“เมย์ปวดหัวจังเลยค่ะ...พรุ่งนี้เมย์อาจจะทำงานไม่ไหว”
เมลิดาปรือตามองผู้ที่ทอดกายอยู่เหนือร่างของเธอ หญิงสาวยังคงเป็นห่วงงานในไร่ที่ต้องทำตามความสั่งอันเด็ดขาดของทศภาคโดยไม่รู้ว่าคนฟังมิได้กังวลต่อสิ่งที่เธอต้องกลับไปรับผิดชอบนั้นอีกแล้ว
“คุณอาจจะลงโทษเมย์อีกก็ได้ ถ้ากลับไปเมย์ไม่ได้ทำตามคำสั่งของคุณ แต่ขอเวลาให้เมย์พักแค่นิดเดียว”
“เมียเจ้าของไร่ก็ต้องได้พักนานกว่าคนอื่น คุณอยากจะพักนานเท่าไหร่ล่ะ เมลิดา”
“แค่วันเดียวค่ะ แล้วหลังจากนี้เมย์จะทำงานให้คุณทุกวัน เมย์สัญญา”
ร่างเล็กกลับต้องประหลาดใจที่เห็นรอยยิ้มจาง ๆ ระบายอยู่บนใบหน้าอันหล่อเหลาที่เคียดขึ้งใส่เธออยู่เป็นนิจ สายตาคู่นั้นมองเธอแปลกไปกว่าทุกครั้ง มันเป็นประกายตาอันนุ่มนวลเสมือนหยาดน้ำผึ้งแสนหวานหยดลงอาบความรู้สึกของหญิงสาวจนเอิบอิ่มกระทั่งทำให้เธอลืมอารม
