เมียมาเฟีย 5
1420 Words
บทที่ 4
" อื้อออออออ....ซี๊ดดด " ความเสียวและความตระหนกแล่นลงมาที่หน้าท้องแบนราบของเธออย่างรวดเร็ว เมื่อหญิงสาวลืมตาขึ้นมาแล้วเห็นว่าตรงเนินเนื้อสาวของเธอมีผู้ชายคนหนึ่งกำลังดูดเลียน้ำหวานสีขาวใสของตัวเองอย่างหื่นกระหาย ตอนนี้ใจของเธอเริ่มกลัวมากขึ้น เสียวก็เสียว แต่หญิงสาวก็พยายามรวบรวมสติ ก่อนจะตัดสินใจเอื้อมมือไปเปิดไฟที่หัวเตียงของตัวเองทันที และเธอก็ต้องตกใจช็อคหนักกว่าเดิม เพราะคนที่ฉวยโอกาสลักหลับเธอตอนนี้คือ " พี่ดิน!!!!! " คู่หมั้นหนุ่มของเธอเอง
" ไง ตื่นแล้วหรอ " ปฐพีเงยหน้าขึ้นมาถามอย่างเจ้าเล่ห์ ก่อนจะเห็นใบหน้าตื่นตะหนกของหญิงสาวเพียงแว๊บเดียวเท่านั้น ก่อนที่มันจะเปลี่ยนเป็นโลหะสีดำชนิดหนึ่งที่เล็งมาที่เขา หึหึ แล้วเขาต้องกลัวด้วยหรอ
" ซี๊ดดดดด....เอามือออกไป ไม่งั้นฉันยิง..จะ..จริงนะ อูยยยย " ต้นข้าวทั้งขู่ ทั้งครางจนฟังไม่ได้สรรพ เมื่อคนตัวโตสอดนิ้วแกร่งเข้ามาในร่างกายตน
" ยิงสิ อืมมมม์ แน่นชิป นี่แค่นิ้วนะ " ปฐพีพูดอย่างไม่เกรงกลัวกระบอกปืนที่จ่ออยู่ตรงหน้าสักนิด
" บะ..บอกให้ออกไปไง อื้ออออออ เจ็บนะ ไอ้บ้า " ปากก็ไล่แต่การกระทำของเธอมันกลับแอ่นเนินเนื้อให้คู่หมั้นหนุ่มระรัวนิ้วใส่ร่องสวาทจนถี่ยิบ นี่เธอกินอะไรเข้าไป
" ยิงสิ....ฉันบอกให้ยิงงงง / กรี๊ดดดด ? ปังงง? " ทันทีที่สิ้นเสียงของเขา ก็มีเสียงปืนดังขึ้นพร้อมกับต้นข้าวที่ทิ้งตัวลงอย่างหมดแรง ปฐพีมองที่ไหล่ของตัวเองที่มีรอยกระสุนถากไปอย่างนึกสนุก เพราะเขาไม่คิดว่าหญิงสาว จะยิงเขาจริงๆ
" ออกไป จากห้องฉัน!!!! ปัง ปัง ปั้งงง " ต้นข้าวทั้งโกรธทั้งอาย ถึงเธอจะแอบชอบเขาแค่ไหน แต่ถ้าเธอไม่ยอม เขาก็ไม่มีสิทธิ์มายุ่งกับร่างกายของเธอ เธอรวบรวบแรงที่หายไปชั่วขณะขึ้นมาไล่ชายหนุ่มอย่างบ้าคลั่ง ก่อนจะมีเสียงปืนดังขึ้นอีก 3 นัดติด ป่านนี้คงตื่นกันทั้งคฤหาสน์แล้วมั้ง
" หึหึ เธอจะต้องโหยหาฉันหนักกว่าที่เธอ เผลอครางชื่อฉันในฝันอีก ยัยเด็กปีศาจ " ปฐพีไม่ได้เกรงกลัวอารมณ์หญิงสาวตอนนี้เลยสักนิด แต่ยิ่งกลับรู้สึกสนุกมากขึ้นกว่าเดิมด้วยซ้ำ
" ออกไป๊!!!! ปัง ? " เสียงไล่พร้อมกับกระสุนนัดที่ 5 ตามมาติดๆ จนปฐพีต้องรีบเปิดประตูวิ่งหนีกระสุนออกไปตั้งหลักก่อนจะตายขึ้นมาจริงๆ และทันทีที่คู่หมั้นหนุ่มพ้นประตูไป หญิงสาวก็รีบเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนจะโทรหาใครบางคนทันที
" ไผ่ เอารถมารับฉันเดี๋ยวนี้ ฉันจะกลับบ้าน "
( ครับ คุณต้นข้าว ) ปลายสายตอบกลับก่อนจะกดตัดสายไป หญิงสาวเก็บเสื้อผ้าข้าวของเครื่องใช้ใส่กระเป๋าอย่างลวกๆ ก่อนจะเดินออกจากห้องพร้อมกับปืนในมือทันที
" เกิดอะไรขึ้นต้นข้าว แล้วนั่นเราจะไปไหน " พายุรีบวิ่งออกมาดู เพราะสงสัยว่าใครมันจะฆ่ากันในบ้านเขาวะ แต่พอออกมาจากห้องกับเจอต้นข้าวที่ลากกระเป๋าออกมาจากห้อง พร้อมกับปืนสั้นสีดำที่คาดว่าคงจะเป็นต้นตอของเสียงเมื่อกี้อย่างแน่นอน ก่อนจะถามคู่หมั้นของพี่ชายทันที
" ไม่มีอะไรหรอกค่ะพี่ลม ข้าวยิงหมาน่ะคะ " หญิงสาวตอบน้องชายของคู่หมั้นเสียงดัง
" แล้วนี่เราจะลากกระเป๋าไปไหน " พายุขมวดคิ้วถามอย่างสงสัย
" กลับบ้านค่ะ " หญิงสาวตอบอย่างหัวเสีย " พายัพ พายัพ นายอยู่ไหน ออกมานะ " หญิงสาวตะโกนเรียกบอดี้การ์ดอีกคนของคู่หมั้นหนุ่มด้วยความเกรี้ยวกราดเพราะคิดว่าสาเหตุของอารมณ์ที่เธอเป็นเมื่อช่วงที่ผ่านต้องเกี่ยวข้องกับนมแก้วนั้นแน่
" ข้าววววว เกิดอะไรขึ้น พายัพมันทำอะไร " พายุเดินไปใกล้หญิงสาวก่อนจะถามอีกครั้ง
" พายัพ อยู่ไหน ปังงง ? " หญิงสาวตะโกนเรียกอีกครั้ง ก่อนจะเปลี่ยนเป็นยิงเรียกแทน ครั้งนี้ไม่ถึง 2 นาที พายัพก็วิ่งหน้าตื่นมาถึงหน้าหญิงสาวอย่างรวดเร็ว
" ครับ คุณต้นข้าวต้องการอะไรครับ " พายัพถามหน้าตื่นเมื่อหญิงสาวเอาปืนจ่อหน้าเขา วันซวยอะไรวะเนี่ย
" นายเอาอะไรมาให้ฉันกินห๊ะ " หญิงสาวตวาดถามทันที
" นมครับ " พายัพตอบหน้าซื่อๆ นายเขาต้องเล่นอะไรแผลงๆอีกแน่เลย ไม่งั้นหญิงสาวตรงหน้าคงไม่เดือดดาลขนาดนี้หรอก
" ใครให้นายเอามาให้ฉัน " ต้นข้าวกัดฟันถามอีกครั้ง
" เมฆครับ เมฆมันถือออกมาฝากให้ผมเอาไปให้คุณต้นข้าวครับ " พายัพตอบอย่างรวดเร็ว ขืนไม่ตอบเขาโดนเป่าดับแน่ ไอ้เมฆนะไอ้เมฆ
" อาละวาดพอหรือยัง " เสียงปฐพีที่ทำแผลเสร็จแล้วดังแทรกลงมาจากด้านบน พร้อมกับเมฆบอดี้การ์ดมือขวาที่เดินตามหลังเขามาด้วยอย่างหวั่นใจ
" เฮีย...เกิดอะไรขึ้นเนี่ย " เมื่อไม่ได้คำตอบจากหญิงสาว พายุจึงหันไปถามพี่ชายทันที ก่อนจะเห็นว่าหมาที่หญิงสาวยิงคือพี่ชายของตัวเอง
ปังงงง ? กระสุนนัดนี้วิ่งผ่านไปที่แขนเมฆอย่างรวดเร็ว พายุได้แต่ยืนกุมขมับ พี่ชายเขาไปแหย่รังแตนหรือไงวะ เมฆเองที่ไม่ทันระวังก็หน้าซีดเผือดที่หญิงสาวยิงผ่านเจ้านายหนุ่มมาถึงเขาแบบตรงเป๊ะแบบนี้ ผู้หญิงคนนี้น่ากลัวจังวะ
" เอ่อออออ....คุณต้นข้าวครับ ใจเย็นๆก่อนนะครับ มันเกิดอะไรขึ้นครับ " พายัพลองเสี่ยงถูกยิงเพื่อถามถึงเรื่องที่เกิดขึ้นอีกครั้ง
" เงียบไปซะ!!! " หญิงสาวตวาดหน้าแดงก่ำก่อนหันปืนไปทางเมฆอีกครั้ง
" ต้นข้าว !!! " ปฐพีเรียกคู่หมั้นสาวอย่างเดือดดาล ก่อนจะพุ่งเข้าไปหาคู่หมั้นสาวอย่างรวดเร็ว แต่มีหรือที่หญิงสาวจะยอม ต้นข้าวจึงเบี่ยงตัวหลบคู่หมั้นหนุ่มทันที ก่อนจะยกปืนจ่อคู่หมั้นหนุ่มอีกครั้ง และก่อนที่เรื่องจะยุ่งยากไปมากกว่านี้ ' ไผ่ ' บอดี้การ์ดของต้นข้าวก็เข้ามา บอดี้การ์ดหนุ่มเดินเข้าไปคว้าปืนออกจากมือหญิงสาว
" คุณต้นข้าวจะกลับเลยไหมครับ " ไผ่ถามขึ้น ต้นข้าวจึงรีบพยักหน้าตอบกลับ " แล้วเรื่องคุณกอหญ้า ? "
" ฉันอยู่ที่นี่มา 4 ปีแล้ว กอหญ้าไม่ได้อยู่ที่นี่ หลังจากนี้เราจะตามหาน้องสาวของฉันกันเอง ไปเถอะ " หญิงสาวตอบแล้วเดินไปทางประตูเพื่อจะเดินออกไป ไผ่จึงเดินไปลากกระเป๋าของเจ้านายก่อนจะเดินตามหญิงสาวไป
' ง่ายไป ' ใช่มันง่ายเกินไปที่ปฐพีจะปล่อยให้หญิงสาวเดินออกไปแบบนี้
" จะเดินออกไปแบบนี้เลยหรอยัยเด็กปีศาจ...ไม่มีใครเขาจะเอาคนมาซ่อนที่บ้านตัวเองหรอกนะ " เสียงปฐพีเรียกให้หญิงสาวหยุด
" ฉันตามหาเขาเองได้....ในเมื่อที่นี่ไม่มี ก็ไม่มีความจำเป็นต้องอยู่ " ต้นข้าวหันมาตอบด้วยใบหน้าราบเรียบ
" แต่เธอจะไม่มีวันลืมฉันเลยนะ " ปฐพีค่อยๆเดินไปหาคู่หมั้นสาว แต่ก็ต้องหยุดชะงัก
" นายผมจะต้องกลับแล้วครับ อย่ายั่วยุเธอ " ไผ่ดันอกคู่หมั้นของเจ้านายสาวเป็นเชิงห้าม " ขอตัวนะครับ " ไผ่โค้งตัวลาชายหนุ่มตรงหน้าทั้งสอง ก่อนนจะเดินตามเจ้านายตัวเองไป
"คุณต้นข้าวหน้ากลัวกว่าที่คิดแฮะ " เมฆพูดหน้าเจื่อนๆ ในขณะที่มือก็ยังกุมแขนที่ถูกยิงไว้อยู่
" แล้วแกจะยืนให้เลือดหมดตัวหรอห๊ะเมฆ ไปทำแผลสิ " ปฐพีหันกลับมาเหวี่ยงลูกน้องอย่างหัวเสีย
" ครับนาย " เมฆตอบรับก่อนจะเดินไปทำแผลที่ห้องพยาบาลของคฤหาสน์ทันที เกือบตายแล้วไหมละไอ้เมฆ เมฆได้แต่คิดในใจ
" คนอื่นก็แยกย้ายกันไปได้แล้ว " ปฐพีสั่งก่อนจะเดินกลับห้องตัวเองไปอย่างไม่สบอารมณ์
- Writer
