คงเพราะเสียพละกำลังไปมากโขเมื่อช่วงรุ่งสาง ทำให้ฐานัสตื่นสายโด่ และแน่นอนว่าไม่ได้ตื่นขึ้นมาเอง แต่เขาตื่นขึ้นมาเพราะเสียงเรียกเข้าโทรศัพท์มือถือ
มือใหญ่ควานหาโทรศัพท์มือถือที่กำลังกรีดร้องประหนึ่งโดนเชือดคอพัลวัน และเมื่อเจอก็รีบนำมาแนบหู พร้อมกับกรอกเสียงงัวเงียตามสายไป
“หมอฐานัสพูดครับ”
“คุณหมอนัสคะ คนไข้คิวแรกมารอตรวจนานเกือบครึ่งชั่วโมงแล้วค่ะ”
เสียงกระหืดกระหอบจากนางพยาบาลปลายสาย ทำให้คนที่นอนหลับตาอยู่ ลืมตาขึ้นทันที พร้อมกับดีดตัวลุกขึ้นนั่ง
สมองที่หยุดทำงานไปนาน ตอนนี้กลับคืนมาจนครบทั้งหมดแล้ว
วันนี้เขามีนัดคนไข้นี่?
“ผมจะรีบไปให้เร็วที่สุด ฝากขอโทษคนไข้ให้ผมที”
“ค่ะ คุณหมอนัส”
พยาบาลปลายสายยังไม่ทันได้วางสายเลย เขาก็กดตัดสายเสียเอง และกระโจนลงจากเตียง มือใหญ่รีบคว้าเสื้อผ้าขึ้นมาสวมใส่ แต่สักพักก็ต้องชะงักเมื่อเห็นเศษผ้าเล็กๆ ที่ไม่ใช่ของตนเองอยู่บนพื้น
เขาหันขวับไปมอ
