ระหว่างทางกลับมาบ้านของดรูว์ส ดรูว์สได้แต่ปลายตามองคนตัวเล็กเรื่อยๆเป็นระยะๆ เพราะเขายังอึ้งกับคำเรียกของคนตัวเล็กอยู่
' ไอ้ดรูว์ส ไอ้เสือร้าย' มันเหมือนคำพูดของหลานชายตัวเล็กวัยสี่ขวบเลย เหมือนตอนเด็กกำลังหัดพูดหัดจำคำไม่ดีพวกนั้น ดรูว์สคิดแล้วรู้สึกหงุดหงิดในใจมากๆ เขาอุตส่าห์คิดว่าคนตัวเล็กจะมาออดอ้อน คลอเคลียเหมือนลูกเสือขนสีทองเสียอีก ที่ไหนได้คอตกหัวใจห่อเหี่ยวมากๆ เขารู้สึกผิดหวังเพราะมันไม่เป็นอย่างหวัง ดรูว์สปลายตามองคนตัวเล็กที่นั่งมองออกไปด้านนอกด้วยใบหน้านิ่งๆ เหมือนคิดอะไรสักอย่าง เขาลอบถอนหายใจเบาๆ
" น้องเบรู้ไหมครับว่าพี่อายุเท่าไหร่?" ดรูว์สกลั้นใจถามคนตัวเล็กที่เอาแต่มองด้านนอกรถ ดูวิวที่แสนน่าเบื่อเพราะรถติดมากๆ บัสเตอร์มองหน้าเจ้านายผ่านกระจกเล็กน้อย เบวินถอนหายใจแรงๆพลางกรอกตามองบน
"........." ไร้คำตอบจากคนตัวเล็ก เบวินนั่งเงียบมองด้านนอกเฉยๆ บัสเตอร์ลอบถอนหายใจเบา
