“หยุดนะ ฉันบอกให้หยุดพุดแก้ว!”
เสียงกระด้างร้องตะโกนเรียกจากทางด้านหลัง และใกล้เข้ามาเรื่อยๆ แต่พุดแก้วก็ไม่คิดจะหยุดวิ่ง หยาดน้ำตาไหลพรากอาบแก้มนวลราวกับสายฝนที่กระหน่ำเข้าใส่ สองเท้าเปลือยวิ่งไปตามพื้นถนนด้วยความเร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ ความอัปยศอดสูที่ได้รับจากการกระทำของคนใจร้าย มันทำให้หล่อนไม่อยากจะมีชีวิตอยู่อีกต่อไป
หล่อนเกลียดไทโรน และก็เกลียดตัวเองที่เกลียดเขาจริงๆ อย่างที่ต้องการไม่ได้สักที ทั้งๆ ที่เขาทำให้หล่อนกลายเป็นคนน่ารังเกียจที่สุดในโลกไปแล้วตอนนี้ แต่หล่อนก็ยังรักเขา รักเขา... และรักเขา มือบางยกขึ้นป้ายน้ำตาทิ้ง และยังคงวิ่งต่อไป
“บอกให้หยุด พุดแก้ว! กล้าขัดคำสั่งฉันอย่างนั้นหรือ”
ไม่นานคนตัวโตก็สามารถคว้าแขนของหล่อนเอาไว้ได้ เขากระชากร่างที่ดิ้นขัดขืนเข้ามากอดรัดแน่น จากนั้นก็จ้องลึกมองดวงหน้าที่เต็มไปด้วยคราบน้ำตาด้วยสายตาอำมหิต
“ไม่เคยมีใครกล้าขัดคำสั่งของฉัน”
