EPISODE – 03 / 1

3302 Words

“เออ เหมือนมึงอยากต่อยนะ ไอ้โซล” เสียงไอ้เอฟวันดังสมทบเฮียไททัน “ป่าว กูแค่หงุดหงิดยัยนั่น กล้าท้าทายกู” แถสีข้างถลอกมั้ยวะกู “อ๋อ เหรอ” ไอ้ยูกิพูดน้ำเสียงเนือยๆ เหมือนไม่เชื่อสิ่งที่ผมเพิ่งพูดออกไป ใช้สายตาเยือกเย็นมองผมนิ่งๆ “ก็เออไง เกิดมายังไม่เคยโดนผู้หญิงท้าทาย เหอะ!!” แต่มันก็จริง นี่คงเป็นอีกส่วนหนึ่งที่ผมกำลังหงุดหงิด ยัยนั่นไม่เคยแสดงกิริยาแข็งกระด้างก้าวร้าวแบบนี้ “เหอะ!! เห็นเงียบๆ ติ๋มๆ นึกว่าจะใสๆ” ที่ไหนได้ ก็แรงไม่เบา ประโยคหลังผมพูดต่อในใจ แล้วมึงจะคิดให้เปลืองสมองทำไมวะไอ้โซล ถ้าเธอใสๆ แล้วจะมาเป็นมือที่สามไอ้โรมกับดาด้าทำไม มึงแม่งลืมคิดข้อนี้ไปแล้วเหรอวะ “เฮียว่ามึงทำร้ายจิตใจเธอแรงไปป่าววะ ไอ้เสือ” เฮียไททันพูดแบบนี้ เหมือนเข้าข้างแก้มใสเลยว่ะ “จะด่าผมชั่ว ก็พูดตรงๆ ผมไม่แคร์” ผมสวนเฮียไททันกลับทันที เออดี หลงมารยายัยสารเลวนั่นไปให้หมดเลย เอาเลยเทผมสิเทเลย แคร์มั้ย? ก็ไม่! “เออ แม่งมึงอ่ะ เลว ชั่ว อยู่ในสันดานอยู่แล้วไอ้โซล พวกกูเทียบมึงไม่ติดหรอกครับ แหม่!” ไอ้เอฟวันก็เอากับเขาบ้าง เออดี ให้ผมเลวคนเดียวผมชอบ “เฮียถามจริง มีเรื่องเคียดแค้นอะไรกับแก้มใสนักหนาวะ ทำไมมึงถึงได้ของขึ้นแบบนั้น เมื่อกี้ถ้าเพื่อนเธอไม่ห้าม กูว่ามึงคงฆ่าหล่อนไปแล้ว” นึกว่าจะไม่ได้ยินคำถามนี้แล้วนะ แต่แม่งไอ้เฮียไททันก็ต้อนผมจนได้ เรื่องเสือกนี่ที่หนึ่งไม่เป็นรองใครจริงๆ “เฮียรู้ไหม ทำไมไอ้โรมถึงตกบันได” ผมนิ่งไปอึดใจ แล้วถามเฮียไททัน ที่จริงก็เป็นเชิงถามทุกคนนั่นล่ะ ‘ไอ้โรม’ ที่ผมเอ่ยคือแฟนของดาด้าผู้หญิงที่ผมแอบ แต่มันพิเศษกว่านั้น คือ มันเป็นพี่ชายฝาแฝดของผมเอง ใช่ ฟังไม่ผิดหรอก ผมมีพี่ชายฝาแฝด ไอ้โรม หรือ กรุงโรม พี่ชายฝาแฝดของผม พวกเรามีนิสัยประหลาด คือ ชอบเล่นพิเรนทร์ๆ เกี่ยวกับการสลับตัวกัน เพราะความที่ผมกับไอ้โรมไม่ได้อยู่ด้วยกันตลอด พ่อแม่เราแยกทางกัน ผมจึงต้องไปอยู่เมืองนอกกับแม่ ส่วนไอ้โรมอยู่ที่ไทยกับพ่อ แต่เมื่อผมอายุ 15 ปี แม่ก็จากไปเพราะป่วย ผมทนใช้ชีวิตอยู่ที่เมืองนอกถึงสองปีหลังจากนั้น แต่ด้วยความเบื่อชีวิตเมืองนอก วันๆ เจอแต่ผู้หญิงตาน้ำข้าว เลยกลับมาอยู่ที่ไทยตอนอายุสิบเจ็ด ตอนนั้นในบรรดาเพื่อนๆ ไอ้โรมยังไม่มีใครรู้ ว่าผมกับไอ้โรมเป็นฝาแฝดกัน ขนาดคนที่บ้านไม่ว่าจะเป็นคนรับใช้หรือป้าสายแม่นมพวกผมยังแยกไม่ออก พวกเราเลยแกล้งคนในบ้านกันเล่นๆ จนบางคนคิดว่าเห็นไอ้โรมแยกร่างได้ เพราะมีคนเห็นโรมสองคนในเวลาเดียวกัน พูดแล้วก็ขำกับความพิเรนท์ๆ ในวัยเด็กชะมัด พอผมกลับมาไทยไม่นาน พ่อก็จากไปอีกคนเพราะอุบัติเหตุทางรถยนต์ บางทีผมก็คิดนะ ว่าผมมันตัวซวยหรือเปล่า อยู่ที่ไหนก็เหมือนกับการ์ตูนยอดฮิตเรื่องหนึ่งที่มีแต่คนตาย วันหนึ่งตอนไอ้โรมไม่สบาย มันเลยให้ผมไปเรียนแทน ด้วยความเป็นแฝด หน้าตาน้ำเสียงทุกอย่างเลยคล้ายกัน จนคนที่ไม่รู้จักพวกเราแบบสนิทชิดเชื้อแยกไม่ออก ผมไปเรียนแทนมันสามวัน สอยสาวในโรงเรียนมัธยมนับไม่ถ้วน แต่พวกเธอก็คิดว่าผมคือไอ้โรมกันทุกคน จนมีวันหนึ่ง ผมไปหลอกฟันอาจารย์ฝึกสอนเข้าแล้วก็เป็นเรื่อง เพราะมีเด็กมาเห็นตอนกำลังฟิชเชอร์ลิ่งกันในโรงพละพอดี พวกมันเลยถ่ายคลิปไว้ เดือดร้อนไอ้โรมในวันต่อมาให้ไปตามเก็บพวกมัน จนความแตกว่าพวกเราเป็นฝาแฝดกัน ไอ้โรมเลยคิดเรื่องสนุกๆ ขึ้นมา มันบอกว่าไว้แกล้งผมคืนบ้างที่เคยทำมันเดือดร้อน “เฮ้ยโซล มึงว่าถ้าได้ปั่นหัวผู้หญิงที่ไม่ได้จริงจังด้วยนี่สนุกป่าววะ” “ยังไงของมึง กูไม่เข้าใจ” “คืองี้ เมื่อกี้นะ กูไปหลอกซั่มสาวมา แล้วบอกว่าชื่อโซล” “ไอ้เชี่ยโรม แล้วแบบนี้เขาจะไม่มากระชากคอกูให้ไปรับผิดชอบหรือวะ” “มึงกลัวไง ป๊อดว่ะ!! ทีตอนหลอกซั่มจารย์ฝึกสอนแล้วใช้ชื่อกู กูยังจัดการได้” “เออ มึงเก่งสัสๆ กูว่าก็ดีเหมือนกันนะ หลอกปั่นหัวผู้หญิงโง่ๆ เลวดี กูชอบ” “ฮ่า ฮ่าๆๆ” และนั่นคือจุดเริ่มต้นของการโกหก ที่เป็นความลับระหว่างผมกับไอ้โรมแค่สองคน แต่แล้ววันหนึ่งผมก็ได้เจอกับดาด้า ผมหลงรักเธอตั้งแต่แรกพบ กำลังจะเข้าไปทำความรู้จักแต่… “นี่ไอ้โซล น้องชายฝาแฝดโรมเอง” ใช่ ผมช้าไป เพราะผู้หญิงที่ผมชอบกำลังคบกับไอ้โรม แต่ครั้งนี้มันไม่ได้โกหกชื่อ แสดงว่ามันจริงจังกับเธอ “หน้าตาเหมือนกันมาก นี่ถ้าด้าไม่เห็นสองคนอยู่ด้วยกัน คงทักผิดทักถูกแน่เลย” เธอพูดแล้วยิ้มออกมา รอยยิ้มเธอสดใส ขับให้ใบหน้าหวานๆ น่ารักขึ้นเป็นกอง ก็ได้แค่มองล่ะนะ เพราะนั่น ผู้หญิงของพี่ชายผมนะ ถึงพวกเราจะเลว หลอกผู้หญิงไปทั่ว แต่ถ้าคนไหนที่คิดจริงจังด้วย ก็ไม่ชั่วช้าขนาดแย่งมาหรอก แต่แล้ววันหนึ่งผมก็ได้รับโทรศัพท์จากดาด้า ว่าไอ้โรมตกบันไดเลือดคลั่งในสมองต้องผ่าตัด แล้วผลที่ออกมาก็อย่างที่ทุกคนรู้ๆ มันกลายเป็นเจ้าชายนิทรา ทั้งๆ ที่หมอบอกว่ามันพ้นขีดอันตรายแล้ว “ฮึก ทำไม โซล ทำไม” วันนั้นดาด้าเอาแต่นั่งร้องไห้อยู่หน้าห้องไอซียู เธอพร่ำแต่คำว่า ทำไม ทำไม ทำไม ออกมา จนในที่สุดก็ยอมเล่าถึงสาเหตุของอุบัติเหตุครั้งนี้ “โซล โรมเขา... โรมเขานอกใจด้า” ไม่จริง ผมได้แต่ปฎิเสธแทนไอ้โรมในใจ มันรักดาด้าจะตาย จะนอกใจเธองั้นเหรอยิ่งไม่มีทาง “ได้ไงด้า ไอ้โรมรักด้าจะตาย มันไม่มีทะ...” ผมยังพูดไม่จบดาด้าก็ขัดขึ้นมา “ความจริงโรมอาจจะไม่ผิดหรอก ฮึก อึก” ดาด้าพูดไปร้องไห้ไป “ยังไง” ด้วยความสงสัยเลยถามออกไป “เพราะผู้หญิงคนนั้นต่างหาก เธอมาอ่อย มาให้ท่าโรม ปั่นหัวให้โรมตกหลุมรัก ทั้งๆ ที่เธอก็รู้ว่าโรมมีแฟนแล้ว” กรอด!!!! ผมขบกรามแน่น ผมรู้ว่าโลกนี้มีผู้หญิงหน้าด้านแบบนี้อยู่จริงๆ แต่ไม่คิดว่าเรื่องสารเลวแบบนี้จะมาเกิดกับคนใกล้ตัว ทั้งๆ ที่รู้ว่าคนเขามีเจ้าของ ยังจะมาเสือกเป็นมือที่สาม หน้าด้านโคตรๆ “เราทะเลาะกัน เพราะด้า อึก ฮึก จับได้ ว่าโรมจะออกไปหาเธอ” สายตาดาด้าเหม่อลอย คงกำลังคิดถึงเหตุการณ์ตอนนั้นอยู่สินะ “โรมไม่ฟังดาด้าเลย เขาเหมือนจะหลงแม่ผู้หญิงคนนั้นมาก เขาทำร้ายด้า” จริงเหรอ? ไอ้โรมทำร้ายดาด้าจริงเหรอ ความคิดผมกำลังตีกัน คนที่อ่อนโยนแบบไอ้โรมเนี่ยนะ จะทำร้ายผู้หญิงที่มันรักได้ลงคอ คงโดนยัยสารเลวคนนั้นปั่นหัวมาสิท่า หรือว่าจะใช้ตัวเข้าแลก จนทำให้ไอ้โรมหลงหัวปักหัวปำแล้วหลงทางกันนะ “ด้ารั้งโรมไว้ไม่ให้ไป ตะ แต่... อึก” ด้ากลืนก้อนสะอื้นลงคอ ผมสังเกตเอาจากลำคอเธอที่เคลื่อนไหว “พอแล้วด้า พอแล้ว ไม่นึกถึงมันแล้วนะ” ผมปรามไม่ให้ด้าพูดเรื่องอุบัติเหตุนั่นต่อ เพราะฟังแค่นี้ผมก็พอรู้เหตุการณ์ต่อไปที่จะเกิดขึ้น สองคนนี้คงกำลังทะเลาะกันที่ริมบันได ดาด้าคงรั้งไอ้โรมไว้ แต่มันคงจะสะบัดมือออกหรืออะไรสักอย่างทำให้มันพลาดตกบันไดบ้านลงมาจากชั้นสอง “เธอไม่ผิดด้า เธอไม่ผิด” ผมบอกด้าไปแบบที่ใจคิด เพราะถ้าไม่มีมือที่สามอย่างผู้หญิงคนนั้น ป่านนี้ งานหมั้นที่ทั้งสองคนเตรียมจะจัดคงกำลังดำเนินต่อไป “เฮ้... ไอ้โซล ไอ้โซล ไอ้เชี่ยโซล” ผมสะดุ้งหลุดจากห้วงความคิดในอดีต ทันทีที่ได้ยินเสียงไอ้เอฟวันแหกปากตะโกนเรียก “แหกปากหาญาติฝั่งพ่อมึงเหรอไอ้วัน” ผมตะคอกเสียงหงุดหงิดใส่มัน หูจะหนวกมั้ยเนี่ย ไอ้นี่เสียงยิ่งแสบแก้วหูอยู่ด้วย “ญาติพ่อมึงน่ะสิ กูเรียกมึงตั้งนาน จะเหม่อไรนักหนาหรือคิดถึงแฟนเก่า” ไอ้เอฟวันยังไม่เลิกปากดีพูดประชดผม “กูไม่เคยมีแฟน” ผมบอกออกไป ก็มันจริงผมไม่เคยมีแฟน คนเดียวที่ผมรักคือดาด้า “เอาเขาแล้วบอกไม่ใช่แฟน งั้นก็เมีย” เสียงเย็นชาไอ้ยูกิดังขึ้น ผมเลยปรายตาไปมองหน้ามัน “ทำไม มึงสนใจจะรับช่วงต่อกูเปล่าล่ะ เห็นถึงเนื้อถึงตัวสองครั้งแล้วนี่” แล้วผมจะประชดมันทำซากอะไรวะ “มึงกำลังหึงไอ้ยูกิเหรอวะ” เสียงเฮียไททันที่เงียบไปนานถามขึ้น “หึงบ้าไรเฮีย ผมไม่ได้รักได้ชอบอะไรยัยนั่น ที่ทำก็แค่แก้แค้น” ผมบอกเหตุผล “แก้แค้น? ถามจริง แก้มใสทำอะไรให้มึงแค้นวะ แล้วที่มึงถามเฮียค้างไว้คือยังไง” คงเพราะผมมัวเหม่อคิดถึงเรื่องอดีต เลยยังไม่ได้บอกเฮียไททันไปสินะ “ก็เพราะแก้มใส เป็นต้นเหตุทำให้ไอ้โรมเป็นแบบนั้นน่ะสิ” พูดจบก็ยกเหล้ากระดกลงคอ แม่งไม่รู้สึกถึงรสชาติเหล้าเลยว่ะ รู้สึกแต่รสชาติขมขื่นในใจ ที่ยังแก้แค้นยัยนั่นไม่สำเร็จสักที “เป็นไง รู้เหตุผลแล้วถึงกับพูดไม่ออกแท็กทีมเลยหรือไง” ผมค่อนขอดให้พวกมัน ก็เล่นทำหน้าตาอึ้ง ตาเหลือกจะถลนออกจากเบ้าซะขนาดนั้น “แล้วมึงรู้ได้ไง ว่าแก้มใสคือต้นเหตุ ก็ไหนบอกไอ้โรมตกบันไดที่บ้านมัน” เฮียไททันทำสีหน้าสงสัย คิ้วนี่จะขมวดเป็นเลขแปดส่งมาให้ “ดาด้าบอกแบบนั้น” ผมเบ้ปากตอบ แต่สายตาไม่ได้มองใครในกลุ่มเลย มันไม่มีจุดหมายให้เพ่งเล็ง เหมือนจะมองไปข้างหน้าเฉยๆ มากกว่า “ไม่มีหลักฐาน แล้วมึงก็เชื่อ” ไอ้ยูกิเลิกคิ้วถามผม “มีสิ กูมีข้อความแชทไลน์ มีหลักฐานการคุยจีบกันของเธอกับไอ้โรม มีทุกอย่างที่บ่งบอกว่า ไอ้โรมกับแก้มใสคบชู้กัน” กว่าจะพูดประโยคนี้จบ รู้สึกเลยว่ามือผมบีบแก้วเหล้าแน่นมาก ถ้าแตกคามือได้คงแตกไปแล้ว “มึงพูดแบบนี้ก็ไม่ถูกนะ ไอ้โซล” เฮียไททันหมายความว่ายังไง “ตบมือข้างเดียวไม่ดัง มึงไม่เคยได้ยินเหรอ” มันก็จริงของเฮียไททัน ตบมือข้างเดียวไม่ดัง ถ้าไอ้โรมไม่เล่นด้วย แต่ที่ผมแค้นแก้มใสเพราะดาด้าบอกว่า หล่อนรู้ว่าไอ้โรมมีแฟนอยู่แล้วต่างหาก ผู้หญิงดีๆ ที่ไหนจะยอมเอาตัวเองเข้ามาแย่งผู้ชายของคนอื่นกัน ถ้าเธอไม่เลวในสันดาน “ไม่เถียงต่อล่ะ” พอผมไม่พูดเฮียไททันก็เอาใหญ่เลยนะ “แล้วถ้าเธอรู้อยู่แล้วว่าคนๆ นั้นมีเจ้าของ เฮียว่าเธอเลวมั้ยล่ะ” พูดจบก็แสยะยิ้มมุมปาก เหล่ตามองหน้าเฮียไททันทันที “นี่มึงเชื่อดาด้าทุกอย่างเลยว่างั้น?” ไอ้ยูกิถามผมด้วยเสียงราบเรียบ พลางเลิกคิ้วขึ้นถาม “ไอ้นี่ก็ถามแปลกๆ หลักฐานการคบหาของสองคนก็มี กูไม่เชื่อก็ควายแล้วครับ” ผมพูดน้ำเสียงกึ่งประชดมันออกไป “นี่ เฮียจะบอกอะไรให้นะ ไอ้เสือ” เฮียไททันลุกจากโซฟาเดี่ยวที่นั่งอยู่มานั่งข้างๆ ผม ตบบ่าผมเบาๆ “บางทีสิ่งที่เห็น อาจจะไม่จริงเสมอไป” พอพูดจบเฮียแกก็ยกแก้วเหล้าผมไปดื่มด้วยท่าทางสบายๆ ผมงงๆ กับท่าทางและคำพูดของเฮียเมื่อกี้โคตรๆ พูดเหมือนรู้อะไรที่ผมไม่รู้ “เฮียก็รู้ ดาด้าไม่เคยโกหก เธอเป็นคนใสซื่อ พวกเรารู้จักนิสัยเธอทุกคนไม่ใช่ไง?” ผมไม่ถามถึงความสงสัยในประโยคของเฮีย แต่เลือกถามประโยคเมื่อกี้ไปแทน เพราะในกลุ่มพวกเรารู้จักกับดาด้ากันทั้งนั้น แม้จะไม่ได้สนิทมากมายนัก แต่ก็เคยคุยกันมานับครั้งไม่ถ้วน “ถ้ามึงว่าแก้มใสมารยา งั้นผู้หญิงทุกคนก็มารยาได้จริงมั้ย?” ไอ้ยูกิมันต้องการจะสื่ออะไร ผมไม่เข้าใจคำพูดของมัน “มึงหมายความว่าไง” เพราะทนสงสัยไม่ไหว เลยถามมันออกไป “เปล๊า แค่เตือนสติ” มันยักไหล่แบบขอไปที “สติกูมี ไม่ต้องเสือกสอน” แม่ง เห็นหน้าไอ้ยูกิทีไร ภาพตอนที่มันกอดแก้มใสที่หน้าคลับ กับตอนที่เธอจะล้มก่อนหน้าก็แว่บขึ้นมา “แล้วมึงจะเอาไงต่อ เดินตามเกมที่เธอท้า?” ไอ้เอฟวันถามได้ดีนี่ ผมเกือบลืมไปแล้วนะเนี่ย ว่าแก้มใสท้าทายผมไว้ยังไง “แน่นอน คนอย่างไอ้โซลต้องเอาหัวใจยัยนั่นมาขยี้เล่นให้ได้” หึ พูดแล้วก็ยิ้มออกมา เมื่อนึกถึงชัยชนะของตัวเอง “อย่ามั่นใจให้มาก เดี๋ยวอกหักมามันจะเจ็บปางตาย” ไอ้ยูกิยังไม่เลิกพูดกัดผม นี่มันคิดอะไรกับแก้มใสอยู่จริงๆ ใช่ป่าววะ “ไอ้ยูกิ ที่มึงกัดๆ กูทุกคำนี่คือ มึงหลงมารยายัยนั่นเข้าแล้วไง?” ถามแม่งตรงๆ ไปเลย ผมจะได้เลิกมโนไปเองสักที หงุดหงิดว้อย “หืม / ห๊ะ” เสียงเฮียไททันกับไอ้เอฟวันร้องตกใจออกมา “ว่าไง” มันไม่ตอบ ผมเลยถามย้ำ “แล้วถ้ากูชอบ มึงจะทำไม” สิ้นสุดคำพูดมัน เพล้ง ครูดดด!!! มือมันกระตุกน่ะ เลยวางแก้วเหล้ากระแทกโต๊ะอย่างแรง ขาก็ถีบโซฟาตัวที่ไม่มีใครนั่งเลื่อนเล็กน้อย เฮอะ คิดไว้แล้ว ว่าไอ้เยือกเย็นแบบไอ้ยูกิ ไม่เคยออกโรงปกป้องผู้หญิงคนไหน มันไม่เคยเสือกเรื่องชาวบ้าน แต่ตั้งแต่เจอแก้มใส ผมก็รู้สึกว่าไอเยือกเย็นของมันจืดจางลง ไม่รู้ว่ายัยนั่นใช้มารยาท่าไหน ทำให้ไอ้ยูกิผู้มีหัวใจดุจน้ำแข็งสั่นคลอนได้ เก่งไม่เบานี่ “เฮ้ย ใจเย็นไอ้โซล นั่นเพื่อนมึงนะ มองหน้ายังกะจะฆ่ามันให้ตาย” เสียงเฮียไททันร้องห้ามผม อะไร ผมไม่ได้จะลุกไปฆ่ามันสักหน่อย ก็แค่มองหน้ามันเล่นๆ เอง “ชัวร์” อะไรของไอ้ยูกิอีก อยู่ๆ ก็พูดไม่รู้เรื่อง “อะไร ไอ้นี่ก็พูดให้คนอื่นรู้เรื่องหน่อย” ไอ้เอฟวันหันไปค้อนใส่ไอ้ยูกิ “อาการมันออก มึงไม่รู้ตัว” ประโยคแรก ไอ้ยูกิพูดกับไอ้เอฟวัน แต่ประโยคหลังมันพยักเพยิดหน้าให้ผม อาการออกอะไรของมัน ไอ้โซลไม่เก็ทว้อย และไม่ได้เป็นด้วย “เออ ที่กูนั่งๆ ฟังมาเนี่ย กูว่ามึงไม่ได้จะแค่แก้แค้นแล้วล่ะ” ผมหันไปมองหน้าไอ้เอฟวัน นี่ก็อีกตัวพูดอะไรผมไม่เข้าใจ “มึงหลงแก้มใสเข้าให้แล้วล่ะ เฮียคอนเฟิร์ม” สิ้นเสียงเฮียไททันผมก็รู้สึกวูบโหวงในอกแปลกๆ “ดูปากโซลชัดๆ นะครับทุกคน กู ไม่ ได้ หลง รัก ยัยนั่น” เน้นทีละคำชัดๆ ให้รู้ไปเลยว่าผมไม่ได้หลงไม่ได้ชอบอะไรยัยนั่นสักนิด ทุกอย่างอยู่ในแผนการแก้แค้นต่างหาก “กู จะ จำ คำ พูด มึง ไว้” ไอ้เอฟวันเลียนแบบผม มันเน้นย้ำทุกคำที่พูดออกมา ฟุบ ตึก ตึก ตึก “เห้ย แล้วนั่นมึงจะไปไหน พูดแทงใจดำทำเป็นหนี” เสียงไอ้เอฟวันดังไล่หลัง หนีที่ไหน ก็แค่รำคาญเสียงพวกมันสามคน เลยเดินออกมาจากโต๊ะ อยู่ต่อก็เสียสุขภาพจิต สู้ไปบอกข่าวดีให้ไอ้โรมกับดาด้าฟังดีกว่า ว่าแผนผมน่ะ มันสำเร็จไปแล้วก้าวหนึ่งแล้ว [End part] หนึ่งสัปดาห์ต่อมา @ KM-Flowers “พี่มดคะ แก้มวานให้พี่มดช่วยให้คนเอาดอกไม้พวกนี้ที่จัดเสร็จแล้วไปส่งให้ตามที่อยู่ที่แก้มแปะไว้ทีนะคะ” ฉันเรียกพี่มดที่เป็นพนักงานคนสนิทในร้านดอกไม้มาสั่งงาน “ได้ค่ะคุณแก้ม เดี๋ยวพี่มดจัดให้ ฮี่ๆ” พี่มดรับคำฉันพร้อมกับยิ้มกว้างให้ พี่มดแกเป็นคนร่าเริงน่ะ ฉันไม่เหงาทุกครั้งที่พี่แกเข้ามาช่วยจัดดอกไม้มาชวนคุย เพลินดี “แล้วนี่คุณแก้มนั่งจัดดอกไม้ตั้งแต่เที่ยง จนตอนนี้ห้าโมงเย็นแล้ว ได้ทานอะไรบ้างหรือเปล่าคะ” พี่มดถามฉันอย่างเป็นห่วง ตายจริง นี่ฉันนั่งจัดดอกไม้นานขนาดนี้เลยเหรอ ทำไมรู้สึกเหมือนแป๊บๆ “ยังเลยค่ะ ถ้าพี่มดไม่ทักแก้มคงลืมหิวไปเลย” ฉันพูดขำๆ ออกไป “งั้นคุณแก้มไปพักผ่อนเถอะค่ะ เดี๋ยวที่เหลือพี่มดจัดการให้ เหลือแต่รายเล็กๆ แล้ว ฝีมือพี่มดเอาอยู่” พี่มดพูดพร้อมทำท่าเอานิ้วโป้งปาดปลายจมูก “ฮ่าๆ ค่า พี่มดคนเก่ง แก้มไว้ใจอยู่แล้ว” ฉันขำกับท่าทางทะมัดทะแมงและตลกๆ ของพี่แก “งั้นแก้มไม่เกรงใจนะคะ ขอตัวไปยืดเส้นยืดสายก่อน” ฉันบอกพี่มดแล้วเดินไปเข้าห้องน้ำล้างหน้า ทำธุระส่วนตัวเสร็จก็เดินออกมา จังหวะที่กำลังจะไปหยิบกระเป๋าสะพาย เสียงไลน์ในมือถือก็ดังขึ้น ตื่อ ดึ๊ง! Xxxxx : ส่งไฟล์รูปภาพ Xxxxx : ส่งไฟล์รูปภาพ “เฮ้อ” ฉันได้แต่เป่าลมออกจากปาก พร้อมกลอกตาไปมา เป็นแบบนี้มาได้สักพักแล้วล่ะ หลังจากที่เกิดเรื่องที่คลับขึ้น ไม่รู้ว่าโรคจิตที่ไหน ส่งรูปภาพ ผู้ชายคนนั้น เอ่อ ฉันหมายถึงโซลน่ะ รูปที่ส่งมาจะเป็นรูปติดเรทหน่อยๆ อย่างล่าสุดสองรูปที่ส่งมา รูปแรกเป็นรูปสาวอกตู้มนั่งบนตัก กำลังจูบกับโซลอยู่มุมหนึ่งของผับหรือที่ไหนสักแห่ง ส่วนอีกรูปเป็นรูปผู้หญิงกำลังขึ้นคร่อมเขาในรถ “ให้ตาย ว่างนักหรือไง ถึงได้ส่งมาถี่จัง” ฉันบ่นพึมพำอยู่คนเดียว แรกๆ ก็มีวูบโหวง รู้สึกใจหายเหมือนกันที่เห็นรูปทำนองนี้ แต่นี่คือส่งมาทุกวัน ไม่สิ ส่งมาวันละ 3-4 ชั่วโมงต่อกันได้มั้ง มันเลยทำให้ฉันชินไปเสียแล้ว

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more