“คุณภาค...ช่วยเมย์ด้วยค่ะ...ช่วยเมย์ด้วย”
คำร้องขออันเชิญชวนได้รับการตอบสนองกลับไปอย่างไม่บันยะบันยังจนเธอแทบจะทรงตัวไว้ไม่อยู่ ความเจ็บปวดและทุกข์ทรมานสูญสลายไปแล้วจากแก่นกลางที่คอยรับความสิเน่หาซึ่งฝังลึกลงไปทุกที เมลิดาคิดว่าเธออาจฝันไปที่กำลังล่องลอยอยู่ท่ามกลางดวงดาวส่องแสงระยิบระยับและผู้ครอบครองความงามนั้นมิอาจปล่อยเธอไปได้เพียงผู้เดียว
ความฝันนั้นแสนไกลเขาต้องก้าวไปพร้อมกัน เมื่อหญิงสาวรู้สึกถึงจังหวะที่เร่งถี่และชายหนุ่มมิอาจทานทนต่อการบีบรัดรุนแรง สำนึกสุดท้ายของทั้งสองจึงบรรจบลง ณ ที่สุดท้ายอันเป็นเสมือนดินแดนในฝัน ทั้งงดงาม สว่างไสว ในขณะที่ทศภาครับรู้ถึงการปลดปล่อย เมลิดากลับอบอุ่นและอิ่มเอมกับธารแห่งรักที่เขาส่งผ่านจากการเก็บกลั้นเมื่อมันทะลักทลายท่วมดงดอกไม้อันแสนเย้ายวน
เมื่อทุกอย่างเดินทางมาถึงที่สุดและความสุขสมทำให้ทั้งคู่ต่างเหนื่อ
