ปิ่นรักเงยหน้าขึ้นมองเขาด้วยสายตาไม่พอใจ ยังไม่ทันเอ่ยปากต่อว่า ปฐวีก็ก้มลงมาฉกจูบหญิงสาว ริมฝีปากหนาประกบจูบปากเรียวดูดดื่ม บดขยี้อย่างหนักหน่วงเรียกร้องเอาแต่ใจเป็นนานไม่ยอมปล่อย ทำเอาหญิงสาวถึงกับร่างอ่อนระทวยแทบทรุด แขนแกร่งจึงโอบรัดร่างเธอเข้าไปแนบอก
หลายวันที่ปิ่นรักคอยหลบหน้าเขา มันทำให้รู้สึกโหยหาแปลก ๆ และยังพาลหงุดหงิด ทำอะไรก็เหมือนความคิดจะวนเวียนอยู่กับผู้หญิงคนนี้
“ยัยปิ่น...ยัยปิ่นนั่นแกหรือเปล่า”
ปิ่นรักได้สติรีบผลักอกน้าเขยออก เมื่อได้ยินเสียงพลอยขวัญเรียก ปฐวีค่อย ๆ ถอนจูบออก แต่มือยังโอบกอดเธอไว้ราวกับเป็นเจ้าเข้าเจ้าของ จนเมื่อพลอยขวัญเดินเข้ามาใกล้ ปิ่นรักจึงสะบัดตัวเต็มแรง ออกมายืนหอบอยู่ใกล้ ๆ เธอได้ยินเสียงหัวเราะดังมาจากเขา
“น้าพลอย”
“มายืนทำอะไรตรงนี้ อ้าวคุณวีด้วยเหรอคะ มีอะไรกันหรือเปล่า?”
“มี/ไม่มี” สองเสียงตอบพร้อมกัน
“ตกลงยังไงคะ?” พลอยขวัญมองหน้าปฐ
