จอมใจเหนือสมุทร

บทที่ 10 เคลือบแคลง

“ผู้หญิงคนนั้นไม่เหมือนเดิม” เสียงทุ้มพึมพำขณะนั่งนวดขมับอยู่บนโซฟา

ในอดีตจอมใจค่อนข้างเกรงใจเขาเป็นอย่างมาก ไม่ว่าจะทำอะไรก็มักจะถามความเห็นของเขาก่อนเสมอ ทว่าตอนนี้หญิงสาวกลับทำตามใจตัวเองมากขึ้น บางครั้งก็ดูเว้นระยะห่างและบางครั้งก็จู่โจมเขาอย่างกะทันหันแบบเมื่อเช้า แน่นอนว่าเขาก็ไม่ได้เกลียด กลับชอบเสียด้วยซ้ำ เพราะอยากให้เธออ้อนเขามากขึ้นอีกสักนิด

สุดท้ายไม่ว่าจอมใจจะเปลี่ยนไปอย่างไร เขาก็รักเธอเช่นเดิม

“อนุวิตร” เหนือสมุทรเอ่ยเรียกเลขาที่ยืนรอรับคำสั่งอยู่ข้างกาย

“ครับท่านประธาน”

“ตอนนี้จอมใจอยู่ที่ไหน”

อนุวิตรเลิกคิ้วอย่างประหลาดใจ จากนั้นหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาต่อสายถึงบอดีการ์ดที่ดูแลจอมใจ ไม่นานก็ได้คำตอบ

“คุณจอมใจอยู่ในห้าง RnD ครับ กำลังเลือกซื้อของเล่นเด็กและหนังสือสำหรับเด็กครับ”

เหนือสมุทรขมวดคิ้วด้วยความสงสัย ในประวัติของจอมใจ เธอไม่มีพี่น้องที่ไหนไม่ใช่หรือ อีกทั้งเขากับหญิงสาวก็ยังไม่ได้ร่วมหลับนอนกัน เธอจะไปมีเด็กได้ยังไง หรือว่า…

ชายหนุ่มชะงักเล็กน้อยก่อนเงยหน้ามองอนุวิตรแล้วออกคำสั่ง

“ไปสืบมาว่าจอมใจซื้อของให้ใคร”

อนุวิตรเหลือบมองผู้เป็นนายก่อนรับคำสั่ง

“ครับท่านประธาน” จะว่าไปนับตั้งแต่วันที่เหนือสมุทรประมูลจอมใจมาในราคาเกินความคาดหมาย เขาสัมผัสได้ว่ามีบางอย่างในตัวเจ้านายของเขาที่เปลี่ยนไป หนึ่งคือความสุขุมและเย็นชา แม้จะมีสองสิ่งนี้อยู่ แต่เมื่อเป็นเรื่องของผู้หญิงที่ชื่อจอมใจก็มักจะร้อนรนกระวนกระวายอยู่เสมอ

สองคือเรื่องผู้หญิง เหนือสมุทรมีความต้องการสูงเนื่องจากความเครียดในการทำงาน ดังนั้นเขาจึงเป็นสปอนเซอร์ให้กับพวกดารานางแบบ โดยใช้พวกเธอเหล่านั้นเป็นที่ระบายความใคร่ ทว่าเหนือสมุทรกลับสั่งให้เขาจัดการเรื่องผู้หญิงทั้งหมดรวมคู่หมั้นตัวจริงอย่างเพลงพิณ ไปจนถึงการถอนหุ้นจากโครงการทั้งหมดที่เกี่ยวข้องกับนายพิษณุ ราวกับรู้อะไรบางอย่างจึงสั่งเขาให้สืบค้น เมื่อขุดลึกลงไปเห็นเครือข่ายผิดกฎหมายมากมายที่เกี่ยวข้องกับข้าราชการระดับสูงทั้งหลาย เขาจึงโล่งใจที่เหนือสมุทรไหวตัวทันและถอนตัวออกมาเสียก่อน

และสามคือเรื่องของจอมใจ ไม่ว่าจะคิดอย่างไรอนุวิตรก็คิดไม่ออก และมั่นใจว่าทั้งคู่ไม่เคยรู้จักกันมาก่อน แต่เจ้านายของเขากลับหลงใหลหญิงสาวที่ดูบอบบางไร้เดียงสาอย่างไม่น่าเชื่อ ถึงขั้นให้หญิงสาวถือบัตรเครดิตของตัวเองเช่นนี้ เขาไม่เคยเห็นมาก่อน จะว่าไปยังไม่มีข่าวว่าทั้งคู่นอนด้วยกันสักครั้ง เขาไม่เข้าใจว่าทำไมเหนือสมุทรถึงได้กลายเป็นแบบนี้ แต่นั่นก็ไม่ใช่เรื่องที่เขาต้องสอดมือเข้าไปยุ่ง หน้าที่ของเขาคืออุทิศความสามารถและชีวิตให้เหนือสมุทรเพียงเท่านั้น

ทางด้านจอมใจหลังจากแยกกับเหนือสมุทรแล้วเธอก็เดินเล่นไปเรื่อยเปื่อยในห้างสรรพสินค้า ตอนแรกก็อยากเดินเล่นข้างนอกแต่อากาศของประเทศไทยมันไม่ชวนให้เดินสักเท่าไหร่ สุดท้ายก็ต้องหลบร้อนเข้ามาอยู่ในห้าง และด้วยความที่ว่างเอามาก ๆ ระหว่างเดินดูซุ้มอาหารของงานที่เทศกาลจัดอยู่ ก็เหลือบไปเห็นกลุ่มเด็กนักเรียนชั้นประถม จึงเผลอนึกถึงเด็ก ๆ ในสถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้า

กว่าจอมใจจะได้พบกับพวกเด็ก ๆ ก็อีกหลายปี และไม่รู้ว่าจะต้องอยู่กับเหนือสมุทรไปอีกนานเท่าใด ด้วยความคิดถึงเธอจึงเดินไปยังโซนของเล่นเด็ก เลือกซื้อของที่เด็ก ๆ ชอบเล่น ทั้งตัวต่อหุ่นยนต์หรือตุ๊กตา จากนั้นก็สั่งให้ร้านจัดส่งไปยังสถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้าในนามบริษัทณาวารีของเหนือสมุทร เสร็จแล้วจึงเดินไปเลือกซื้อหนังสือสำหรับเด็ก เช่นหนังสือนิยาย หรือหนังสือเรียน โดยเฉพาะหนังสือที่เกี่ยวกับวิทยาศาสตร์สำหรับเด็ก เธอจำได้ว่าเด็ก ๆ ชอบเอามาก ๆ จึงได้ซื้อไปหลายเล่ม แล้วก็ให้ร้านหนังสือจัดส่งไปเช่นเดิม

หลังจากจ่ายเงินซื้อของไปแล้วก็นึกกังวลขึ้นมา เธอถูกความคิดถึงครอบงำจนลืมไปว่าเหนือสมุทรจะต้องสงสัยแน่ว่าวันนี้เธอใช้จ่ายอะไรไปบ้าง และพวกบอดี้การ์ดก็คงรายงานเรื่องของเธอให้เขารู้ด้วยเช่นกัน แต่เมื่อได้คิดว่าเหนือสมุทรไม่รู้จักสถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้าแห่งนี้ ก็ค่อยวางใจ จากนั้นก็เดินไปซื้อเสื้อผ้าและของใช้ส่วนตัว อย่างไรเขาก็ให้เธอใช้บัตรเครดิตส่วนตัวแบบไม่อั้นแล้ว ก็ควรใช้ให้เยอะอีกสักหน่อย เขาจะได้คิดว่าเธอเป็นผู้หญิงที่เห็นแก่เงิน แล้วก็ไล่เธอออกไปเร็ว ๆ

คิดได้เช่นนั้นก็เดินตัวปลิวเข้าไปในร้านเสื้อผ้าแบรนด์หรูที่อยู่ใกล้ที่สุด โดยที่จอมใจไม่รู้ว่าในร้านมีหญิงสาวคนหนึ่งที่เธอไม่อยากพบเจอกำลังเลือกซื้ออยู่ด้วยเช่นกัน

ดวงตากลมโตคู่หวานเบิกกว้างครั้นเห็นว่าหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้านั้นคือใคร

คุณเพลงพิณ

จอมใจกลืนน้ำลายอึกใหญ่ผงะถอยหลัง เมื่อคิดว่าเธอไม่ควรอยู่ที่นี่และควรออกจากร้านให้เร็วที่สุด แต่พนักงานก็ตาไวเหลือเกิน เมื่อเห็นลูกค้าหน้าตาจิ้มลิ้มเข้ามาในร้านพร้อมผู้ติดตาม ก็คิดว่าคงเป็นคุณหนูบ้านรวยจากที่ไหนสักที่ จึงรีบเข้ามาต้อนรับ

“สวัสดีค่ะคุณลูกค้า ไม่ทราบว่าต้องการให้ดิฉันช่วยเหลืออะไรไหมคะ” พนักงานสาวเข้ามาถามน้ำเสียงกระตือรือร้น

จอมใจเป็นพวกปฏิเสธใครไม่เป็น ทำได้แค่ยิ้มเจื่อนพยักหน้าเบา ๆ

“ฉันมาซื้อชุดลำลองค่ะ ขอเป็นเดรสสบาย ๆ สีอ่อนค่ะ” เสียงหวานตอบกลับ พยายามเลี่ยงมองไปยังส่วนที่เพลงพิณกำลังยืนอยู่

พนักงานสาวได้ยินเช่นนั้นก็เชื้อเชิญอีกฝ่ายเข้าไปนั่งรอด้านใน

“เชิญค่ะคุณลูกค้า”

ทางด้านเพลงพิณเห็นลูกค้าสาวสวยคนใหม่เดินเข้ามาก็เหลือบมองด้วยหางตาอย่างสงสัย พลางคิดว่าผู้หญิงคนนี้คงเพิ่งเคยเข้ามาในร้านหรูครั้งแรก ถึงได้ดูกระโตกกระตากขนาดนั้น ร้านนี้ก็ไม่เลือกลูกค้าเอาเสียเลย แม้แต่คนไร้ระดับก็ยังต้อนรับ ทำเอาเธอไม่อยากซื้อไปด้วย หากไม่ใช่เพราะมีคอลเลคชันใหม่ออกมา เธอคงเดินออกไปแล้ว

จอมใจแทบลืมหายใจเมื่อเดินผ่านเพลงพิณ คิดว่าอีกฝ่ายคงยังไม่รู้ว่าเธอคือใคร ถ้าหากรู้คงปรี่เข้ามาจิกหัวเธอแล้ว จำได้ว่าเพิ่งถอนหมั้นกับเหนือสมุทรไปไม่ใช่หรือ ทำไมถึงได้ดูสบายใจขนาดนั้น หรือเป็นเพราะเหนือสมุทรจ่ายค่าทำขวัญปิดปากไปไม่น้อย

เรื่องของเขาไม่ใช่เรื่องที่เธอต้องใส่ใจ ไม่ว่าเหนือสมุทรจะมีปัญหากับใคร เธอก็ไม่ขอยุ่งเกี่ยว เว้นแต่ปัญหามันจะวิ่งมาหาเธอเอง ถึงตอนนั้นเธอก็จะสู้ไม่ถอยเช่นกัน เพราะรู้ซึ้งแล้วว่าหากยอมให้เขารังแกอยู่ฝ่ายเดียว ก็ไม่มีใครยื่นมือเข้ามาช่วยเหลือเธออยู่ดี

ไม่นานพนักงานหญิงก็กลับมาพร้อมราวแขวนชุดตามความต้องการของลูกค้า ก่อนจะเริ่มเสนอขายอย่างช่ำชอง หวังเรียกเงินจากลูกค้าให้ได้มากที่สุด

ทว่าจอมใจกลับชี้นิ้วไปทางด้านซ้ายและกวาดไปยังด้านขวาสุด หญิงสาวยิ้มกว้างจนตาหยี เอ่ยถ้อยคำบางอย่างออกมาที่ทำให้คนที่อยู่ในบริเวณเดียวกันถึงกับหันมามอง

“ตั้งแต่ชุดแรกจนถึงชุดสุดท้าย ช่วยห่อให้ด้วยนะคะ แล้วก็… จ่ายสดค่ะ”