ท่านประธานร้อนเร่า (ภาคี ลลิตา)

บทที่ 8

“ไม่ต้องใช้ตรงนั้นก็รีดน้ำได้” ลลิตาพูดพร้อมทั้งหยิบสตรอว์เบอร์รีสีแดงสดมาจ่อปาก ก่อนจะไล้ปลายลิ้นแล้วงับสตรอว์เบอร์รีผลโตเข้าปาก

“อี๋ น่าเกลียด” ศศิตาเบ้ปากให้คนพูดจาลามก

“จ้า น่าเกลียด อยากเห็นวันที่แกได้กินผู้ชายแล้วจะไม่พูดอย่างนี้ แม่ดาราเวอร์จิน” ลลิตาเองก็เบ้ปากว่าเพื่อน ของอย่างนี้ไม่ลองก็ไม่รู้หรอกว่าดีแค่ไหน ถ้าได้ลองเองแล้วจะรู้

“ทำไมต้องเป็นคุณคีย์ คนอื่นไม่มีให้เลือกแล้วรึ” ศศิตาถามเพื่อนออกไป เพราะตั้งแต่เลิกรากับภาคีเมื่อสิบเอ็ดปีก่อน ลลิตาก็ไม่เปิดโอกาสให้ใครได้ใกล้ชิด คบ ๆ แค่ไม่กี่เดือนก็เลิก

“การเลือกผู้ชายมีแค่ไม่กี่ข้อ ใหญ่ ยาว เอาดุ เอวดี ลีลาเด็ด ซึ่งนอกจากพี่คีย์ ฉันไม่คิดว่าจะมีใครเทียบกับมาตรฐานนี้ได้” คำพูดทีเล่นทีจริงของลลิตาทำเอานางเอกสายเวอร์จินถึงกับอ้าปากค้าง

“พูดจาแต่ละอย่าง” ศศิตาอายหน้าแดง เพราะเธอเผลอนึกถึงใครบางคนว่าจะตรงตามที่ลลิตาให้นิยามไว้หรือเปล่า

“ทำอย่างกับไม่เคยฟัง แต่ถ้าแกเลือกผู้ชายอย่างที่ฉันบอก รับรองดีต่อใจ” ลลิตาบีบแก้มนิ่ม ๆ ของเพื่อนไปหนึ่งครั้ง

“ไม่เอาด้วยหรอก ผ่านไปสิบสองปี สุดท้ายก็กลับมากินของเก่า” ศศิตาเบ้ปากให้คนที่มูฟออนเป็นวงกลม ผู้ชายคนเดิมในรอบสิบสองปี

สิบสองปีที่แล้ว

ลลิตารับสายจากคนที่เธอบันทึกหมายเลขว่า ‘คุณปู่’ ทำไมวันนี้เขาโทรมาได้ เธอส่งข้อความไปหาเขาทุกวันเป็นเวลาเกือบเดือน เขาไม่เคยตอบกลับมาสักครั้ง แต่วันนี้เธอไม่ได้ส่งไป เขาถึงกับโทรมาเลยเหรอ คงคิดถึงเธอละสิ

‘มีอะไรคะ คุณปู่สุดหล่อ’ ลลิตาเอ่ยแซวปู่เทก ซึ่งตอนนี้พี่เทกของเธอก็มีแฟน ไม่มีเวลามาดูแลน้องใหม่อย่างเธอ ป้าเทกก็ชิงย้ายมหาวิทยาลัยหนีไปแล้ว ถ้าจะว่างสุดตอนนี้ก็คงมีแค่สองคนปู่หลาน

‘วันนี้ยุ่งหรือเปล่า’ เสียงปู่เทกสุดหล่อของลลิตาทักมาตามสาย

‘ถามขนาดนี้ จะพาไปกินข้าวหรือดูหนังดีคะ’ ลลิตาเอ่ยแซว วันนี้เป็นวันหยุด ถ้าเขาถามว่าว่างหรือเปล่า ก็น่าจะมีสองอย่างนี้แหละที่ให้ทำได้

‘ส่งโลเคชันมา เดี๋ยวไปรับ’

‘จริงเหรอคะ!’ ลลิตาตื่นเต้นกับสิ่งที่ได้ยิน ทำไมนะ แค่เขาบอกว่าจะมารับ เธอก็ตื่นเต้นได้ขนาดนี้ หลงผู้ชายแหละดูออก

‘อืม ว่าง’ หลังจากรับคำแล้วภาคีจึงวางสาย เขาเองก็สับสนในตัวเองว่าเพราะอะไรวันนี้ถึงอยากเห็นหน้าเธอ หรือเพราะลลิตาจะส่งรูปหน้าเธอมาให้เขาดูทุกวัน จนคุ้นชินที่ได้มองหน้าเธอ

หลังจากส่งโลเคชันไปให้ปู่เทกแล้ว หญิงสาวในวัยสิบแปดย่างสิบเก้าก็รีบไปอาบน้ำแต่งตัวทันที วันหยุดเธอจะรู้สึกเหงามากกว่าปกติ เพราะศศิตาเพื่อนคนเดียวของเธอต้องไปทำงาน ส่วนพ่อก็ต้องไปเดินสายหาเสียง

อยากมีแฟนสักครั้ง แฟนที่คู่ควรกับเธอก็น่าจะเป็นภาคีนี่แหละ ลูกชายคนโตของบริษัทผู้ผลิตและส่งออกอาหารรายใหญ่ของประเทศ

ถึงข่าวคาวเรื่องความเจ้าชู้ของเขาจะมีเยอะ แต่ลลิตาก็ไม่กลัว อยากได้ของดีก็ต้องเสี่ยงหน่อย เพียงไม่นานรถยนต์คันหรูก็มาจอดหน้าบ้านของเธอ

‘รอนานไหม’ คำถามแรกที่เขาถามเธอ

‘ไม่นานค่ะ’ ลลิตายิ้มหวานก่อนจะเดินขึ้นไปนั่งบนรถ ซึ่งเขาเปิดประตูให้เธอ ภาคีเป็นสุภาพบุรุษอย่างไม่ต้องสงสัย

‘กินข้าวก่อนนะ แล้วค่อยไปดูหนังกัน’ คำพูดของชายหนุ่มเรียกรอยยิ้มจากหญิงสาวจนแก้มแทบปริ

‘ทำไมวันนี้พี่คีย์ว่างล่ะคะ’ ลลิตาถามพร้อมทั้งยิ้มให้เขาไม่หยุด เขาคาดเข็มขัดนิรภัยให้เธอ ก่อนจะขับรถออกจากบ้านหลังใหญ่

‘ก็วันหยุด’ คำตอบกวน ๆ จากคนหน้าดุ ๆ แต่หล่อ ขณะสายตาก็มองไปยังท้องถนน เพราะเขาอายุมากกว่าเธอ ไม่แปลกใจที่จะมีใบขับขี่และขับรถคล่องมากขนาดนี้

‘รู้ว่าเป็นวันหยุด แต่ไม่คิดว่าพี่จะว่างมารับไปกินข้าว’ ลลิตายิ้มหวานให้เขา มองด้านข้างของคนขับยิ่งหล่อ

‘เธอส่งข้อความกับหน้าบวม ๆ ของเธอมาทุกวัน อ้อนให้พี่เลี้ยงข้าวไม่ใช่เหรอ’

ใช่ เธอส่งข้อความไปหาเขาทุกวัน ขอให้เขาเลี้ยงข้าว พาไปดูหนัง แต่พยายามมาเดือนหนึ่งแล้ว คิดว่าเขาคงไม่ใจอ่อน ใครจะคิดว่าวันนี้เขาจะใจอ่อน

‘ก็ใช่ไง ไม่คิดว่าพี่จะใจอ่อน’

‘ไม่ดีเหรอ’ ภาคีหันมาถามตอนที่รถจอดติดไฟแดงอยู่กลางแยกหน้าห้างสรรพสินค้า

สิบสองปีตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอกัน และสิบเอ็ดปีของการจากลา สุดท้ายก็เป็นเธอที่กลับมาหาเขา ไม่ว่าตอนไหน เมื่อไร เขาก็มีอิทธิพลกับเธอเสมอ

“แกรักเขามากเลยเหรอ” ศศิตาเอ่ยถาม

“ไม่รู้สิ” ลลิตาเองก็ไม่แน่ใจว่าที่เป็นอยู่ตอนนี้ ระหว่างเขากับเธอเรียกว่า ‘ความรัก’ ไหมนะ

“ฉันไม่เคยเห็นแกสนใจใคร ตอนเลิกกับเขาก็เอาแต่เรียน ตอนเรียนจบก็เอาแต่ทำงาน” ศศิตาเห็นทุกช่วงเวลาของเพื่อน เหมือนจะเปิดใจกับคนใหม่ แต่สุดท้ายลลิตาก็บอกเลิกอีกฝ่ายทั้งที่คบกันเพียงไม่กี่เดือน ความสัมพันธ์ครั้งใหม่ที่ดูจะจริงจังขึ้นอีกขั้นเมื่อไร ลลิตาจะบอกเลิกกับอีกฝ่ายทันที

“ฉันกลัวจะเสียใจ” ลลิตาพูดแล้วก็ยิ้มให้เพื่อน

“แกกลัวเสียใจกับคนอื่น แต่ไม่กลัวเสียใจกับคุณคีย์เนี่ยนะ” ศศิตาอดโมโหไม่ได้ ภาพที่ลลิตาเอาแต่ร้องไห้เพราะคิดถึงภาคียังคงอยู่ในความทรงจำอันแสนเจ็บปวดของเธอทั้งสองคน