“หลับซะงั้น ทำตัวอย่างกับเด็ก” ผมกำลังจะเอื้อมมือไปปัดผมที่ปรกหน้าเธอออกให้แต่…“ไอ้เชี่ยโซล มึงกำลังจะทำอะไรของมึงวะ”
ผมตั้งสติได้ก็พูดด่าตัวเอง พร้อมกับรีบชักมือกลับ ลืมไปได้ไงว่าสถานะเราตอนนี้เป็นศัตรูกัน ที่ช่วยก็แค่รู้สึกผิดหน่อยๆ ที่ทำให้เธอร้องไห้และเจ็บตัวแบบนี้ จากนั้นผมก็เลิกสนใจแก้มใส เดินเข้าห้องน้ำ ล้างหน้าล้างตาเรียกสติตัวเองกลับคืนมา
[End part]็
“อืม เช้าแล้วเหรอเนี่ย” ฉันลืมตาตื่นเพราะรู้สึกเหมือนจะมีแสงสว่างเล็ดลอดเข้ามาในดวงตาที่ปิดสนิท “อ๊ะ!! มาอยู่ที่นี่ได้ไง”
หลังจากที่ลืมตาตื่นเต็มที่แล้ว เลยมองดูรอบๆ ห้อง กลับพบว่าตัวเองกลับมาอยู่ที่ห้องพักตัวเอง นั่นยิ่งทำให้ฉันขมวดคิ้วมึนงงกว่าเดิม
ก็เมื่อคืนสิ่งที่ฉันจำได้สุดท้ายคือ ฉันอยู่ที่ห้องพักของโซลและเขากำลังทำแผลให้ฉัน จากนั้นฉันก็เผลอหลับเพราะความเพลียไปตอนไหนก็ไม่รู้ แล้วตอนนี้มาโผล่ที่นี่ได้ยังไงกัน
“ช่างมันเถอะ
