน้าต่างๆ พิมพ์ผิดตก มีบางแฟ้มที่ตีกลับให้ไปพิมพ์ใหม่ เทวิกาทำสัญลักษณ์ที่ถูกต้องให้ เผื่อเอากลับไปแก้แล้วจะได้ไม่ต้องเสียเวลาหลายรอบ เวลาทำงานก็คือทำงาน หญิงสาวลืมเรื่องที่สนามกอล์ฟไปชั่วครู่

“บอกเขาว่าให้เอากลับไปแก้มาใหม่ พรุ่งนี้ผมกลับบ่าย”

“รบกวนช่วยเอากลับไปแก้ให้ใหม่ด้วยค่ะ แก้ตามที่ดิฉันใช้ดินสอวงไว้เลย พรุ่งนี้คุณเมฆินทร์จะกลับช่วงบ่าย ขอบคุณมากค่ะ”เทวิกาส่งแฟ้มเอกสารให้พนักงาน

“เอ่อ...คุณเมฆินทร์คะ ดิฉันขอโทษสำหรับเรื่องที่สนามกอล์ฟด้วยนะคะ ดิฉันระงับอารมณ์ตัวเองไม่ได้จริงๆ คุณจะไล่ดิฉันออกก็ได้ค่ะ ที่ก้าวร้าวกับลูกค้า และทำนิสัยไม่ดีในที่ทำงาน ” เทวิกาลุกขึ้นยืนพูดกับเขา เมื่อเห็นว่าทุกคนออกไปหมดแล้ว

หญิงสาวตาลาย มองตามแฟ้มเอกสารที่ลอยเฉียดหน้าของเธอไป นี่เขาขว้างแฟ้มเอกสารใส่เธอเหรอเนี้ย เถื่อนที่สุด ทำได้ยังไงกัน ก่อนหน้าเขาไม่ได้แสดงว่าโกรธมากขนาดนี้ เทวิกาเงยหน้ามองเขา หน้าตาที่น่ากลัวอยู่แล้ว ตอนนี้ไม่ต้องบอกเลย ทำไมเขาน่ากลัวได้ขนาดนี้

“เธอคิดว่าเธอเป็นใคร กล้าดียังไง เอาปืนมาขู่ลูกค้าของฉัน ในสถานที่ของฉัน รู้ไหมว่าจะต้องเจออะไร หลังจากนี้ นี่ฉันคิดผิดหรือคิดถูกที่พาเธอมาด้วย ” เขาไม่พูดเปล่ายังเข้ามาใกล้เทวิกา จับแขนเรียวที่มีเสื้อสูทปกปิดอยู่บีบแน่น หญิงสาวนิ่วหน้า เพราะเจ็บ

“บอกฉันมาซิเธอเอาสมองส่วนไหนคิดกันแน่ อายุเท่าไหร่แล้ว ไม่มีสติเลย จะอะไรหนักหนา ศักดิ์ศรีเธอมันเยอะมากนักรึไง ไหนตอบฉันมาซิ ทำยังกับว่าเป็นสาวบริสุทธุ์ไร้เดียงสากับเรื่องอย่างว่า “

“ฉันเจ็บค่ะ” เทวิกานิ่วหน้า เขาบีบข้อมือเธอไม่พอยังบิดด้วย หญิงสาวน้ำตาซึม เขาก็ยังไม่ปล่อย เทวิกาตัวอ่อนไปตามแรงบิดของเขา

“เอาไว้กลับไปถึงไร่ก่อน แล้วฉันจะจัดการกับเธอ”

หญิงสาวนึกขอบคุณคนที่มาเคาะประตู เธอรีบสะบัดข้อมือออกจากเขาแล้วถอยออกไปเก็บแฟ้มเอกสาร ที่เขาเหวี่ยงผ่านหน้าเธอไปเมื่อกี้มาวางไว้บนโต๊ะ ก่อนที่คนข้างนอกจะเข้ามาเจอ

“เชิญคุณเมฆินทร์ และคุณเลขาที่ห้องอาหารครับ “

ในขณะที่กินข้าวด้วยกันต่างคนต่างเงียบ พนักงานคอยบริการตลอดเวลา เทวิกาค่อยอุ่นใจ ที่มีคนอยู่ด้วย

หลังจากกินข้าวเสร็จ เขาเดินนำเธอไปที่เอาท์เลท เทวิกาเลือกชุดนอน ชุดชั้นใน และชุดสำหรับใส่ทำงานอีกสองชุด โดยเขาเป็นคนจ่ายทั้งหมด ส่งผ้าทั้งหมดให้พนักงานไปซักรีด เสร็จเรียบร้อยได้ใส่ภายในคืนนั้น แถมซักชุดที่ใส่มาวันนี้อีก สิทธิพิเศษจริงๆ

สามทุ่มได้เวลานอนเทวิการีบโทรหาแม่กับน้องทันที “แม่คะสบายดีไหม เหตุการณ์ปกติไหมคะ มีใครไปก่อนกวนไหมคะแม่”เทวิกาถามรัว

“ไม่มีอะไรหรอกลูก แม่ไม่ได้ลงไปข้างล่าง น้องก็ไปเรียนปกติ หนูสบายดีนะลูก ทำงานเป็นยังไงบ้าง “

“สบายดีค่ะแม่ รู้ว่าแม่กับน้องสบายดี วิกาก็สบายใจค่ะ วิกากลัวนายถาวรนั่น ส่งคนไปรบกวนแม่กับน้องอีก งานไม่มีปัญหาอะไร คิดถึงแม่กับน้องจังเลยค่ะ อยากกลับไปกอดแม่จัง คิดถึงมากๆ งั้นวิกาขอนอนก่อนนะคะแม่ ง่วงมากเลย ราตรีสวัสดิ์ค่ะ” หญิงสาววางโทรศัพท์ลงบนที่ชาร์ต ล้มตัวลงนอนไม่นานก็หลับไปด้วยความอ่อนเพลียทั้งใจและกาย

“วิศาล เรื่องซื้อที่ดินที่เคยบอกถึงไหนแล้ว ผมกลับไปต้องรู้เรื่องนะ วันมะรืนผมจะกลับบ้าน “

เขารู้สึกว่าทั้งวิศาล ป้าน้อย คนที่บ้านเขา จะเห็นใจเด็กนี่จังเลย มีอะไรดี แสดงทั้งนั้น ทำเป็นพูดน้อย คอยช่วยงานทุกคน มุกนี้ใช้กับเขาไม่ได้หรอก เห็นว่าทำงานพอใช้ได้หรอกถึงยังยั้งมือไว้ สามทุ่มนี่เวลานอนของเด็กนั่นนี่ เขายิ้มเมื่อนึกอะไรขึ้นมาได้ แววตาเขาวาบวับขึ้นมาทันที

เทวิกาสะดุ้งตื่น เมื่อได้ยินเสียงโทรศัพท์ภายในห้องดังขึ้นอย่างรัวๆ

"สวัสดีค่ะ คะ เอ่อ..." เทวิกาจำต้องลุกขึ้น ทันที หญิงสาวใส่ชุดนอนผ้าฝ้ายแขนยาวขายาว ที่เพิ่งซื้อเมื่อตอนบ่าย ไม่น่าเกลียดหรอกเพราะไม่ได้บางหรือโป๊อะไร มีอะไรนะ ถึงโทรมาเวลานี้ หญิงสาวเดินไปเคาะห้องเขา

“คุณเมฆินทร์มีอะไรเหรอคะ “

“ฉันปวดหัว ปวดไหล่ด้วย ยานวดอยู่ในกล่องปฐมพยาบาล"

“ลองกินยาคลายกล้ามเนี้อไหมคะ ฉันมีค่ะ อยู่ที่ห้อง เดี๋ยวไปเอามาให้นะคะ" เทวิกาหันหลังกลับแทบไม่ทันเมื่อได้ยินเสียงของเขา

“ฉันกำลังอารมณ์ดี “

“ค่ะ” หญิงสาวเดินไปค้นหายานวดในกล่อง แล้วกลับมายืนเก้ๆกังๆ ว่าจะทำยังไงต่อดี

"คุณเมฆินทร์ลงมานั่งที่เก้าอี้ดีกว่าค่ะ ข้างบนนั่น ฉันนวดไม่ถนัด “

ไม่มีสัญญาณตอบรับ เธอต้องปีนขึ้นไปบนเตียงเพื่อนวดให้เขา สติเทวิกา ตั้งสติ เธอต้องผ่านไปให้ได้ อารมณ์เธอยังตึงๆ จากเมื่อกลางวันยังไม่หาย ใครจะทนได้เท่าเธอเทวิกา ในหนึ่งวันผ่านมาสองเหตุการณ์ หนักๆทั้งนั้น " ขอโทษนะคะ" หญิงสาวขอโทษเขา เธอนั่งคุกเข่าบนเตียงอยู่ด้านหลังเขา เริ่มนวดตั้งแต่หน้าผาก หัวคิ้ว ไล่เรื่อยมาตามกลางหัวสลับตามไรผมไล่เรี่อยมาที่ลำคอ เลยมาที่ไหล่ทั้งสองข้าง แขน มือไล่ดัดไปทีละนิ้ว ไม่ง่ายเลยเพราะระหว่างนวด เธอต้องกางแขนทั้งสองข้างให้ห่างจากลำตัวเขา ทำให้ใช้แรงค่อนข้างมาก เทวิกานวด วนไปมาแบบนั้นชั่วโมงกว่าๆ มือเริ่มร้อนเพราะยานวด โชคดีที่เธอไปเรียนนวดมาเพื่อนวดให้แม่ ได้เอาวิชามาใช้ ดูท่าว่าคนที่ถูกนวดจะถูกใจ

ใจเขาเริ่มเย็นลงบ้างแล้ว นึกสงสารคนนวดเหมือนกัน ทำไงได้อยากนวดดีทำไม เขารู้เลยว่าเด็กนี้นวดเป็น เขารู้สึกผ่อนคลาย เด็กนี่ระวังตัวเองมาก ปกติเขาไปนวด ระดับเขา มีเหรอ ผู้หญิงไม่ให้ท่า บางคนใช้ร่างกาย อิงแอบ ทำเป็นบังเอิญบ้าง ทำเป็นหลีกเลี่ยงไม่ได้บ้าง แต่เด็กนี่ระวังตัวตลอด คงปวดแขนมาก ที่สัมผัสโดนเนื้อตัวเขา แคมืออย่างเดียว นอกนั้นไม่มีส่วนไหน ที่จะถูกเนื้อถูกตัวของเขาเลยแม้แต่น้อย ขนาดใช้น้ำมันนวด ลื่นขนาดไหน เด็กนี่ก็สามารถ ยั้งตัวเองไม่ให้ร่างกายเข้ามาแตะตัวเขาได้เลย

เหตุการณ์เมื่อกลางวันทำให้เขาเครียด นายถาวรนั่นคงจะหมายตาเด็กนี้ไว้มาก ถึงระงับอารมณ์ตัวเองไม่อยู่ เด็กนี่ก็ไม่มีทีท่าว่าจะกลัวอะไรเลย

“ปืนเธออยู่ไหน เป็นของใคร ทำไมยิงปืนเป็น”

“อยู่ที่ห้องค่ะ ฉันซื้อเอง เรียนยิงปืนมาค่ะ เอาไว้ป้องกันตัว”

“พอแล้ว ดีขึ้นมาก นวดเก่งนี่ ไปเรียนมาจากไหน”

“วัดโพธิ์ค่ะ เรียนเพื่อจะไปทำงานเมืองนอก แต่พ่อเสียก่อนเลยไม่ได้ไป”

“ทำไมเล่นกีต้าร์เป็น “

“ฝีกเอง เล่นเป็นตั้งแต่ประถมแล้วค่ะ ดิฉันร้องเพลงที่ร้านอาหาร ตั้งแต่มัธยม เพื่อหาเงินค่าเทอมตอนเรียนค่ะ “

เทวิกาลงจากเตียงเข้าไปล้างมือในห้องน้ำ แล้วเดินมาเก็บยานวดเข้ากล่องเหมือนเดิม

“ปล่อยทิ้งไว้อีกสักสิบนาทีนะคะ ให้ยาซึม จะรู้สึกผ่อนคลายไปอีกหลายวัน ถ้ารำคาญหรือเหนียว อาบน้ำอีกรอบก่อนนอนก็ได้ค่ะ ถ้าหากไม่ได้นวดมานานอาจไม่ค่อยสบายตัว แนะนำให้กินยาแก้ไข้ก่อนนอนค่ะ เพราะอาจจะมีไข้ได้ ถ้าไม่มีอะไรแล้วดิฉันขอตัวนะคะ” ตอนนี้เธอล้าเหลือเกิน นวดคนต้องใช้พลัง เส้นเขาจมมาก น่าจะไม่ได้นวดมานาน และคงไม่ค่อยได้ออกกำลังกายเท่าไหร่

“ขอบใจมาก” เมฆินทร์มองตามหลังของเทวิกาที่เดินออกไป รูปร่างดีทีเดียว ขนาดใส่ชุดปิดบังเนื้อตัว เขาก็รู้ว่าเด็กนี่หุ่นดีมาก หน้าตาก็ดูสวยดี ไม่ใช่สวยแบบอ่อนหวาน สวยแบบเท่มากกว่า มีบุคลิกเป็นของตัวเอง กล้าตัดสินใจ ดูท่าทางจะหมดแรง ตัวเล็กๆ แบบนั้น มือหนักเหมือนกัน เขารู้เลยว่าเทวิกาแข็งแรงมาก เขาตัวใหญ่เวลาไปนวด หมอนวดบอกตลอด นวดเขาต้องมีสองชั่วโมงขึ้น ไม่งั้นไม่สบายตัว เขารู้สึกสบายตัวจริงๆ คงต้องกินยาตามที่เด็กนั่นบอก หลังจากอาบน้ำ กินยาแก้เสร็จล้มตัวลงนอน เขาก็หลับสนิท ลืมไปเลยว่าจะลงโทษเด็กนั่นยังไง

เข้ามาในห้องส่วนตัวได้ เทวิกา แทบล้มทั้งยืน หลากหลายความรู้สึก ความพยายามข่มอารมณ์ไม่ให้กลัว อัดอั้นมาเกือบสองชั่วโมง หญิงสาวล้มตัวลงนอนแผ่ที่โซฟาตัวใหญ่ กลิ่นน้ำมันนวดยังติดมือมา นานๆเธอได้นวด สงสัยต่อไปนี้เขาต้องใช้เธอบ่อยๆแน่ ไม่น่าเลยวิกา ไม่น่าบอกเขาว่าเรียนมา

หญิงสาวอาบน้ำอีกครั้ง แล้วขึ้นเตียงนอนเลย ไม่นานก็หลับสนิท ตื่นมาอีกครั้งเวลาเดิม ไม่ว่าจะนอนกี่ทุ่ม เธอก็ตื่นเวลาเดิม รู้สึกดีขึ้นมาก หญิงสาวอาบน้ำ แต่งตัว หกโมงเช้า ก็เรียบร้อยทุกอย่าง ตอนมาไม่มีกระเป๋า ขากลับมีกระเป๋าซะงั้น เทวิกา เห็นท่าว่าเจ้านายเธอยังไม่ตื่น เลยเดินไปที่ห้องอาหาร ใช้เวลาไม่นานก็กินข้าวเสร็จ เจ้านายยังไม่ออกมา หญิงสาวเดินกลับไปที่ห้องพัก เพื่อเข้าห้องน้ำและเก็บกระเป๋า เปิดประตูห้องออกมาก็เจอเขาพอดี

“สวัสดีค่ะ มีอะไรให้ดิฉันช่วยถือไหมคะ" ไม่มีสัญญาณตอบรับ เขาเดินนำหน้าเธอไปที่ห้องอาหาร

“คุณเมฆินทร์จะทานอะไรดีคะ ข้าวต้ม ข้าวผัด ข้าวสวย”

“ข้าวต้ม”แค่นั้น เทวิกาวางสัมภาระ เดินไปเตรียมอาหารมาให้เขา น้ำเปล่า ผลไม้ ตามด้วยกาแฟดำ

“เธอกินข้าวรึยัง” คนถามพิจารณาผู้หญิงที่นั่งตรงข้ามกับเขา

“เรียบร้อยแล้วค่ะ เอกสารที่ให้ไปแก้มาใหม่เสร็จเรียบร้อยแล้วคุณเมฆินทร์จะเซ็นต์ที่นี่ หรือที่ห้องประชุมคะ”

“ห้องประชุม “

หญิงสาวลุกขึ้นเดินไปบอกพนักงานที่ถือแฟ้มเอกสารยืนรออยู่แถวน้ัน ให้นำเอกสารไปไว้ที่ห้องประชุม

ในบริเวณที่เขาและเธอนั่งอยู่ตรงนั้น พนักงานต่างก็ยืนอยู่ห่างมาก คงกลัว แค่เห็นหน้าเขาก็น่ากลัวมากแล้ว เทวิการำคาญเครากับหนวดเขาจังเลย หน้าเขาคงไม่เคยได้ยิ้มเลยในรอบหลายปี คงลืมไปแล้วว่ายิ้มยังไง ดีที่เขาไม่สูบบุหรี่ ไม่งั้นเธอต้องแย่แน่ๆ เธอไม่ชอบกลิ่นบุหรี่

ระหว่างที่เขากำลังเซ็นเอกสารแฟ้มสุดท้าย ประตูห้องก็ถูกเปิดเข้ามา พร้อมเสียงของผู้จัดการโรงแรม ไล่ตามหลังมา "คุณผุสดีครับ เจ้านายกำลังทำงานอยู่นะครับ เข้าไม่ได้ครับ "

ช้าไปแล้ว ผู้หญิงชุดแดงเพลิง ใส่ชุดเดรสสั้นเหนือเข่า รัดรูปมากจนถึงมากที่สุด อะไรต่ออะไรทั้งข้างล่าง ข้างบน แข่งกันดันชุดสีแดงนั่นนูนเด่นออกมา เดรสสั้นเหนือเข่า แถมเป็นเกาะอก ใส่รองเท้าสีดำสูงน่าจะสีนิ้วได้ ปล่อยผมยาวสยาย กลิ่นน้ำหอมราคาแพงพวยพุ่งมาพร้อมร่างของเธอที่ผวาเข้าไปนั่งที่พนักวางแขน เก้าอี้ตัวที่เมฆินทร์นั่งเซ็นเอกสาร ผู้หญิงคนนั้นหอมแก้มเขาเสียงดังฟอด ไม่ได้สนใจว่าจะมีใครบ้างอยู่ในห้องนี้

เทวิกาหลับตาหันหน้าไปหาผู้จัดการโรงแรม ที่ยืนเก้ๆ กังๆ อยู่ที่หน้าประตู เห็นแล้วก็ขำ หญิงสาวยิ้มขำออกมา แต่แค่แป๊ปเดียว เธอก็ทำหน้าปกติ

“ผุสดีขอผมทำงานก่อนนะครับ แป๊ปเดียว คุณไปรอผมที่ห้องเดิมนะ เซ็นเอกสารเสร็จแล้วเดี๋ยวผมตามไป ไม่เกินสิบนาที”

“คุณผู้จัดการช่วยอำนวยความสะดวกให้ด้วยนะ”

“ครับท่าน เชิญทางนี้ครับคุณผุสดี “

เทวิกานั่งทำหน้าเรียบร้อย ไม่มีแสดงอาการอะไรออกมา เธอหยิบแฟ้มที่เขาเซ็นเสร็จแล้ว มาตั้งเรียงกันไว้ให้พนักงาน เขาเซ็นเสร็จหมดแล้ว ก็ลุกเดินออกไปเลย ในห้องเหลือแต่หญิงสาวนั่งอยู่คนเดียวเงียบๆ