สาวใช้ที่เดินผ่านมามองหล่อนตลอดทั้งตัวด้วยสายตาตื่นตกใจ หากเป็นในยามปกติพุดแก้วคงอับอายจนแทบแทรกแผ่นดินหนีกับสภาพแบบนี้ แต่ยามนี้... ยามที่ร่างกายร้อนราวกับไฟ ยามที่ร่างกายกำลังต้องการสัมผัสมหัศจรรย์ของโทโรน หล่อนไม่สนใจสายตาของใครสักนิด
“อยู่... ในห้องทำงาน ห้องที่สองถัดจากระเบียงไม้ค่ะ”
“ขอบ... ขอบใจมาก”
แล้วพุดแก้วก็ไม่สามารถบังคับให้สองเท้าทำเพียงแค่ก้าวเดินได้ หล่อนวิ่ง... วิ่งไปหาเขา วิ่งไปหาด้วยความเสน่หาที่ไม่สามารถควบคุมได้อีก หล่อนต้องการไทโรน ไม่รู้ว่าเพราะอะไร หล่อนถึงต้องการเขาทั้งตัวแบบนี้
“คุณไท...”
ประตูเปิดออกพร้อมๆ กับสาวน้อยที่มีเพียงเสื้อคลุมตัวสั้นเต่อเพียงตัวเดียวก้าวเข้ามา ไทโรนถึงกับอ้าปากค้างกับภาพที่ได้เห็น แต่เพราะความทระนงทำให้เขาเลือกที่จะขับไล่ และก้มหน้าก้มตาบังคับตัวเองให้หมกมุ่นกับงานตรงหน้าแทน
“ไสหัวไปซะ”
“คุณไทขา... ช่วยพุดด้วย”
เสียงหวานฉ่ำ และเร
