หัวใจไร้รัก

อุบัติเหตุ

ธารธาราอยู่ในชุดกางเกงยีนขายาว เสื้อยีนแขนยาวติดกระดุมเม็ดแรก สวมร้องเท้าผ้าใบสีขาว หมวกแก๊ปสีขาวเธอชอบแต่งตัวแบบนี้เพราะรู้สึกว่าปลอดภัยดี หญิงสาวหุ่นดี ผิวขาวอมชมพู คิ้วได้รูป จมูกโด่ง ฟันขาวเรียงกันเป็นระเบียบ เวลายิ้มมีหลายคนบอกว่าสวยมาก ถึงแม้ว่าหญิงสาวจะชอบใส่เสื้อปกปิดมิดชิด แต่คนมันหุ่นดีใส่มิดชิดขนาดไหนก็ดูดี น่ามองไปหมด

หกโมงเช้า ธารธาราก็พร้อมออกเดินทาง ยายกำชับให้ออกแต่เช้า กว่าจะถึงกรุงเทพฯก็คงค่ำพอดี ระยะทางกว่่า 700 กิโลเมตร ขับไปพักไปเธอไม่รีบ เพราะพรุ่งนี้หยุดอีกหนึ่งวัน

“ยายจ๋า ธารกลับก่อนนะคะ กับข้าวธารตักใส่ถุงไว้ในตู้เย็นแล้ว เวลาจะกินก็เอาออกมาอุ่นได้เลย”

“ดีๆขอบใจนะลูก หนูธารรีบออกเดินทางเถอะ ยายไม่อยากให้ถึงกรุงเทพฯค่ำ เป็นผู้หญิงขับรถคนเดียวอันตราย เนี้ยนะบอกให้ไปเครื่องบินก็ไม่ยอมไป”

“เครื่องขนของไปได้ไม่เยอะนี่คะยาย ขับรถไปเองดีแล้วค่ะ สะดวกด้วย แวะได้ตลอดทางเดี๋ยวพักเข้าห้องน้ำปั้มแรก ธารโทรหายายนะคะ”

“ได้ลูกห้ามโทรเวลาขับรถนะ”

กว่าจะร่ำลายาย กว่าจะขึ้นรถได้ ก็ใช้เวลาเกือบชั่วโมง ก่อนที่จะพ้นรั้วบ้าน มองกระจกหลัง เห็นยายโบกมือ หญิงสาวใจแป้วไม่อยากกลับ ปลอบใจตัวเองว่าให้อดทนไว้ อีกไม่กี่เดือนก็จะได้กลับมาอยู่บ้านแล้ว

รู้ว่ายายไม่อยากให้เธออยู่ฟังเรื่องที่กำนันจะมาพูดคุยด้วย เอาจริงๆเธอจะอยู่ฟังก็ได้ยายก็คงไม่ห้าม นั่งเครื่องกลับก็ได้ แต่ทุกอย่างก็เตรียมหมดแล้ว และยายไม่ได้อยู่คนเดียว มีลุงจวบกับป้านงค์ แค่มีสองคนนี้เธอก็สบายใจไม่ห่วงมาก

ออกมาจากบ้านยายประมาณเกือบสองกิโลเมตร ขวามือมีป้ายติดประกาศชื่อ รีสอร์ทอัคนี มองเข้าไปข้างในมีตู้คอนเทนเนอร์ตั้งอยู่ 4 ตู้ คงทำเป็นที่พักหรือสำนักงานก่อนเริ่มสร้างรีสอร์ท เธอไม่ชอบใจเลย ไม่อยากให้มีรีสอร์ทหรือโรงแรมใกล้ๆแถวนี้ เอาจริงๆแถวบ้านยายไม่ได้มีแหล่งท่องเที่ยวเลย ไกลด้วยซ้ำ แปลกใจว่าทำไมมีนักลงทุนจะมาสร้างรีสอร์ทและโรงแรมบริเวณนี้

น่าเสียดายที่ดินตรงนั้นสวยมาก ด้านหลังเป็นภูเขา ด้านหน้าเป็นคลองธรรมชาติ จริงๆมันไม่เหมาะกับการทำรีสอร์ทหรือโรงแรม ควรปล่อยให้เป็นธรรมชาติเดิมๆของมันมากกว่า เธอเชื่อว่ากำนันต้องมาติดต่อขอซื้อที่ดินของยายแน่นอน เพราะที่ดินของรีสอร์ทอัคนีติดกับที่ดินของยายที่ยกให้แม่ และแม่ยกให้เธอ ปัจจุบันเป็นของเธอ ยายลงยางพาราไว้ทั้งหมดยี่สิบไร่

สองโมงเช้าหญิงสาวแวะเติมน้ำมัน และถือโอกาสแวะกินข้าวเช้าด้วย เข้าห้องน้ำเรียบร้อย ที่ขาดไม่ได้คือกาแฟหอมหวานมันที่ร้านสะดวกซื้อ ดื่มแบบไม่ต้องกลัวอ้วนกันเลย แถมมันฝรั่งทอดห่อใหญ่ คิดในใจว่าไม่ได้กินบ่อย ปกติเธอดื่มกาแฟดำไม่ใส่น้ำตาล

“สวัสดีค่ะยาย ธารแวะเติมน้ำมันแล้วก็กินข้าวค่ะ ตอนนี้เรียบร้อยทุกอย่างแล้ว กำลังจะออกเดินทางต่อ ตกลงกำนันมาคุยเรื่องอะไรคะยาย”

“เขามาติดต่อขอซื้อที่แปลงที่เราปลูกยางพาราติดกับรีสอร์ทอัคนี เจ้าของเขาเห็นว่าที่สวยเขาเลยอยากได้”

“ ว่าแล้วไหมล่ะ ธารคิดไว้ไม่มีผิด ลุงกำนันกับลุงหนวดหน้าดุนั่น ต้องมาเจรจาขอซื้อที่ดินยายแน่ๆทำไมซื้อหวยไม่ถูกนะ แล้วยายตอบเขาว่ายังไงคะ ”

“ยายบอกเขาไปแล้วลูกว่าไม่ขายหรอก ของหลานสาว แล้วแต่เขาต้องให้เขาตัดสินใจเอง “

“ ไม่ขายค่ะยาย บ้านเราอยู่กันอย่างธรรมชาติสงบสะดวกสบาย จะมามีรีสอร์ทหรือโรงแรม ธารว่ามันไม่เหมาะ ถ้าเราห้ามเขาไม่ได้ ก็ไม่ควรสนับสนุน”

“ เขาคงไม่มาอีกแล้วล่ะลูก เพราะกำนันเขาก็รู้ว่าหนูธารไม่ขายแน่นอน เขาเข้าใจว่าที่ดินผืนนั้นยังเป็นชื่อของยายก็เลยมาติดต่อ”

“ค่ะยาย ธารไม่ขายแน่นอน งั้นธารเดินทางต่อเลยดีกว่า กลัวรถติดค่ะ”

หญิงสาวลุกไปเข้าห้องน้ำอีกรอบ ก่อนที่ออกเดินทาง ไม่ได้สังเกตุและสำรวจว่าเกิดอะไรขึ้นกับรถของตัวเอง เธอขับรถออกจากปั้มน้ำมันมาประมาณเกือบห้าสิบกิโลเมตร เริ่มรู้สึกว่ารถไม่ปกติ หญิงสาวเปิดไฟเลี้ยวจอดรถข้างทาง และพิจารณาบริเวณที่จอดรถ ไม่มีบ้านคนเลย ออกมาไกลจากปั้มน้ำมันมาก ธารธาราลงมาสำรวจรอบรถ แม่เจ้า.......ยางแบนหมดทั้งสี่ล้อ หญิงสาวตกใจ ไม่น่าเชื่อเลยว่ารถจะยางแบนทีเดียว 4 ล้อพร้อมกัน

บ้าไปแล้ว สำรวจรถอีกครั้ง สองล้อหลังเหยียบตะปู สองล้อหน้าแบนแบบไม่มีสาเหตุ หญิงสาวกลับมานั่งที่คนขับ ค้นหาเบอร์โทรร้านซ่อมรถ ไม่ลืมที่จะล็อครถ ถ้าไม่เจอร้านซ่อมคงต้องเพิ่งตำรวจ ไม่ได้สังเกตุว่ามีรถมาจอดท้าย

“สวัสดีครับคุณธารธารา มีอะไรให้ผมช่วยไหมครับ”

ธารธาราเงยหน้าขึ้นมองตามเสียงเคาะกระจก ตกใจนิดหน่อย ลุงหนวดที่เธอเจอเมื่อวาน อยู่ๆก็มายืนอยู่ตรงหน้าของเธอ หญิงสาวสงสัย เหมือนกับว่าเขาจะไปหายายสร้อยที่สวนนี่นา แล้วทำไมเขามาโผล่อยู่ที่ถนนเดียวกับเธอ หรือเธอฟังอะไรผิดไป หรือเข้าใจไปเองว่าเขาไปหายายกับลุงกำนัน จะยังไงก็ช่างเถอะเวลานี้เขามายืนเคาะกระจกรถของเธอ

“เอ่อ.....ไม่เป็นไรค่ะฉันตามช่างแล้ว ขอบคุณมากค่ะ”

หยิ่ง สวยแล้วยังหยิ่งอีก อัคนีคิดในใจ เขาขับตามมาติดๆตั้งแต่ออกจากบ้านสวนของยายสร้อย ตามมาตลอดเวลา และเขาก็รู้ว่าหญิงสาวยังหาร้านซ่อมไม่ได้ เรื่องอะไรมาทำเป็นไม่สนใจเขา เด็กนี่คิดน้อยไปแล้ว ทั้งที่ความจริงเขานี่แหละ ที่จะช่วยได้ ผู้หญิงคนนี่หยิ่งกับเขา เป็นไปได้เหรอที่ผู้หญิงเห็นเขาแล้วจะไม่สนใจ

“ผมรู้ว่าคุณยังหาร้านซ่อมไม่ได้ บอกมาตรงๆเถอะ เห็นว่าเป็นคนรู้จักเลยแวะลงมาถามไถ่ ให้ผมช่วยดีกว่านะ”

“ไม่เป็นไรค่ะ ฉันติดต่อช่างได้แล้ว” ก็แค่เห็นหน้ากัน ไม่ได้สนิทสักหน่อย ยังมาอ้างว่าเป็นคนรู้จัก เธอไม่ชอบขี้หน้าเลยพวกนายทุน ธารธาราคิดใจใจ

“นี่คุณผมแค่อยากช่วย คิดอะไรมากไปหรือเปล่าคุณ”ท่าที่เท้าเอวหน้าตาที่ขึงขังของเขา ทำให้หญิงสาวรู้สึกไม่ปลอดภัย

“มาดูกันว่าระหว่างที่คุณหาร้านซ่อม หรือเรียกตำรวจให้มาช่วย กับผมเรียกลูกน้องมาลากรถไปร้านซ่อม ใครจะเร็วกว่ากัน” อัคนีกดโทรศัพท์หาลูกน้องของเขาที่อยู่แถวๆนี้ ในขณะที่ธารธารายังเกิดอาการงง และพยายามตั้งสติ ร้านซ่อมก็ยังหาไม่ได้ ตำรวจก็ยังไม่ได้โทร

สิบนาทีต่อมา รถลากมาจอดท้ายรถเก๋งของอัคนี เป็นคนของเขาจริงๆ ทุกอย่างผ่านไปเร็วมาก รถเก๋งคันเล็กของเธอถูกยกไปที่ร้านซ่อม

“เอ่า....มาซิ ขึ้นรถไม่ห่วงรถหรือไง ไม่ต้องรีบไปดูรถตัวเองเหรอ อะไรของคุณเนี้ยงงอะไรนักหนา”

“เอ่อ....”ธารธาราไม่เข้าใจตัวเองว่าทำไม ถึงได้คิดอะไรไม่ออก ซึ่งจริงๆแล้วไม่ใช่นิสัยของเธอเลย อยู่ๆก็ทำอะไรไม่ถูกซะงั้น

“จะเอายังไงครับคุณ ผมรออยู่ นี่ผมไม่มีเวลามากนักหรอกนะ ต้องรีบเดินทางเหมือนกัน เดี๋ยวช้ารถได้ติดกันพ่อดี”

“ธารธารา เดินตามอัคนีไปที่รถของเขา ทั้งที่ใจไม่ได้อยากนั่งรถไปกับเขาเลย แทนที่จะไปกับรถช่างแต่กลับเกิดอาการปากหนักขึ้นมาซะงั้น” จากจุดที่จอดรถไปถึงร้านซ่อมเกือบห้ากิโลเมตร

“ช่างบอกว่า น่าจะต้องใช้เวลาประมาณ 1ชั่วโมง เพราะคุณเล่นขับบดมาเกือบสิบกิโล นี่ไม่รู้สึกตัวเลยหรือไง นี่ล่ะหนาผู้หญิงขับรถ สักแต่ว่าขับไม่ได้สังเกตุอะไรเลย”

“เอ๊ะคุณ อะไรกันช่วยก็ช่วยเฉยๆได้ไหม ไม่ต้องแสดงหรือออกความเห็น รถก็รถฉันไม่ใช่รถคุณสักหน่อย และอีกอย่างฉันก็ไม่ได้ขับไปชนใครตาย แค่รถยางรั่ว และอีกอย่างฉันก็ไม่ได้ขอให้คุณช่วยสักหน่อย”

“ธารธารา นี่ปากเหรอพูดอะไรออกมา ผมเป็นผู้ใหญ่แล้วนะ คุณอายุเท่าไหร่ มาเถียงแบบนี้ได้ยังไง นี่ผมเข้าใจว่าคุณเรียบร้อยเหมือนคุณยายสร้อยนะ เห็นเงียบๆไม่คิดว่าปากจะเป็นแบบนี้เลย”

“นี่ตกลงคุณจะด่าหรือสอนฉัน ฉันขอโทษที่พูดหรือแสดงกิริยาไม่ดี ขอบคุณที่ช่วยฉัน แต่ฉันก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน ฉันกำลังงง คุณก็อย่ามาเร่งรัดฉันได้ไหม ก็เพราะฉันเป็นผู้หญิงไง ไม่ได้เก่งเหมือนผู้ชายอย่างคุณนี่”

จากนั้นภายในรถก็เงียบสนิท อัคนีนึกโมโห เด็กอะไรไม่รู้จักผู้ใหญ่อุตสาห์ช่วยแล้วยังทำตัวหยิ่งเถียงคอเป็นเอ็น

ธารธาราจ่ายค่าซ่อมรถเสร็จเรียบร้อยแล้ว เดินตรงเข้ามาหาคนที่พามาร้านซ่อม "ขอบคุณที่ช่วยเหลือนะคะ รถเสร็จแล้วฉันจะขอตัวกลับเลย ”ธารธารายกมือไหว้ขอบคุณอัคนีอีกครั้ง แล้วขับรถออกจากอู่ สงสัย แปลกใจว่าตาลุงคนนี้มาทำอะไรอยู่แถวนี้

คิดมากน่าธารธารา เขาอาจกลับกรุงเทพฯเหมือนเธอก็ได้ แต่ทำไมบังเอิญมากที่ตาลุงหนวดนั่นมาเจอเธอพอดี ยิ่งคิดยิ่งงง หญิงสาวตั้งใจขับรถ ไม่กินข้าวกลางวัน เติมน้ำมันเข้าร้านสะดวกซื้อ เลือกแซนวิชและนมกล่องมากินบนรถ จากนั้นขับยาวแบบไม่พักเลย ภาวนาตลอดทางว่า อย่าให้รถเป็นอะไรอีกเลยเธอไม่อยากหยุด พยายามดื่มน้ำไม่เยอะเพราะไม่อยากแวะปั้ม

ระแวงว่าจะเจอผู้ชายคนนั่นอีก เธอไม่ชอบหน้าเขาตั้งแต่วันที่เจอกันที่วัดแล้ว ดูแล้วว่าเขามีจุดประสงค์ไม่ดี วันนี้เธอเข้าใจว่าเขาจะต้องไปหายายที่บ้านพร้อมกำนัน แต่ผิดคาดดันมาเจอกันบนถนนที่จะเข้ากรุงเทพฯ

เข้าเขตกรุงเทพฯรถติดมาก ดีที่แวะเข้าห้องน้ำไม่งั้นต้องแย่แน่ๆ ขาเข้ากรุงเทพฯเจอรถติดประจำ เวลาแค่ไม่กี่ปีที่ใช้ชีวิตและทำงานในกรุงเทพฯ หญิงสาวคิดว่าพอแล้ว ไม่อยากอยู่ เกิดอาการคิดถึงยาย ทุกคร้ังที่มีวันหยุดหลายวันเธอกลับบ้านหายาย แต่พอเวลาที่จะต้องกลับมาทำงานที่กรุงเทพฯเธอจะไม่อยากกลับเลย แต่เพราะหน้าที่และงานที่ยังค้างคาต้องกลับมาทำให้เสร็จ ไม่อยากให้ใครมาว่าตามหลังได้

กว่าจะฝ่าฟันกับรถติดมาถึงคอนโด ก็เกือบสองทุ่ม คนส่วนมากก็คงคิดเหมือนเธอ เหลือวันหยุดอีกหนึ่งวัน เธอตั้งใจจะนอนพักเพื่อที่ว่าวันรุ่งขึ้นจะได้มีแรงไปลุยงานให้เต็มที่ หลังเก็บและขนของเข้าห้องเรียบร้อยแล้ว ธารธาราโทรบอกยายว่าถึงคอนโดแล้ว ปลอดภัยดี

"ยายจ๋าดูแลตัวด้วยนะคะ ไม่ต้องลงไปดายหญ้าที่สวนแล้วนะ เดี๋ยวเป็นลมจะไม่มีใครเห็น แล้วโทรศัพท์ก็ต้องพกติดกระเป๋าเสื้อไว้ตลอดเวลานะ "

"จวบกับนงค์ก็อยู่ใกล้ๆไม่เป็นอะไรหรอกลูก ไม่ต้องห่วง ยายยังแข็งแรงดี เอ่อ...นี่แม่เขาโทรหายายด้วยนะ เห็นว่าสิ้นเดือนจะลงมาเยี่ยมยาย"

"แม่ต้องมีอะไรแน่ๆเลย ปกติไม่เห็นอยากมาเยี่ยมยาย"

"เขาคงคิดถึงยายมั้งลูก บอกว่าเขาจะมาคนเดียว มาแล้วก็จะกลับเลย"

"นั่นไง ต้องมีเรื่องแน่ๆสิ้นเดือนใช่ไหมคะ งั้นเดี๋ยวธารก็จะกลับไปหายายด้วย ไปรอเจอแม่"

"อย่าไปจ้องจับผิดเขาเลยลูก เขาคงอยากมาเยี่ยมยายจริงๆ"

"ก็ได้ค่ะยาย ไม่คิดก็ไม่คิดไม่จับผิดก็ไม่จับผิด แม่คงคิดถึงยายจริงๆนั่นแหละ ธารไม่กวนยายแล้ว ยายพักผ่อนนะคะ ธารก็จะพักเหมือนกัน เดี๋ยวกินข้าวแล้วก็จะอาบน้ำนอนเลย พรุ่งนี้ต้องไปทำงานแต่เช้า รักยายนะคะ รักมากด้วย"

ธารธาราเก็บของเข้าที่ ห้องไม่ต้องทำความสะอาดมาก เพราะก่อนกลับบ้านหายาย เธอทำความสะอาดไว้แล้ว คิดถึงยาย เป็นห่วงสารพัด ห่วงว่าจะมีพวกนายทุนเข้าไปหายายเพื่อติดต่อขอซื้อที่ดินอีก แต่ในความห่วงก็ยังอุ่นใจว่ามีลุงจวบกับป้านงค์ ที่คอยดูแลยาย อีกอย่างเธอให้ช่างมาติดกล้องวงจรปิดไว้รอบบ้าน ค่อยวางใจหน่อยมีอะไรก็เปิดกล้องดูที่บ้านยายได้ ล้มตัวลงนอนไม่นานหญิงสาวก็หลับไปด้วยความอ่อนเพลียจากการเดินทางทั้งวัน