"ยินดีด้วยนะจ๊ะตาฟินซ์ จำน้าได้ใช่ไหมลูก" พี่รันเวย์ ฉันและคุณฟินซ์ชะงักนิ่งเมื่ออยู่ๆ ก็มีเสียงหวานเดินเข้ามาหาพร้อมกับนั่งลงข้างๆ ฉันอย่างสนิทสนม เป็นคนละคนกับที่เคยทักพวกเราวันนั้น นายนี่ญาติพี่น้องเยอะจริงๆ หาได้ตามงานหรูหราเลยสินะ
"ครับ" ร่างสูงยิ้มบางๆ รับอย่างเป็นมิตร ผิดกับฉันที่ไม่ยิ้มเลยสักนิด เพราะดวงตากลมดันเหลือบเห็นใครอีกคนที่ลงมานั่งร่วมโต๊ะด้วย
"ไม่เจอกันนานเลยนะคะพี่ฟินซ์…" เสียงจีบปากจีบคอทำให้ฉันรู้ว่ายัยนี่ไม่ได้คิดแค่พี่น้อง มองแค่แวบเดียวฉันก็รู้ว่านางอยากเป็นมากกว่านั้น
"สวัสดีครับ" ยิ้มอีกแล้ว…ทีกับฉันไม่เคยได้รับรอยยิ้มแบบนี้เลย มีแต่เสียงเข้ม หน้านิ่ง ดุฉันไปวันๆ
ชิ…
ฉันแอบหันไปอีกทาง ก่อนที่จะกลอกตามองบนกับนิสัยสวมหน้ากากของสองคนที่ดูไม่ยาก แล้วรีบหันมาทำหน้าปกติ แสร้งยิ้มหวานให้สองแม่ลูกที่เดินมาไม่มีปี่มีขลุ่ย ถามว่าทำไมถึงไม่ชอบ…เพราะฉันสัมผัสได้ว่ายัยตรง
