บ้านฟารอยน์
ดรูว์สเดินออกจากห้องนอนประจำที่เขาเคยนอนบ่อยๆ ใบหน้าหล่อซึมมากๆแถมแววตาเศร้าไม่มีชีวิตชีวาเลย เพราะคิดถึงหมอนข้างและกลิ่นหอมจากคนตัวเล็ก เมื่อคืนนอนไม่หลับเลยเขาคิดหาวิธีง้อคนตัวเล็กและก็คิดได้แล้ว
" ลุงดรูว์สครับ" เสียงหลานชายสุดที่รักเรียกลุงดรูว์สสุดที่รัก ดรูว์สหันหน้ามามองหน้าหลานชายพร้อมรอยยิ้มที่มุมปากเล็กน้อย ดรูว์สนั่งยองๆลงพร้อมแขนแกร่งอ้าออกกว้างๆเพื่อรับหลานชาย มือป้อมๆปล่อยมือแด๊ดฟารอยน์ออก พร้อมเท้าเล็กวิ่งตรงมาหาลุงดรูว์สทันที
" น้องทรัสคิดถึงลุงดรูว์สที่สุดเลยครับ แล้วพี่เบมาด้วยไหมครับ" หนูน้อยกอดลุงดรูว์สด้วยความคิดถึง แต่ปากเล็กถามหาอีกคน ดรูว์สได้ยินถึงกับอึ้งและอ้าปากหวอ ฟารอยน์มองหน้าเพื่อนแล้วกลั้นขำ เพราะเพื่อนคงหึงเบวินกับหลานชายแน่ๆ แต่ไม่กล้าพูด
" น้องทรัสคิดถึงลุงจริงๆหรือคิดถึงพี่เบครับ" ดรูว์สถามหลานชายพลางแกล้งทำเสียงเศร้า เพื่อดูว่าหลายชายจ
