“ใครกันแน่ที่จะทนไม่ไหว” ฉันว่าพร้อมกับวางฝ่ามือลงที่แผ่นอกของเขา นัยน์ตาคมที่มองอยู่นี้ทำเอาฉันหวั่นใจ แต่ก็อยากทำให้เขารู้ว่าฉันเองก็ไม่ยอมให้เขาต้อนอยู่ฝ่ายเดียว
“หึ...กินยาหรือยังล่ะ”
“กินแล้ว ฉันไม่ยอมท้องหรอก ยังเรียนไม่จบเลย” ฉันยิ้มบาง ๆ เป็นจังหวะพอดีที่ประตูลิฟต์เลื่อนเปิดออก ทว่าพอหันไปมองก็เห็นว่าเป็นดาดฟ้า “กดลงเลย ฉันกลัว”
“กลัว? อ้อ...เธอกลัวความสูง” เขาคงเพิ่งนึกได้ว่าฉันกลัวความสูง คุณจิณณ์กดปิดประตูลิฟต์ ก่อนจะกดปุ่มชั้นให้เราลงไปข้างล่างอีกครั้ง
“ทำไม ทำไมเธอกลัวความสูง” เขาหันมามองฉัน พร้อมกับขมวดคิ้วด้วยความสงสัย แน่นอนว่าฉันไม่อยากบอกเรื่องที่ฉันระลึกชาติได้ มันบ้า...ถ้าใครรู้ก็คงคิดว่าฉันเพ้อเจ้อ เรื่องแบบนี้คงไม่มีใครเชื่อ ถ้าไม่เคยเจอกับตัวเอง
“ก็มันสูงนี่ คุณไม่กลัวหรือไง” เขาหรี่ตามองฉันอย่างคนจับผิด ก่อนจะส่ายหน้าเบา ๆ เป็นจังหวะพอดีที่ลิฟต์เปิดออกอีกครั้
