กว่าจะรู้ว่ารักเธอ

พบ

หอพักที่อยู่ตรงหน้า เป็นห้องแถวที่สร้างติดกันนับสิบห้อง แต่ละห้อง มีรถมอเตอร์ไซด์จอดเอาไว้ เพื่อเอาไว้ใช้เดินทางไปเรียน ที่มหาวิทยาลัย

ชานนจอดรถมอเตอร์ไซด์มือสองที่เป็นมือหนึ่งของตัวเอง แล้วเอาของที่มัดท้ายรถมา ออกทีละอย่าง ที่นอนบางและเสื้อผ้า ที่ขนมาจากบ้าน ถูกนำมาวางกองเอาไว้ ก่อนจะเปิดประตูเข้าไป ข้างใน แล้วหยิบไม้กวาดมากวาดพื้นอีกครั้ง

" อ้าว มาแล้วหรอหนู "

เจ้าของห้องพักเอ่ยถาม แล้วยกกระติกน้ำ ติดมือมาด้วย

"ป้าให้ยืม จะได้ไม่ต้องซื้อ " กระติกน้ำแข็ง ราคาหลายบาท วางอยู่ตรงหน้าห้อง

" ขอบคุณครับ ของผมมีเท่านี้เอง " เจ้าตัวบอก ก่อนจะเก็บข้าวของที่มีไม่มากนัก เข้าห้อง

" ขาดเหลืออะไร มาเอาบ้านป้าได้ ถ้วยชาม จะใช้ก็วิ่งไปเอา ที่นี่อยู่กันแบบสบายๆ ไม่มีปัญหา จ่ายช้า จ่ายเลท บอกกันได้ ค่าเช่าพันห้า ค่าน้ำคนละร้อย ค่าไฟ ตามหน่วย ป้าไม่ได้คิดแพงอะไร "

หญิงวัยกลางคน บอกอย่างคนใจดี แล้วก็เดินกลับไปที่บ้านพัก ของตัวเอง

" ไม่ใช่อพาร์ตเมนต์ของผู้หญิงล้วนหรอคะ "

แม่บ้านถามคุณหนู เมื่อเห็นนักศึกษาชายหลายคน เดินสวนกันออกมาจากลิฟต์

" ค่ะ เป็นอพาร์ตเมนต์รวมชายหญิง แต่ก็มีกล้อง ทุกระยะนะคะขึ้นห้องก็มีคีย์การ์ด แล้วประตูหน้าห้อง ก็ต้องมีคีย์การ์ด "

แม่บ้านพนักหน้าด้วยความวางใจ แล้วก็ขนของขึ้นมาให้ ก่อนจะมองห้องแคบที่อยู่ตรงหน้า

" เสื้อผ้าขนกลับบ้านไปให้ป้าซักรีดนะคะคุณหนูไม่ต้องทำเองหรอกค่ะ อยากทานอะไร โทรบอกป้า ป้าจะทำแล้วให้ลุง เค้าขับรถมาให้ "

" อย่าห่วงบุษเลยค่ะ ดูแลคุณแม่ให้ดีนะคะ บุษไม่อยู่แล้ว ป้าอาจจะเหนื่อยมากกว่าเดิม "

เธอมองห้องเล็กแคบแล้วยิ้มออกมา เธอจะทำให้ที่นี่เป็นที่ของเธอ ที่ที่เธอ จะมีความสุขด้วยตัวเอง

เสียงโทรศัพท์สั่นรัว หลังจากที่ป้าแม่บ้านกลับไปแล้ว เบอร์ที่โทรเข้ามา ทำเอาเธอยิ้มกว้าง ด้วยความดีใจ เกือบสองเดือน หลังจากที่คุยกันวันนั้นที่ห้องครัว เธอกับพี่นน ก็ใช้เวลาในช่วงกลางคืน โทรคุยกันมาตลอด และวันนี้ เค้าจะมาเจอเธอที่นี่

มอเตอร์ไซด์จอดที่หน้าอพาร์ตเมนต์ในช่วงเย็น หญิงสาวที่พักอยู่ที่นี่ ออกมารออยู่แล้ว ชายหนุ่มในชุดเสื้อยืดสีดำ กางเกงยีนส์ เดินลงมาจากรถ แล้วยิ้มให้เธอ ด้วยสายตาอ่อนโยน

" หนูบุษ "

บุษกร เคยชินกับชื่อที่เค้าเรียกขาน หนูบุษที่เค้าเรียก มันทำให้เธอ ยิ้มกว้าง หน้าร้อนผ่าว เมื่อเจอกัน ตัวเป็นๆตรงหน้า

" พี่นน "

ชานนยิ้มแล้วก็เดินไปหาเธอ ให้ใกล้ขึ้นอีก

" เก็บของเสร็จหรือยัง พี่จะมารับไปทานข้าว "

เค้าตั้งใจว่า จะพาเธอไปกินข้าวมื้อแรกด้วยกันในวันนี้ แต่เธอส่ายหน้า

" ยังค่ะ เหลือเยอะเลย แต่บุษเก็บเองได้ "

เค้าเอามือตัวเอง วางบนผมของเธอแล้วลูบเบาๆ

" พี่ช่วยไหม พี่ทำงานเก่งนะ รับรองว่า เสร็จเร็ว เรียบร้อย "

ห้องพักที่เปิดแอร์เย็นฉ่ำต่างจากห้องพันห้าของตัวเอง เตียงนอนที่ปูผ้าปูที่นอนสีเหลือง ลายดอกไม้สีขาว ทำให้ห้องดู สดใส กล่องพลาสติกหลายใบ วางอยู่ข้างเตียง รวมถึง เสื้อผ้าอีกหลายชุดที่แขวนอยู่หน้าประตู ตู้เสื้อผ้า

" พี่นน นั่งรอก่อนนะคะ ไม่ต้องช่วยบุษหรอก บุษจัดการเองค่ะ "

เธอหยิบน้ำออกมาจากตู้เย็น และนำขนมออกมา 2-3กล่อง เอามาวางเอาไว้ให้เค้า แล้วก็เริ่มเปิดกล่องพลาสติก เอาหนังสือที่ซื้อมาอ่าน ออกมาวางบนโต๊ะ เขียนหนังสือ ที่เพิ่งซื้อมาใหม่ ทำให้ห้องยิ่งแคบ ไปอีก

" พี่ช่วยครับ "

เค้านั่งลงที่พื้นแล้วเปิดกล่องอีกใบ หยิบของในนั้นออกมา แล้วยื่นให้เธอ ของตกแต่งห้อง รวมถึง ถ้วยจานเมลามีน ลายเจ้าหญิง ชุดใหญ่ที่เตรียมเอาไว้ ทำให้เค้า ถามเธอเสียงอ้อน

" เจ้าหญิงกี่ขวบแล้ว "

" สิบแปดแล้วค่ะ แต่ชอบไม่ได้หรอ "

เธอค้อนเค้า แล้วหยิบแก้วมา แต่เค้ากลับดึงมือเธอไปนั่งบนตัก แล้วมองหน้าเธอ

" เจ้าหญิงบุษ น่ารักจัง "

คนที่ถูกชม ขยับตัวหนี แต่ก็สู้แรงเค้าไม่ไหว มือหนารั้งตัวเธอให้เข้าไปหา แล้วมองใบหน้าแดงก่ำ

" พี่เรียนเทคโนห่างจากที่นี่แปดกิโล รับรองว่า จะมาเฝ้า เจ้าหญิงบุษทุกวัน "

" ว่างหรอคะ จะมาทุกวัน " เธอถามเค้า มองใบหน้าคมเข้มที่อยู่ห่างไปไม่เท่าไหร่

" ไม่ว่างก็จะมา หนูบุษรู้ใช่ไหม ว่าพี่คิดยังไงกับหนูบุษ "

เธอส่ายหน้าไม่ยอมตอบ

" พี่ชอบหนูบุษครับ ชอบมาก อยากจีบ มาเป็นแฟน "

" ไม่ได้หรอกค่ะ เป็นแฟนไม่ได้ "

เธอบอกกับเค้า แล้วขยับตัวออกจากตักของเค้า แต่เค้ากลับไม่ยอมปล่อย

" พี่นน ต้องทำตัวดีดี ไม่เกเรสิคะ " เธอบอกกับเค้าเสียงอ่อนโยน

ชานนคลายมือตัวเองออกทันที

" แค่หนูบุษดุ พี่ก็พร้อมจะเชื่อฟัง " เค้าอ้อนใส่เธอ แล้วจีบมือเธอมาวางเอาไว้บนมือของตัวเอง

" พี่จะไม่ดื้อ ไม่เกเร จะเป็นคนดีของหนูบุษคนเดียว พี่สัญญา "

ชานนคิดว่า ตัวเองทำได้อย่างที่พูดออกไป เค้าจะไม่ดื้อ ไม่เกเร จะเป็นพี่นน ที่ดีของหนูบุษ คนนี้

" ถ้าอย่างนั้น ก็ทำงานค่ะ ทำต่อไปเลย บุษเหนื่อย "

เธอลุกขึ้นมาจากตักเค้ามานั่งที่เก้าอี้ไม้ แล้วสั่งให้เค้า ทำงานต่อจากเธอ ชายหนุ่มเก็บของทุกอย่าง ด้วยความคล่องแคล่ว แล้วก็เอาของที่ไม่ใช้ เอาไปวางเอาไว้ที่ระเบียงหลังห้อง ล้างไม้ล้างมือ ในห้องน้ำ แล้วเดินกลับเข้าไปในห้องของเธอ

หญิงสาวที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ไม้ เหมือนภาพวาดที่เค้าคิดเอาไว้ หนูบุษที่สวมเสื้อยืด กางเกงยีนส์ขาขาว กำลังจดอะไรอยู่บนโต๊ะเขียนหนังสือ เค้าหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา ถ่ายรูปนี้เก็บเอาไว้ เสียงชัตเตอร์ที่กด ทำให้เธอหันมามอง แล้วก็แบมือ ขอดูโทรศัพท์มือถือ ของเค้า

โทรศัพท์สีดำ ที่ใช้ได้ไม่กี่เดือน ยังสวยเหมือนออกจากร้านใหม่ๆ คนที่ทะนุถนอมของ เช็ดทุกคืน ก่อนนอน แล้วมองดูรูป ที่อยู่ข้างใน รูปที่ถ่ายเก็บเอาไว้ดู เป็นกำลังใจของตัวเอง

" น่ารักใช่ไหมละ แฟนพี่เองคนนี้ "

เค้าโมเมเองเสร็จสรรพ แล้วนั่งลงข้างเธอ

" แฟนพี่นน เค้ารู้ตัวไหมคะ "

" ไม่รู้ก็ไม่เป็นไร พี่ยอมรับออกมาเอง ว่าเค้าเป็นแฟนพี่ "

เธอดูรูปตัวเอง แล้วก็ส่งคืนให้เค้า

" อย่าให้ใครเห็นนะคะ ไม่งั้น "

เธอไม่กล้าคิดเลย ว่าถ้าพ่อแม่เธอรู้ จะเป็นยังไง

" ทราบครับ ว่าบอกใครไม่ได้ ให้ใครเห็นก็ไม่ได้ ทั้งนั้น "

ชานนรับรู้เรื่องราวนี้ดี เค้าเป็นแค่นักเรียนทุนของพ่อเธอ พ่อเค้าก็ทำงานอยู่กับพ่อเธอ การจะเดินข้างเธอ ในฐานะแฟน มันไม่ง่ายเลย แต่เพราะ ความรู้สึก มันบังคับกันไม่ได้ หัวใจของคนเรา มันก็บังคับกันไม่ได้ ดังนั้น เค้าจะดูแลเธอ ให้ดีที่สุด ในสิ่งที่เค้า ทำได้

" หิวหรือยัง พี่พาออกไปสำรวจรอบมหาวิทยาลัยเอาไหม "

" ไปค่ะ ไป "

เธอหยิบกระเป๋าสะพายมาสะพายที่บ่า แล้วเตรียมจะปิดห้อง เค้าเดินเข้ามาหา แล้วเอามือ ลูบแก้มของเธอเบาๆ

" ซ้อนมอเตอร์ไซค์ได้ไหม พี่อยากให้หนูบุษ ซ้อนท้ายรถพี่ "

รถมอเตอร์ไซด์ที่ขี่กันอยู่ข้างมหาวิทยาลัยมีนับร้อยคัน การเดินทางที่สะดวกที่สุด คือ รถมอเตอร์ไซด์แบบนี้ คนขี่จับแขนเธอเอาไว้ แล้วเอาไปกอดที่เอวของตัวเอง กลายเป็นว่า เธอกอดเอวเค้า คนขี่รถ หันมามองคนซ้อน แล้วยิ้มกว้าง ลมเย็นๆ ที่ปะทะเข้าหน้า ทำให้เธอยิ้มออกมา อิสระที่แท้จริง มันเป็นแบบนี้ อิสระจากกรงทองที่บ้าน ที่นี่ เธอจะสร้างอนาคตของตัวเอง