ตอนที่ 3
1174 Words
ภูมิเอ่ยถามหญิงสาวขณะเดินเข้าไปดูด้านในซึ่งเป็นห้องขนาดเหมาะสำหรับผู้เข้าพักคนเดียว เฟอร์นิเจอร์ภายในห้องไม่ว่าจะเป็นเตียง ตู้ และเก้าอี้ทำจากไม้หรูเรียบ ส่วนที่อยู่ถัดไปเป็นห้องครัวและห้องน้ำเล็ก ๆ ดูแล้วก็เป็นห้องพักอย่างบังกะโลทั่วไปหากแต่ธรรมชาติที่โอบล้อมโดยรอบทำให้ที่อยู่เรียบ ๆ ดูมีชีวิตและเต็มไปด้วยชีวาได้อย่างน่าอัศจรรย์
“ตกลงเมย์จะพักที่นี่ค่ะ...ทุกอย่างดูโอเคมาก”
“ถ้าอย่างนั้นผมจะให้กุญแจคุณเมย์ไว้เลย ผมขอตัวก่อนนะครับ”
“คุณภูมิคะ.....”
เมลิดาเรียกชายหนุ่มที่กำลังจะเดินกลับออกไปหลังจากวางกุญแจไว้บนโต๊ะไม้กลมริมหน้าต่าง เขาหันกลับมามองหญิงสาวที่ส่งยิ้มให้
“ขอบคุณมากนะคะ ถ้าไม่มีคุณภูมิเมย์อาจต้องเดินหาที่พักอีกนาน”
“ไม่เป็นไรหรอกครับ ถือว่าช่วยเหลือกัน คนที่นี่ไม่ใจดำอยู่แล้ว โดยเฉพาะกับคนที่เดินทางมาไกล”
ชายหนุ่มทิ้งน้ำเสียงอันนุ่มนวลไว้ก่อนหันหลังออกไปจากบังกะโล หญิงสาวมองตามด้วยความรู้สึกบางอย่างที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน หากเพียงชั่วขณะเธอจำต้องสลัดความหวั่นไหวที่กำลังเกาะกินใจนั้นทิ้งไป....เขาอาจมีคนรู้ใจแล้วก็เป็นได้ คนหน้าตาดีแบบนี้มีหรือจะรอดพ้นจากสตรีหมายปอง เมลิดายกมือเกาหัวเบา ๆ .....ทำไมต้องคิดเรื่องไร้สาระ ตอนนี้ก็ได้ที่พักแล้วเธอควรต้องนึกต่อไปดีกว่าว่าจะเอายังไงกับของใช้ที่เธอพกติดตัวมาเพียงเล็กน้อยเพราะความรีบเร่ง
“คุณเมย์!....คุณเมย์จะไปไหนครับ?”
เมลิดาหันไปตามเสียงที่ตะโกนมาเบื้องหลังขณะเดินออกมาจากบังกะโลมุ่งหน้าไปยังร้านสะดวกซื้อเพื่อจับจ่ายของใช้และสิ่งจำเป็น ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ขี่รถมอเตอร์ไซด์เข้ามาจอดเทียบข้าง ๆ และถอดแว่นกันแดดสีชาออกแล้วเหน็บไว้ที่คอเสื้อ
“คุณภูมิ...เมย์จะออกไปซื้อของใช้ที่ร้านแถวนี้ค่ะ ว่าจะเดินไปเล่น ๆ “
“ผมพาคุณเมย์ไปดีกว่านะครับ เดินไปกลับไม่ใช่ใกล้ ๆ เลย มาเลยครับ นั่งซ้อนท้ายผมไปเลย ว่าแต่คุณเมย์กล้านั่งหรือเปล่า”
หญิงสาวทำท่าลังเลชั่วครู่แต่ก็พยักหน้าในท้ายที่สุด เธออยากจะปฏิเสธทว่ารอยยิ้มกว้างบนใบหน้าคมสันทำให้เธอนึกบอกปัดเขาไม่ลง ร่างอรชรขึ้นนั่งซ้อนท้ายชายหนุ่มในท่าผู้หญิงอย่างเก้ ๆ กัง ๆ ด้วยไม่ค่อยได้นั่งรถมอร์เตอร์ไซด์เท่ากับใช้รถยนต์ เมื่อเขาบิดคันเร่งให้รถเคลื่อนไปข้างหน้าเธอเผลอใช้แขนรัดเอวเขาไว้อย่างไม่ได้ตั้งใจและมันทำให้คนขับเกิดความรู้สึกบางอย่างขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้เช่นเดียวกัน
“กลัวหรือครับ ผมขี่ไม่เร็วหรอก คุณเมย์นั่งระวังก็แล้วกัน”
เสียงทุ้มนุ่มของเขาทำให้เธอคลายความหวาดหวั่นแต่แขนทั้งสองยังคงเกี่ยวเกาะเอวหนาเอาไว้แน่น เธอมักพบเขาในเวลาที่กำลังต้องตัดสินใจทำอะไรสักอย่าง ก็แปลกดีเหมือนกันที่ต้องเจอกับชายหนุ่มแปลกหน้าซึ่งเธอเริ่มคุ้นเคยในท่าทีนั้นมากขึ้นในสถานการณ์ที่ต้องการความช่วยเหลือทุกครั้ง
คนมีน้ำใจพาเธอนั่งซ้อนท้ายรถมอเตอร์ไซด์ไปตามสถานที่ต่าง ๆ ผ่านหาดทรายที่ขับประกายแข่งกับแผ่นน้ำไหวระยิบยามแสงอาทิตย์ใกล้อัสดงตกต้อง สายลมริมหาดพัดพาเอากลิ่นน้ำหอมอ่อนเบามาจากเรือนผมของผู้บังคับรถห้อตะบึงไปข้างหน้า เธอชื่นชอบกลิ่นจาง ๆ นั่นแต่ก็นึกไม่ออกว่าเป็นน้ำหอมของดีไซเนอร์คนไหน แต่หญิงสาวได้แต่คิดอย่างเป็นกลาง ๆ ว่าคนขับเรือคงไม่ใช้สินค้าราคาแพงเพราะมันเป็นการลงทุนที่สูญเปล่า
เมลิดาแวะซื้อเสื้อผ้าและของใช้จากร้านค้าริมหาดและคนที่พาเธอไปก็หาได้ปริปากบ่นต่อการรอคอยไม่ เขายินดีคอยและอดทนต่อเวลาที่ผ่านไปนานนับชั่วโมงจนแสงสุดท้ายลาจากขอบฟ้าที่มองเห็นสุดขอบทะเล หญิงสาวไม่ลืมที่จะขอบคุณสารถีผู้พาเธอซื้อของได้เต็มไม้เต็มมือด้วยการพาเขาไปเลี้ยงอาหารมื้อค่ำที่ร้านริมชายหาดในบรรยากาศที่เธอสัมผัสได้ถึงอิสรเสรียามอยู่ห่างบ้าน
“วันนี้คุณภูมิไม่มีโปรแกรมขับเรือไปไหนหรือคะ เมย์เลยได้คนช่วยพามาซื้อของ”
“ไม่มีหรอกครับ....เวลาว่างผมก็จะอยู่แถวนี้ นอกจากคุณมุกประกายจะเรียกผมไป”
ชายหนุ่มยกแก้วน้ำขึ้นจิบทว่าสายตาคมกล้ากลับจ้องหญิงสาวตรงหน้าที่มองไปยังสถานที่รอบ ๆ อย่างมีความสุข เธอเป็นผู้หญิงที่ไร้จริตจะก้านเกินงาม ทุกอิริยาบถนั้นดูเป็นธรรมชาติมากเสียจนเขามิอาจละสายตาไปจากความหมดจดที่สะท้อนผ่านกิริยาท่าทีนั้นได้
“คุณภูมิมากับเมย์แบบนี้แฟนของคุณคงไม่ว่านะคะ”
“ผมยังไม่มีแฟนหรอกครับ คนขับเรือที่ไม่มีอะไรเป็นหลักประกันแน่นอนคงไม่มีผู้หญิงคนไหนอยากสานสัมพันธ์ด้วย แค่จะไปเสนอตัวผมก็ยังไม่กล้า คุณเมย์ต่างหากล่ะครับ มาคนเดียวแบบนี้แฟนของคุณเมย์คงเป็นห่วงแย่แล้ว”
เมลิดาวางช้อนในมือลงพลางโบกมือเป็นสัญญาณของการปฏิเสธ
“ไม่มีค่ะ....คุณภูมิ เมย์ก็ยังไม่มีใคร โสดสนิทเหมือนคุณภูมิ”
“ไม่น่าเชื่อเลยนะครับ ผู้หญิงที่ทั้งสวยทั้งอ่อนหวานอย่างคุณเมย์จะไม่มีใครเลย ผมเห็นคุณเมย์ครั้งแรกยังนึกว่าคุณเป็นนางแบบมาเดินเที่ยวที่นี่ ชื่อของคุณก็เหมือนนางแบบชื่อดังด้วย”
คำว่านางแบบทำให้เมลิดานิ่งเงียบไปชั่วขณะ เธอจะให้ใครรู้สถานภาพแท้จริงของตัวเองไม่ได้ แม้เขาจะแสดงออกซึ่งความหวังดีมากแค่ไหน หญิงสาวยิ้มกลบเกลื่อนพลางพูดด้วยน้ำเสียงที่ยังคงสดใส
“เมย์ไม่ใช่นางแบบหรอกค่ะ เมย์เป็นแค่พนักงานบริษัทธรรมดา....แหม....ชื่อนางแบบกับพนักงานบริษัทเหมือนกันออกเยอะแยะนะคะ คุณภูมิพูดแบบนี้ทำให้เมย์รู้สึกหลงตัวเองขึ้นมาเลย”
“ผมอาจจะถามสิ่งที่ทำให้คุณเมย์รำคาญใจ...คุณเมย์ลาออกจากบริษัทแล้วหรือครับถึงได้คิดจะมาอยู่ที่นี่นาน ๆ “
- Writer
