ท่านประธานร้อนเร่า (ภาคี ลลิตา)

บทที่ 9

“มันคงเป็นกรรมของฉันมั้ง” ลลิตายกแก้วไวน์ขึ้นดื่มอีกครั้ง มันคงเป็นกรรมของเธอ จริง ๆ อยากให้เจ็บมากกว่านี้ เจ็บเยอะ ๆ เผื่อเธอจะตัดใจได้บ้าง เดินไปให้สุดทาง ถ้าไม่มีทางเดินแล้วก็คงต้องกลับมาทางเดิม

“เอาเถอะ ในเมื่อแกตัดสินใจแล้ว เราก็คงมีทางเลือกเดียวคือไปให้สุด เอาเขามาเป็นของแกให้ได้” ศศิตาปลอบเพื่อน รู้ว่าเพื่อนเลือกทางนี้เพราะหวังลึก ๆ ว่าจะสามารถทำให้ภาคีกลับมาคืนดีกับเธอได้อีกครั้ง

“ผู้ชายมีเยอะแยะ ทำไมต้องเป็นคนนี้ ฉันก็ไม่เข้าใจตัวเอง” ลลิตาบ่นออกมาพร้อมทั้งปาดน้ำตาทิ้ง

“ถ้าเราควบคุมได้ เขาก็คงไม่เรียกว่าหัวใจ คงไม่เรียกว่าความรักหรอกแก เพราะเราควบคุมมันไม่ได้ยังไงล่ะ ในเมื่อใจเรียกร้องก็ต้องไปให้สุดสิลิตา” ทั้งสองยกแก้วไวน์ขึ้นชนกันจนเกิดเสียงกิ๊ง แล้วต่างกรอกไวน์เข้าปากจนหมดแก้ว

“อะไรที่ได้มาง่ายมันก็ไม่ท้าทายจริงไหมศิตา” ลลิตากอดคอเพื่อนพร้อมทั้งยิ้มอ่อน

“ใช่ ง่าย ๆ เราไม่ แต่ยาก ๆ เราต้องเอาให้ได้” ศศิตายิ้มตาหยีให้เพื่อน

ในเมื่อเธอทั้งสองคนไม่มีครอบครัวอยู่บนโลกใบนี้แล้ว ก็ขอใช้ชีวิตให้เต็มที่ ให้สมกับที่เกิดมาเป็นคน ต้องลองสักครั้งในชีวิต ในเมื่อใจมันเรียกร้องว่าเป็นเขาเท่านั้น เธอก็จะใช้โอกาสนี้ทำให้เขากลับมาเป็นของเธอให้ได้

ผ่านมาหนึ่งเดือนแล้วสำหรับความสัมพันธ์ของภาคีกับลลิตา เธอเข้ามาทำหน้าที่ผู้ช่วยเขาและเลขาเฉพาะกิจ ที่บอกว่าเป็นเลขาเฉพาะกิจ เพราะเขาเองก็มีเลขาอยู่แล้ว งานของภาคีในแต่ละวันแสนจะยุ่งวุ่นวาย ความเครียดของเขาก็มีมากเหลือเกิน

ดังนั้นเธอต้องช่วยเขาผ่อนคลายในระหว่างวัน ถึงเขาจะไม่เต็มใจนักในตอนแรก แต่เพราะโต๊ะทำงานของเธอกับเขาอยู่ห้องเดียวกัน แรก ๆ เขาก็ไม่ยอมให้เธอรีดน้ำ สุดท้ายเมื่อมีครั้งแรก ครั้งต่อไปเขาก็ติดอกติดใจ

ตอนนี้เขาให้เธอย้ายมานั่งอยู่ด้วยกันในห้องทำงานท่านประธาน ใจของหญิงสาวรู้สึกอบอุ่นขึ้นมาทุกครั้งที่เขาแตะต้องตัวเธอ อ้อมกอดอบอุ่นที่เธอคิดถึง อ้อมกอดนี้สินะที่รอคอยมาตลอด

“สวัสดีค่ะพี่คีย์” เสียงหวานดังขึ้น จนลลิตาต้องเงยหน้าจากจอแล็ปท็อป หญิงสาวมาในลุคสวยหวาน เรียกว่าผู้ดีทุกกระเบียดนิ้วคงไม่มากไปสำหรับหญิงสาวตรงหน้าคนนี้

“มาได้ยังไงครับน้องลี” ภาคีเอ่ยทักทายผู้หญิงที่เดินเข้ามาด้วยรอยยิ้ม

น้องลี...ลลิตาถึงกับอยากจะเบ้ปาก แต่ก็ทำไม่ได้ ยิ้มไว้...ลิตายิ้มไว้

“ลีจะมาชวนพี่คีย์ไปซื้อของขวัญวันเกิดให้คุณพ่อ นี่ผู้ช่วยคนใหม่เหรอคะ” นาตาลีหันมาถามภาคี เมื่อเห็นลลิตายืนขึ้นทันทีที่เธอเอ่ยถาม

“ครับ นี่ลิตาผู้ช่วยพี่” ลลิตายกมือขึ้นไหว้อีกฝ่ายซึ่งน่าจะอายุมากกว่าเธอ

“นี่นาตาลี คู่หมั้นผม” คำพูดของภาคีทำให้มือของลลิตาเย็นเฉียบ และไม่ใช่แค่มือที่เย็น ตอนนี้ทุกส่วนของร่างกายเธอเย็นวาบตั้งแต่หัวจดเท้า

“น้องลี วันนี้พี่ไม่ว่าง เดี๋ยวพี่ให้มาวินไปเป็นเพื่อนหนูนะครับ” ภาคีพูดอย่างสุภาพ ไม่นานบอดีการ์ดคนสนิทของท่านประธานหนุ่มก็เข้ามาในห้องหลังจากท่านประธานโทรหา

“วิน ช่วยดูแลคุณลีหน่อย วันนี้ฉันงานยุ่งไปเป็นเพื่อนไม่ได้ จัดการเรื่องค่าใช้จ่ายให้เรียบร้อยนะ” ภาคีบอกบอดีการ์ดคนสนิท

“ได้ครับ” มาวินรับคำอย่างสุภาพ

“น้องลีคงไม่ว่านะครับ ถ้าพี่จะให้มาวินไปทำหน้าที่แทน” ภาคีเอ่ยถามคู่หมั้นสาวอีกครั้ง

“ลีโอเคค่ะ งั้นเราไปกันเถอะคุณวิน” นาตาลีหันไปชวนบอดีการ์ดหนุ่มและเดินออกจากห้องไป

ลลิตานั่งลงมองหน้าจอแล็ปท็อปนิ่ง มือของเธอยังสั่นน้อย ๆ เขามีคู่หมั้นแล้วทำไมไม่บอกเธอ ความผิดบาปเกิดขึ้นในใจของหญิงสาว เธอยอมขายตัวให้เขา แต่เธอไม่อยากเป็นเมียน้อยของใคร ไม่อยากเป็นมือที่สามของใคร เขากับเธอเพิ่งเริงรักกันก่อนหน้าที่คู่หมั้นเขาจะเข้ามาไม่ถึงชั่วโมง แต่เขากลับทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“เป็นอะไรเงียบเชียว” ภาคีเข้ามายืนอยู่ตรงหน้าโต๊ะทำงานของหญิงสาว เขาสังเกตอาการของลลิตาตั้งแต่นาตาลีเดินเข้ามาแล้ว

“คุณมีคู่หมั้นแล้วทำไมไม่บอกฉัน” สรรพนามเรียกแทนตัวแสนห่างเหิน ทำให้รู้ว่าตอนนี้เธอน่าจะกำลังโกรธ

“นึกว่ารู้อยู่แล้ว กลับมาหาฉันก็น่าจะสืบมาแล้วระดับหนึ่งไม่ใช่เหรอ” ภาคีนั่งพิงโต๊ะทำงานของเธอ มือของเขายังคงลูบผมเธอเล่น เขามันคนประเภทไหนกันถึงได้ไม่มีท่าทางเสียใจเลยสักนิด

“ฉันไม่เคยเห็นข่าวว่าคุณหมั้น” ลลิตาพูดอย่างเจ็บใจ ใช่ เธอสืบมาแล้ว เขาไม่มีข่าวว่าแต่งงานหรือหมั้น และไม่มีแหวนบนนิ้วนางข้างซ้าย ใครจะคิดว่าที่แท้เขามีคู่หมั้นอยู่แล้ว

“ไม่เคยมีข่าว ก็ใช่ว่าจะไม่มี” คำพูดยอกย้อนของเขาช่างบาดลึกเข้าไปในหัวใจเธอนัก

“แล้วทำไมไม่บอกฉัน” ลลิตาลุกขึ้นยืนจ้องหน้าเขานิ่ง กี่ครั้งแล้วที่เขาไม่ยอมบอกความจริงกับเธอ กี่ครั้งแล้วที่เขาหลอกลวงเธอ

“แล้วทำไมไม่ถาม อีกอย่าง ถึงบอกไปเธอก็คงไม่เชื่อ เพราะเธอเป็นพวกเชื่อคนอื่นมากกว่าฉัน” ภาคีเองก็ยืนจ้องหน้าเธอไม่ลดละ ไม่ว่าเขาจะพูดอะไร เธอก็ไม่เคยเชื่อเขาอยู่แล้ว เพราะเลือกจะเชื่อในสิ่งที่เธอเห็นมากกว่า