ตอนที่ 10 ไม่ได้ตั้งใจ
1973 Words
"ป้าแช่มคะ ยูมิอยากทำพุดดิ้ง ป้าแช่มสอนยูมิหน่อยนะคะ" ยลดาเข้ามมาออดอ้อนร้องขอป้าแช่ม
"ป้าขอดูก่อนว่ามีส่วนผสมครบไหม...ส่วนผสมครบ ป้าสอนให้" ป้าแช่มเปิดตู้ในห้องครัว มีส่วนผสมสำหรับทำขนมพุดดิ้งอยู่พอดี
"ขอบคุณค่ะ ป้าแช่มใจดีที่สุดเลย" เด็กสาวสวมกอดป้าแช่มด้วยความดีใจ
"แล้วคิดยังไงถึงอยากทำพุดดิ้ง" ป้าแช่มถามด้วยความสงสัย
"อยากทำให้อาชิกินตอนกลับจากโรงเรียนค่ะ"
"ถ้างั้นก็เตรียมของตามที่ป้าบอก"
"ค่ะ"
ป้าแช่มสอนยลดาทำขนมพุดดิ้งทุกขั้นตอน เด็กสาวหัวไวสามารถจดจำได้เป็นอย่างดี และทำได้อย่างคล่องแคล่ว
"ไอ้เดย์ วันนี้ไปรับอาชิที่โรงเรียนด้วย กูจะพาพายไปทำสปา" แทนไทเอ่ยบอกขณะที่กอดเอวคอดของว่าที่ภรรยาคนสวยอย่าง พรพระพายเดินออกมาจากห้องทำงาน
"ครับคุณแทน" ตรัยคุณรับคำ
"ฝากด้วยนะคะพี่เดย์" พรพระพายเอ่ยบอกเสียงหวาน
"มันเป็นหน้าที่ของพี่อยู่แล้ว" ตรัยคุณตอบ ก่อนที่แทนไทจะเดินควงคู่พรพระพายออกไป
"กูมาทำอะไรตรงนี้วะ...มาร้านหนังสือก็ต้องซื้อหนังสือสิว่ะ" ตรัยคุณบ่นพึมพำกับตัวเอง เมื่อมาหยุดยืนอยู่หน้าร้านหนังสือในห้างสรรพสินค้า
ร่างสูงก้าวเข้าไปในร้านหนังสือ เดินดูหนังสือไปเรื่อยๆ จนมาหยุดยืนที่ชั้นหนังสือสำหรับนักเรียน ม.6 เขายืนเลือกยืนอ่านอยู่นาน เพื่อให้แน่ใจว่าเป็นหนังสือที่ดีและเหมาะสมจริงๆ จนในที่สุดเขาก็เลือกมาได้สามเล่ม เมื่อได้สิ่งที่ต้องการแล้ว พร้อมทั้งดูเวลาว่าใกล้ไปรับอินทัชแล้ว เขาก็รีบเดินตรงไปยังรถสปอร์ตคันหรูของเขาทันที
"พ่อแทนกับแม่พายไปไหนฮับ" เด็กน้อยเอ่ยถามเมื่อแทนไทกับ พรพระพายไม่มารับตนเหมือนดั่งเช่นทุกวัน
"พ่อแทนพาแม่พายของอาชิไปทำธุระครับ อาชิหิวอะไรไหมครับ อยากกินอะไรบอกอาเดย์ได้เลย"
"ไม่ฮับ อาชิจะกลับบ้านไปหาเจ้าตัวเย็กกับพี่ยูมิ พี่ยูมิบอกจะทำหนมให้อาชิกิง"
"โอเคครับ งั้นเรากลับบ้านกันเลย" ตรัยคุณบอกก่อนจะอุ้มอินทัชขึ้นมาขี่คอ
"ฮ่าๆๆ อาเดย์ไปเยย" เด็กน้อยหัวเราะชอบใจกับความโลดโผน
"พี่ยูมิฮับ" อินทัชร้องเรียกหายลดาทันทีเมื่อลงจากรถ
"อาชิกลับมาแล้ว วันนี้พี่ยูมิทำพุดดิ้งไว้ให้อาชิด้วยนะ" เด็กสาวเดินยิ้มมาหาอินทัช แต่เมื่อหันมาเจอหน้าตรัยคุณก็เบ้ปากใส่ทันที
"หู้ยยย อาชิอยากกิงฮับ"
"เราไปกินกันเลยดีกว่าเนอะ" ยลดาจูงมือเด็กชายตัวน้อยเดินเข้าบ้าน
"เดี๋ยว!" ตรัยคุณเอ่ยเรียก
"เรียกยูมิเหรอ" เธอหันมาถามเขาอย่างงงๆ
"ก็เออน่ะสิ อ่ะ เอาไป" ตรัยคุณตอบเสียงแข็ง ก่อนจะยื่นถุงของบางอย่างให้เด็กสาว
"อะไร" เธอถาม แต่ยังไม่ยอมรับ พร้อมทั้งมองด้วยสายตาที่ไม่ไว้วางใจ
"หนังสือ เอาไปอ่าน กว่าจะเปิดเทอม จะได้ตามคนอื่นทัน หน้ายิ่งดูโง่ๆ อยู่ด้วย" ตรัยคุณบอกอย่างวางมาด พลางจับมือของยลดามารับถุงหนังสือ แล้วเดินออกไปทันที
"วันนี้มาแปลก สงสัยกินยาลืมเขย่าขวด" เธอมองตามเขาด้วยสายตาประหลาดใจ
"ไปกินพุดดิ้งได้ยังฮับ" เด็กน้อยเอ่ยเรียก
"อ๋อ ไปค่ะ" เธอตอบเด็กน้อย แต่สายตาก็ยังมองบอดี้การ์ดหนุ่มจนสุดสายตา
"อร่อยไหมคะ พี่ยูมิพึ่งจะให้ป้าแช่มสอนวันนี้เลยนะ อาชิเป็นคนแรกที่ได้กินด้วย"
"อาหย่อยฮับ วังหลังพี่ยูมิทำให้อาชิกิงอีกนะฮับ"
"ได้เลยค่ะ พี่ยูมิจะให้ป้าแช่มสอนทำขนมหลายๆ อย่าง แล้วพี่ยูมิก็จะทำให้อาชิกินทุกวันเลย"
"เย่ๆๆๆ อาชิชอบ พี่ยูมิทำอาหย่อย อาชิจะกิงให้พุงแตกเยย"
"ฮ่าๆๆๆ ขนาดนั้นเลยเหรอคะ อย่างนี้พี่ยูมิก็ทำตายเลย"
"ไม่เอา ถ้าพี่ยูมิทำแย้วตาย อาชิไม่กิงแย้ว"
"ฮ่าๆๆ พี่ยูมิไม่ได้หมายถึงตายแบบนั้น พี่ยูมิจะทำเยอะๆ ทำบ่อยๆ แบบนี้ค่ะ"
"อ๋อ อาชิเข้าใจแย้ว พี่ยูมิฮับ เดี๋ยวกิงพุดดิ้งเฉด เยาไปหาเจ้าตัวเย็กกังนะฮับ อาชิคิดถึง"
"ได้สิคะ แต่อาชิต้องขึ้นไปอาบน้ำก่อนนะ"
"ฮับ" เด็กน้อยรับคำ แล้วก็นั่งกินพุดดิ้งอย่างเอร็ดอร่อย
"เจ้าตัวเย็กอาชิมาหาแย้ว"
บ๊อกๆๆ
เจ้าหมาน้อยเห่าทักทายเมื่อได้ยินเสียงของเด็กชายตัวน้อย
"มาๆ ออกมาหาอาชิ มาเย่งกัง" อินทัชก้มตัวไปอุ้มเจ้าหมาน้อย ออกมาจากที่กั้น ที่ยลดาทำไว้
"อย่าดิ้งแยงฉิ เจ้าตัวเย็กจะไปไหน" เจ้าหมาน้อยดิ้นดุ๊กดิ๊กด้วยความดีใจที่ได้ออกจากที่กั้น แล้วกระโดดลงจากมืออินทัชวิ่งออกไปทางหน้าบ้าน
"อาชิ ไม่รอพี่ยูมิเลย" ยลดาวิ่งตามมาทีหลังด้วยความเหนื่อยหอบ
"พี่ยูมิเจ้าตัวเย็กวิ่งไปนู่งแย้ว อาชิขอโต๊ด อาชิไม่ระวัง" อินทัชพูดด้วยใบหน้าสำนึกผิด
"ไม่เป็นไรค่ะ เจ้าตัวเล็กไม่ไปไหนไกลหรอก เราไปตามเจ้าตัวเล็กกัน"
"ฮับ ไปตามจับเจ้าตัวเย็กกังเยย" อินทัชก็วิ่งหน้าตั้งออกไป
"ไปเลย" ยลดาก็วิ่งตามไปติด
"เฮ้ย! ไอ้หมาบ้า มาฉี่ใส่ล้อรถทำไมเนี่ย" ตรัยคุณโวลวายเสียงดังลั่น
"เจ้าตัวเล็ก" ยลดาที่เห็นเหตุการณ์ร้องเรียกด้วยความตกใจที่เจ้าหมาน้อยไปฉี่ใส่ล้อรถตรัยคุณ
"เธอมาเอามันไปให้ไกลๆ เลยนะ อย่าให้ฉันเห็นมันอีกไม่งั้นได้โดนเตะทั้งคนทั้งหมาแน่" ตรัยคุณพูดด้วยความโมโห
"ไอ้คนใจโหด เจ้าตัวเล็กแค่ฉี่ใส่ล้อรถ ไม่ได้ฉี่รดขานายซะหน่อย ทำไมต้องโมโหขนาดนั้นด้วย...ไม่เป็นไรนะ ไม่ต้องกลัวพี่ยูมิอยู่นี่แล้ว"
"แล้วทำไมไม่ดูแลมันให้ดี ปล่อยมันออกมาวิ่งเพ่นพ่านทำไม ถ้าดูแลมันไม่ได้ก็เอาไปปล่อย"
"อาเดย์ไม่โมโหฉิฮับ เจ้าตัวเย็กไม่ได้ตั้งใจ" อินทัชดึงชายเสื้อของคนเป็นอาแล้วเอ่ยบอก
"เดี๋ยวยูมิเอาน้ำมาล้างให้ก็ได้ ไม่เห็นจะต้องอารมณ์เสียขนาดนี้เลย" ยลดาบอก ก่อนจะเดินออกไปเพื่อไปเอาน้ำมาล้างล้อรถ
"ไม่ต้อง แต่อย่าให้มีครั้งหน้าอีกนะ...อาเดย์ไปทำงานก่อนนะครับ อีกไม่เกินครึ่งชั่วโมงพ่อแทนกับแม่พายของอาชิก็จะถึงบ้านนะครับ" เขาตวาดเด็กสาวเสียงดัง ก่อนจะหันมาพูดดีกับอินทัช แล้วตวัดสายตาไม่พอใจใส่ยลดาอีกครั้ง
"ฮับ"
เช้าวันต่อมา
"เจ้าตัวเล็ก พี่ยูมิเอาอาหารมาให้แล้ว" ยลดาส่งเสียงบอกเมื่อเดินใกล้ถึงบริเวณเจ้าหมาน้อยอยู่
"เจ้าตัวเล็ก หายไปไหนนะ" เมื่อมาถึงที่กั้น แต่เจ้าหมาน้อยไม่อยู่แล้ว มันมุดที่กั้นหนีออกไป
"เจ้าตัวเล็ก!" ยลดาตะโกนเรียก แล้วรีบเดินตามหา
"เฮียเดย์! เฮียทับลูกหมา" เสียงวินร้องบอกดังลั่นด้วยความตกใจ
"อะไรไอ้วิน" เดย์เปิดประตูลงจากรถด้วยความตกใจ เป็นเวลาเดียวกันที่ยลดาเดินตามหาเจ้าหมาน้อยมาถึงหน้าบ้าน
"เฮียทับลูกหมาของยูมิ" วินบอก
"เฮ้ย!" ตรัยคุณเดินมาดูก็พบเจ้าลูกหมานอนแน่นิ่งอยู่ใต้ล้อรถของเขา
"เจ้าตัวเล็ก!" ยลดาร้องด้วยความตกใจที่เห็นเจ้าหมาน้อยนอนจมกองเลือด
"ฉันขอโทษนะยูมิ" ตรัยคุณเอ่ยด้วยความรู้สึกผิด
"ไอ้คนใจร้าย" ยลดาเอ่ยว่า น้ำตาไหลลงอาบสองแก้มนวล
"ฉันไม่ได้ตั้งใจ"
"โกหก นายตั้งใจจะแกล้งฉัน นายฆ่ามัน นายเป็นคนฆ่ามัน ไอ้คนใจร้าย ไอ้ฆาตกร" ยลดาร้องให้ฟูมฟาย กำปั้นน้อยๆ ทุบไปที่ตัวของบอดี้การ์ดหนุ่มอย่างระบายอารมณ์
"ฉันเปล่านะยูมิ" ตรัยคุณพยายามจะอธิบาย
"ไปตายเลยไป!" ยลดาตะโกนว่า ก่อนจะนั่งย่อตัวลงไปอุ้มเจ้าหมาน้อยที่มีเลือดไหลออกปากขึ้นมาอุ้มไว้แนบอก มองตรัยคุณด้วยสายตาที่เสียใจ และโกรธเขา
"ฉันขอโทษนะยูมิ ฉันไม่ได้ตั้งใจจริงๆ ยูมิ!" ตรัยคุณเอ่ยคำขอโทษ แต่ยลดาก็อุ้มเจ้าหมาน้อยออกไปทั้งน้ำตา
ร่างสูงยืนมองคราบเลือดของเจ้าหมาน้อยด้วยความรู้สึกผิด
"ไอ้วิน ให้แม่บ้านมาจัดการด้วยนะ" ตรัยคุณเอ่ยบอกด้วยสีหน้าที่ยังรู้สึกผิดเป็นอย่างมาก
"ได้เฮีย เดี๋ยวผมบอกให้" วินรับคำ ก่อนจะเดินออกไปเรียกแม่บ้าน
ตรัยคุณยืนมองไปตามทางที่เด็กสาววิ่งหายไป ด้วยสายตาละห้อย
ยลดาขุดหลุมฝังเจ้าหมาน้อยที่ใต้ต้นไม้ใหญ่หลังบ้าน แล้วไปเก็บดอกไม้มาประดับบนหลุมของมัน
"หมดกรรมแล้วนะเจ้าตัวเล็ก ต่อไปจะได้ไปเกิดเป็นคนแล้วละ" ยลดาร้องไห้คร่ำครวญกับหลุ่มฝังร่างเจ้าหมาน้อย โดยไม่ทันได้สังเกตว่าตรัยคุณยืนมองอยู่ไกลๆ
"ฉันขอโทษนะเจ้าตัวเล็ก ฉันไม่ได้ตั้งใจจริงๆ อโหสิให้ฉันด้วยนะ" ตรัยคุณเดินถือดอกไม้เข้ามา เอ่ยบอกอย่างรู้สึกผิด แล้วย่อตัววางดอกไม้ไปที่หลุ่มฝังเจ้าหมาน้อย
"ไปให้พ้นเลย ไอ้คนใจโหด ไอ้คนใจร้าย เกลียดยูมิก็มาลงที่ยูมิสิ เจ้าตัวเล็กมันไปเกี่ยวอะไรด้วย" ยลดาผลักตรัยคุณ แล้วหยิบดอกไม้ของเขาเขวี้ยงใส่ แล้ววิ่งหนีออกไป
"ยูมิ!" ตรัยคุณนั่งอยู่กับพื้นมองยลดาวิ่งออกไปจนลับตา แล้วหยิบดอกไม้ดอกนั้นขึ้นมาวางบนหลุมฝังเจ้าหมาน้อย
"แกคงรู้ใช่ไหมว่าฉันไม่ได้ตั้งใจจริงๆ เฮ้อ!" ตรัยคุณนั่งอยู่ตรงนั้นสักพักถึงจะลุกออกไป
"อึก...ฮือๆๆๆ...อึก" ยลดานั่งร้องไห้อยู่ที่ศาลาริมน้ำหน้าบ้าน
"เสียงเด็กที่ไหนมาร้องไห้แถวนี้นะ" เสียงบาสดังขึ้น
"อึก...พี่บาส...เจ้าตัวเล็กตายแล้ว...อึก" ยลดาบอกเสียงสะอื้น
"พี่รู้แล้ว พี่ว่าเฮียเดย์เขาไม่ได้ตั้งใจหรอก"
"พี่บาสอย่ามาพูดเข้าข้างเขานะ"
"เอางี้ไหม เดี๋ยวพี่ซื้อให้ใหม่"
"ไม่เอา เดี๋ยวมันตายอีก"
"ยูมิ อย่าคิดมากเลยมันอาจจะเป็นกรรมของเจ้าตัวเล็ก แต่ไม่แน่นะมันอาจจะกลับมาเกิดเป็นลูกของยูมิก็ได้"
"ฮ่าๆๆๆ แล้วหน้าลูกของยูมิ จะเหมือนเจ้าตัวเล็กไหมล่ะ" ยลดาขบขัน ยิ้มขึ้นมาได้เพราะคำพูดของบาส
"ฮ่าๆๆๆ อาจจะหน้าเหมือนคนที่ขับรถทับมันตายก็ได้" บาสหัวเราะเสียงดังลั่น
"พี่บาส" ยลดาหุบยิ้ม มองบาสตาขวาง
"พี่พูดเล่น"
"พูดเล่นเหรอ" ยลดาหยิบแก้วน้ำทำท่าจะสาดบาส
"ยูมิไม่นะ เดี๋ยวพี่ต้องไปทำงานต่อ ยูมิ!" บาสบอกแล้ววิ่งหนี
"นี่แหนะๆๆ" ยลดาวิ่งตาม ใช้มือจุ่มลงไปในแก้วน้ำ แล้วสะบัดใส่บาส
- Writer
