เวลาผ่านมาจนตอนนี้นวิยาอุ้มครรภ์ได้สี่เดือน ท้องโตขึ้นจนผู้คนรอบตัวรู้เรื่องของเธอแล้ว แต่เธอก็ไม่ได้สนใจจะตอบเมื่อถูกถามถึงพ่อของเด็ก เพราะพ่อของเด็กยังคงวนเวียนมาปั่นป่วนให้รำคาญตาและหัวใจที่แผนกตลอด วันนี้ก็เหมือนกัน เธอที่ใส่ชุดพยาบาลแบบคลุมท้องมาทำงานด้วยรถเมล์ไม่ได้ขับรถมอเตอร์ไซค์มาทำงานเหมือนเดิมแล้วด้วยท้องที่โตขึ้นจึงไม่อยากขับรถมอเตอร์ไซค์ นวิยารู้ว่าทุกคนนั้นยังคงพูดถึงเรื่องของตนเองที่ท้องไม่มีพ่อ แต่เธอไม่ได้สนใจ เพราะตอนนี้สิ่งที่สนใจคือลูกน้อยในท้อง
“นิ่ม ทำไมเดี๋ยวนี้ไม่เห็นขับรถมอเตอร์ไซค์มา” แทนเอ่ยถามพยาบาลสาวคู่หูของตนเอง
“ท้องนิ่มเริ่มโตแล้ว ไม่สะดวกจะขับมาเลยนั่งรถเมล์มาสะดวกกว่าค่ะ”
“ดีแล้ว แล้วเนี่ยเลิกงานแล้วไปไหนไหม” เขาถามเพราะเห็นเพื่อนซี้ของตนยืนรออยู่หน้าประตูห้องตรวจที่เปิดทิ้งไว้
นวิยามองตามสายตาอบอุ่นของนายแพทย์หนุ่มไปก็เจอกับคนที่คุ้นเคย ทุกวันเขามารอ
