ที่บ้านของลายสือ สายขิมตื่นแต่เช้าทำกับข้าวสำหรับเช้านี้ แถมห่อใส่กล่องไปกินกลางวันด้วย ลายสือตื่นไล่ๆกับหญิงสาว เขาออกมาด้านนอก เห็นกล่องข้าวที่สายขิมห่อแล้วถูกใจ เขาไม่เคยเห็นกล่องข้าวแบบนี้เลยแปลกใจว่าหญิงสาวไปเอามาจากไหน
“ไม่ต้องแปลกใจหรอกค่ะ ฉันวานให้ป้าแม่บ้านซื้อกล่องข้าวมาให้ เราจะมีกับข้าวที่อร่อยสำหรับกินมื้อกลางวันแล้ว คุณไม่ว่านะคะฉันห่อให้ลุงคนขับรถด้วย”
“ไม่ว่าเลย จะว่าได้ยังไง ดีมากเลยล่ะ”
“มาค่ะกินข้าวก่อนที่ลุงจะมารับ“
ทั้งสองคนเดินทางไปโรงพยาบาล สายขิมรู้ว่าลายสือตื่นเต้น ถึงแม้ว่าเขาจะมองเห็นแล้วก็ตาม คนป่วยบางคนก็กลัวว่าจะกลับไปมองไม่เห็นอีก
“สายขิมขอฉันจับมือเธอหน่อยได้ไหม ไม่มั่นใจเลย เวลาที่เธอเดินจูงมือหรือเดินไปพร้อมๆกับฉันมันทำให้ฉันมั่นใจมาก”
“เหรอคะ เราไม่ต้องสนใจใครใช่ไหมคะ”
“ใช่ไม่ต้องสนใจ ใครๆเขาก็ว่าฉันตาบอด เธอดูแว่นฉันซิเหมือนไหม”
“ไปค่ะแล้วฉันต้อ
