ไม่เข้าใจหรอก ฉันยังไม่เคยผ่านการแต่งงานหรือใช้ชีวิตคู่อย่างจริงจัง ไม่รู้ว่าความสุขแบบนั้นมันเป็นอย่างไร รู้แต่ว่ามีความสุขมากที่ได้เห็นรอยยิ้มของพ่อลูกสองคนนี้ และมีความสุขมากขึ้นไปอีกเมื่อเราเดินมาถึงแหล่งขายตุ๊กตา แล้วมอร์แกนอุ้มไมเคิลลง ก่อนจะปล่อยให้เด็กชายไปเลือกของที่ชอบ ส่วนเขาก็ตรงเข้ามาหาฉัน
“เอาโทรศัพท์มาอีกทีสิ”
“ทำไมคะ”
“เอามาเถอะครับ”
ฉันยื่นโทรศัพท์ให้ มอร์แกนก็กดเข้าไปที่กล้อง แล้วก็ถ่ายรูปเซลฟ์ฟี่กับฉัน
“เดี๋ยวฉันเรียกไมเคิลก่อน”
ฉันรีบท้วง แต่มอร์แกนก็ว่าสวนกลับมา
“ไม่ต้องเรียก ผมตั้งใจจะถ่ายกับคุณแค่สองคน”
“เอ๊ะ?”
“ยิ้มนะครับ หนึ่ง สอง...”
ฉันยิ้มออกมาจนได้ ก่อนจะสะดุ้งน้อยๆ เมื่อวงแขนแกร่งโอบรอบเอวของฉันแล้วกระชับให้เข้าไปหา กลายเป็นว่ารูปที่ถ่ายออกมา ฉันดูหน้าตาเหลอหลามากเลยทีเดียวล่ะ
“ไม่สวยเลย รูปนี้ไม่เอาได้ไหมคะ”
“อย่าลบนะครับ เก็บเอาไว้ เป็นแบบนี้แหละ
