"เฮ้อ…ไปทำงานเหมือนไปรบ เหนื่อยเหลือเกิน" ฉันทิ้งตัวลงบนโซฟาของห้องตัวเองด้วยความหมดแรง วันนี้ประชุมเคร่งเครียดและงานก็รัดตัวทั้งวัน เล่นเอากินแรงฉันจนแทบไม่มีเรี่ยวแรงไปทำอย่างอื่นเลย
ฉันหลับตาลงด้วยสภาพที่ยังคงชุดทำงานเหมือนเดิม รองเท้าก็ไม่ยอมถอดเพราะคิดถึงที่นอนอันเป็นที่รักมากกว่า ขอนอนพักเอาแรงสักนิด ตื่นมาค่อยลุกขึ้นมาเปลี่ยนก็แล้วกัน
ติ๊ง!
"โอ้ย!!!" ฉันที่กำลังจะเคลิ้มหลับเต็มทีลืมตาขึ้นมาโวยวายใหญ่โต กำลังจะได้พักผ่อนแท้ๆ ใครมันมากดอ็อดเวลาเลิกงานอันแสนมีค่าของฉันกันนะ
ถ้าธุระไม่สำคัญนะ แม่จะด่าให้กลับบ้านไม่ถูกเลย
ติ๊ง!
"รู้แล้ว…!" ขณะที่กำลังบ่นอยู่ในใจเสียงอ็อดก็ดังเป็นครั้งที่สอง ฉันแบกร่างกายอันอ่อนล้ารีบเปิดประตูโดยไม่ได้คิดอะไร แต่ดวงตากลมที่ใกล้จะปิดก็เปิดกว้างเมื่อคนที่ยืนตรงหน้า ดันไม่ใช่คนที่ฉันคาดคิด
"คะ คุณ…"
"มัวแต่ทำอะไร ชักช้า" คุณฟินซ์เดินแทรกเข้ามาในห้องใ
