หลังจากเมื่อคืนพุดแก้วถูกลากตัวกลับมา รุ่งเช้าโทมัสก็นั่งไขว่ห้างจิบกาแฟรอแขกผู้มาเยือนอยู่ในห้องรับแขกอย่างรู้ล่วงหน้า และแค่ไม่กี่นาทีต่อจากนั้น รถลีมูซีนสีดำ พร้อมกับร่างของไทโรนและบอดี้การ์ดที่อาวุธครบมือก็มาถึง
เสียงของเครื่องยนต์ที่ได้ยินทำให้โทมัสยิ้มกริ่ม หันไปพูดกับนิโคล ในขณะที่พุดแก้วนั่งน้ำตาซึมอยู่อีกฝั่งของโซฟา
“เห็นไหมครับคุณแม่ ไอ้ไทโรนมันมาจริงๆ”
“แม่ไม่อยากเชื่อเลยว่าผู้หญิงโง่ๆ อย่างนังพุดจะทำให้ไอ้ไทโรนติดอกติดใจได้ มหัศจรรย์ยิ่งนัก”
นิโคลหัวเราะและมองพุดแก้วอย่างประเมินค่า
“แม่พึ่งรู้ว่านังพุดมันสวยก็วันนี้แหละ”
พุดแก้วยิ่งได้ยินก็ยิ่งอดสู ภาวนาให้ไทโรนกลับไปซะ หล่อนอดเป็นห่วงเขาไม่ได้
“ผู้ชายฉลาดๆ มักจะชอบผู้หญิงโง่ๆ แบบนังพุดนี่แหละครับ และคุณแม่เชื่อผมไหมครับว่าไอ้ไทโรนมันจะต้องมาลากนังพุดกลับไปกก”
“แม่เชื่อลูกทอม แล้วอย่างนี้เราจะขออะไรแลกเปลี่ยนจากมันดีล่ะ
