สัปดาห์กว่าแล้วที่ปานทิพย์ยังคงอยู่ที่นี่
จากครั้งแรกที่คุยไว้ว่าแค่สามวัน พอครบสามวันแล้ว เธอถามว่าเขาจะไปส่งเธอได้หรือยัง แต่แล้วณัฏฐ์ก็เสียงแข็งย้อนเธอกลับมาว่า
‘มีสิทธิ์ต่อรองด้วยหรือว่ากี่วัน’
‘ก็บอกเองว่าสาม’
‘บอกเมื่อไรว่าสามวัน’
‘แล้วตกลงว่านานแค่ไหน’
‘เบื่อแล้วจะไปส่งที่บ้านเองนั่นแหละ น่าจะดีใจนะ ที่ปานยังไม่น่าเบื่อง่าย ๆ ในสามวันน่ะ’
ได้ยินเขาพูดเอาแต่ได้แบบนี้แล้วก็ได้แต่ร้องถามตัวเองอยู่ในใจ ว่าเธอควรต้องดีใจอย่างที่เขาบอกจริง ๆ น่ะหรือ ในหัวคิด ตามองหาทางหลบไปจากที่นี่อยู่ตลอด แต่แล้วก็เหมือนว่าเขาจะอ่านความคิดของเธอออก
‘อยากกลับไปก่อนก็ได้นะ ถ้าไม่ห่วงน้าของตัวเอง ว่าจะเจ๊งกับร้านกาแฟเล็ก ๆ นั่น แล้วไหนยังหุ้น...’
ไม่อยู่รอให้เขาขู่จนจบหรอก เดินหนีมาเสียก่อน
เบื่อจะฟัง แต่จะหาทางหนีออกไปจากที่นี่ก็ไม่ใช่ว่าไปได้ง่าย ๆ
รอบบ้านมีคนของเขายืนคุมอยู่โดยรอบ
