EP 16
1181 Words
ในวันถัดมาหลังอยู่ออฟฟิศเป็นเจ้านายแล้ว พอกลับบ้านภีมวัจน์ก็ทำหน้าที่เป็นครูเสียเอง การเรียนการสอนเริ่มขึ้นในห้องหนังสือ ซึ่งเขาสั่งให้เปิดประตูทิ้งไว้ เพื่อไม่ให้คนในบ้านครหา แม้ไม่ได้คิดอะไรแต่ยังไงก็ห่วงเรื่องความเหมาะสมอยู่ดี เป็นที่พึงพอใจของกันยาไม่น้อย
นักเรียนก็ไม่เกเรแต่อย่างใด ครูสอนอะไรก็รับฟังตามนั้น ยังผลให้ครูดีใจไม่น้อยที่ไม่ว่าจะบอกจะสอนหรือแนะนำอะไรคนรับก็ทั้งจดลงบันทึก ทั้งจำและทำตามได้อย่างคล่องแคล่ว ว่องไว เขาไม่เคยกังขาใดๆ ว่าทำไมสองผัวเมียผู้จากไปถึงได้กัดฟันส่งลูกเรียนในที่แพงๆ
“คุณหนาวคะ! น้องเหนืออยากดัดผมเหมือนเพื่อนๆ บ้างได้มั้ยคะ”
จู่ๆ คำถามที่ไม่เกี่ยวกับคอมพิวเตอร์ก็หลุดออกมา คนถามก็กำลังยิ้มให้เขา สองเปลือกตาหลับลงปริบๆ ประหนึ่งกลัวจะถูกตำหนิติติงก็ไม่ปาน “อ้าว! จะดัดทำไมล่ะคะ แล้วครูที่โรงเรียนจะว่ามั้ยคะ”
“ไม่รู้ค่ะ แต่เพื่อนๆ ดัดตอนปิดเทอม พอเปิดก็ไปยืดค่ะ บางคนทำสีม่วงด้วย แต่น้องเหนือขอทำสีมะฮอกกานีพอค่ะ นะคะคุณหนาว” เด็กสาวส่งน้ำเสียงออดอ้อนและยังคงทำตาปริบๆ รอคำตอบอย่างใจจดจ่อ เรื่องนี้เขาไม่ถนัดเอาเสียเลย แต่ก็ใช่ว่าจะมองไม่ออกว่าวัยขนาดนี้ การปล่อยให้สวยตามธรรมชาติแบบไม่เสริมเติมแต่งจะดีกว่า
“คุณหนาวไม่ว่าหรอกค่ะ แต่! ทำออกมาแล้วจะสวยจะน่ารักน่ามองเท่าตอนนี้เหรอคะ”
“สวยสิคะ! เพื่อนๆ บอกว่าน้องเหนือทำอะไรก็สวยค่ะ ก็เพราะน้องเหนือทั้งสวยทั้งน่ารักไงคะ”
ครูหนุ่มหัวเราะหึๆ แล้วจ้องมองเจ้าของใบหน้าสวยใสไร้เครื่องแต่งแต้มที่ดูจะมั่นอกมั่นใจกับคำบอกของเพื่อนเหลือกำลัง แต่เขาก็คงไม่เถียงแน่ เพราะสวยจริง ไม่ว่าจะทำอะไร จะทำหน้าบูดบึ้งหรือเบิกบานก็น่ารักน่ามองไปคนละแบบ ยิ่งให้อยู่ใกล้ๆ ได้มองใกล้ๆ เขาก็ยิ่งเห็นผิวนวลเนียนขาวใส จนมองเห็นเส้นเลือดสีเขียวผ่านผิวบางๆ
“คุณหนาวว่าอย่าทำเลยนะคะ ผมตรงๆ แบบนี้สวยกว่าดัดเป็นไหนๆ”
“น้องเหนือจะดัดเป็นลอนใหญ่ๆ แค่ตรงช่วงปลายเท่านั้นค่ะ นะคะคุณหนาว ช่วยพูดกับแม่จ๋าให้น้องเหนือทีค่ะ ถ้าคุณหนาวบอกรับรองว่าแม่จ๋าอนุญาตให้น้องเหนือทำแน่นอนค่ะ”
คนตรงหน้าส่งน้ำเสียงออดอ้อน สองมือก็เอื้อมมาเขย่าแขนเขาไปมา ประหนึ่งเด็กน้อยกำลังขอของเล่นชิ้นโปรดที่อยากได้มานานนมก็ไม่ปาน เขารู้ดีว่าถ้าลองได้ถึงขนาดมาขอเขาก็เท่ากับว่ากันยาคงไม่ยอมอย่างแข็งขันแน่ๆ แล้วเขาจะข้ามหน้าข้ามตาได้ยังไง
“น้องเหนือคะ! คุณหนาวไม่คิดว่าผมสวยๆ ของน้องเหนือเวลาดัดแล้วไปยืดมันจะกลับมาเหมือนเดิมได้ เพราะผมดัดๆ ยืดๆ ในเวลาไล่เลี่ยกันมันจะเสีย หรือไม่ก็หยาบกระด้างยังกับไม้กวาด อีกอย่างน้องเหนือสวย น่ารัก เป็นแบบไทยๆ ดีอยู่แล้ว เราจะไปตามเพื่อนๆ ที่เป็นฝรั่งหรือลูกครึ่งทำไมกันคะ มีแต่คนอิจฉาที่น้องเหนือมีผมสวย ดกดำมันวาวทั้งนั้น แถมนุ่มด้วย”
มือหนาเอื้อมไปจับปอยผมของเด็กสาวเพื่อยืนยันคำตอบของตัวเอง “จริงเหรอคะ”
“จริงสิคะ”
“แล้วคุณหนาวชอบให้น้องเหนือทำแบบไหนคะ ระหว่างดัดผมกับปล่อยแบบนี้”
“คุณหนาวชอบแบบธรรมชาติมากกว่าค่ะ ผมน้องเหนือสวยจะตาย ยิ่งปล่อยยาวๆ ยิ่งน่ารักค่ะ ตอนเปียก้างปลาก็น่ามองไปอีกแบบ เปียสามเหมือนพจมานก็ดูเป็นเด็กเนิร์สน่ารัก พอปล่อยก็เหมือนสาวเต็มตัว ไม่เห็นต้องทำอะไรอีกค่ะ คุณหนาวชอบให้เป็นแบบนี้ไม่ต้องทำอะไรหรอกค่ะ เชื่อคุณหนาวนะคะ”
“งั้นก็ได้ค่ะ ถ้าคุณหนาวชอบแบบนี้น้องเหนือก็ตามใจค่ะ”
ภีมวัจน์จ้องมองสองมือขาวเรียวรวบผมยาวๆ จากไหล่อีกข้างมาไว้อีกข้างแล้วลูบไปมาก่อนจะกำทั้งช่อขึ้นมาดอมดม เขาอดชื่นชมตัวเองไม่ได้ที่หว่านล้อมสาวน้องจนเปลี่ยนใจสำเร็จ แต่ก็อดแปลกใจว่าทำไมถึงห้ามง่ายขนาดนี้ จากเมื่อแรกที่คิดว่าน่าจะต้องเสียสตางค์ซื้ออะไรให้สักอย่างเป็นการแลกเปลี่ยนด้วยซ้ำ
“น้ำตะไคร้เย็นๆ มาแล้วค่ะ” กันยายกถาดมาให้ด้วยตัวเอง นั่นทำให้เรื่องดัดผมถูกลืมไปแล้ว แต่สาวน้อยผู้หงอยเหงาก็คิดขึ้นได้ เลยรีบบอกผู้ใหญ่ทั้งสองทันที
“แม่จ๋าคะ น้องเหนือลืมบอกเลยค่ะ ปีการศึกษานี้ครูให้ไปเข้าค่ายที่พม่านะคะ”
“ปีก่อนไปสิงคโปร์แล้วนะคะ ปีนี้ไปอีกเหรอคะ คุณหนาวเปลืองสตางค์แย่เลยค่ะ” เพราะกันยารู้ดี ว่าภีมวัจน์สั่งจ่ายเช็คส่วนตัวเป็นค่าเล่าเรียนให้มาตลอด ไม่ได้ยุ่งกับเงินเก็บในธนาคารเลย
“ตอนแรกครูบอกว่าจะไปกรีก แต่เปลี่ยนเป็นพม่าแทนค่ะ”
“ดีแล้วล่ะค่ะไปใกล้ๆ แค่นี้ แม่จ๋าเป็นห่วงไม่อยากให้ไปไหนไกลๆ หรอกค่ะ แล้วถ้าแม่จ๋าจะทำของกินติดกระเป๋าไปด้วยจะได้หรือเปล่าคะ กลัวน้องเหนืออดค่ะ”
“หือ!” ภีมวัจน์ไม่คิดว่าอีกคนจะยอม หรือถ้ายอมก็คงถูกเพื่อนล้อแน่ๆ ยิ่งเห็นเด็กสาวทำจมูกย่น เขาถึงกับหัวเราะหึๆ ด้วยความขำทันที
‘เด็กหนอเด็ก ขนาดทำหน้าย่นยังดูแล้วน่ารักน่ามองน่าเอ็นดู ผิดกับผู้ใหญ่แต่งเสริมเติมแต้มยังไงก็ไม่น่ามองเท่า’
“ไม่เอาค่ะแม่จ๋า ขืนหอบไปอายเพื่อนตายเลยค่ะ ได้ถูกล้อทั้งปีแน่ๆ”
“ก็ช่างประไรคะ แม่จ๋ากลัวน้องเหนือไม่มีอะไรกินนี่คะ พม่าไม่รู้มีอาหารอะไรบ้างค่ะ อีกอย่างแม่จ๋าต้องคิดถึงน้องเหนือแย่แน่ๆ เลยค่ะ ไปทีเป็นอาทิตย์”
“มีทุกอย่างล่ะค่ะแม่จ๋า รับรองน้องเหนือไม่อดหรอก เอาเป็นว่าน้องเหนือจะส่งไลน์มาหาแม่จ๋าตลอดๆ ก็แล้วกันนะคะ เพราะน้องเหนือก็คิดถึงแม่จ๋าเหมือนกันค่ะ”
สาวน้อยสวมกอดแม่นมที่เลี้ยงมาคู่แม่แท้ๆ อย่างรักใคร่ ไม่ต่างจากแม่นมนักที่รักและเอ็นดูคนในอ้อมแขนมากเช่นกัน ภีมวัจน์เองยังไม่รู้ว่าเพราะอะไร สายใยที่มีให้กันกับคนต่างสายเลือดนั้นถึงได้เหนียวแน่นขนาดนี้
- Writer
