เมียสมนาคุณ (ซีรีส์ชุดเมียที่รัก ลำดับที่ 1)

ชะตาพลิกผัน (ุ100%)

“แกว่าอะไรนะ…” เสียงหวานครางผาดแผ่วราวคนละเมอ ใบหน้างามซีดเผือด อีกทั้งยังบังเกิดความสียใจและน้อยใจให้พี่ชาย ให้เธอใช้หนีแทนด้วยเงินเธอไม่ว่า แต่ทำเหมือนขายเธอโดยเอามาใช้หนี้แทนเงินแบบนี้ เธอรับไม่ได้ และจะไม่ขอทนกับสภาพอันน่าอดสูนี้อย่างเด็ดขาด ยังไงเธอก็จะหาทางหนีออกไปจากที่นี่ให้จงได้

“เธอตกเป็นกรรมสิทธิ์ของเสี่ยวันชัยแล้ว ชัดไหมคนสวย” ว่าพลางฉุดกระชากลากดึงร่างบางไปยังห้องขังที่เธอเพิ่งจากมา ลักษณ์ณาราพยายามขืนร่างของตัวเองไว้อย่างสุดกำลัง หากแต่แรงเพียงน้อยนิดหรือจะทัดทานได้ เพียงลูกน้องเสี่ยใจมารออกแรงนิดหน่อย เธอก็ปลิวติดมือเขาไปเสียแล้ว

“ไม่มีทาง พวกแกจะทำแบบนี้กับฉันไม่ได้ ฉันจะแจ้งความจับพวกแก” ถึงแม้จะไม่อาจต้านแรงของคนใจโฉดได้ จนร่างบางเซหลุนๆ ไปตามแรงฉุดกระชากอย่างไม่ปรานี แต่ปากเธอไม่ได้ถูกปิดสักหน่อย สู้ด้วยกำลังไม่ได้ก็เล่นสงครามน้ำลายมันซะเลย

“ฮะๆๆๆ เชิญขี่ม้าสามศอกไปบอกตำรวจเลยคนสวย แต่ก่อนที่เธอจะไป หนีให้พ้นจากเรือลำนี้เสียก่อนเถอะ” เสียงหัวเราะขบขันสร้างความไม่พอใจให้เธอเป็นอย่างมาก แถมคำพูดท้าทายยิ่งทำให้คนที่ไม่เคยยอมแพ้กับอะไรง่ายๆ เช่นลักษณ์ณาราเกิดอาการฮึดสู้

“แล้วแกจะพาพวกเราไปไหน” พวกเราในที่นี้เหมารวมถึงสาวๆ ที่พวกมันจับมาขังไว้ ดวงตาสีนิลจ้องมองใบหน้าชายโฉดไม่ลดละ

“จะไปไหนเมื่อถึงที่หมายก็รู้เองนั่นแหละ อย่าแส่ให้มันมากนัก ถ้าไม่อยากโดนดี!” เสียงกระด้างตะคอกอย่างนึกรำคาญ ก่อนจะผลักประตูให้เปิดออกเสียงดังปัง สร้างความแตกตื่นให้บรรดาหญิงสาวที่อยู่ในห้องนั้น ต่างตัวสั่นงันงก ถอยกรูดไปนั่งเบียดกันอยู่ที่มุมห้องอีกด้าน

“ไป…เข้าไปอยู่ในนั้น แล้วก็อย่าคิดหนีอีกล่ะ หากดื้อมาก ฉันจะเอาเธอไปให้คนงานในเรือได้เล่นสนุก ทีนี้ล่ะแม่คุณเอ๊ย…พยศไม่ออกแน่” ออกคำสั่งเสียงดุพร้อมขู่สำทับด้วยถ้อยคำอันน่าสะพรึงกลัวสำหรับลูกผู้หญิงในท้ายประโยค แสยะยิ้มเหี้ยมเต็มใบหน้า ก่อนจะผลักร่างเพรียวระหงไปรวมกลุ่มกับผู้หญิงคนอื่นๆ

“ไอ้เลว! ไอ้ชั่ว!” ถึงแม้จะหวาดกลัวสุดชีวิตกับน้ำคำน่าสะอิดสะเอียน แต่ลักษณ์ณาราก็มีสติพอที่จะสู้ ร่างบางกระโจนเข้าไปทุบตีทั่วทั้งตัวของคนใจบาป  

“ปล่อยเราไปนะ ปล่อยเราออกไปจากที่นี่” สาวๆ ที่เหลือต่างพากันกรูเข้ามาช่วยรุมยำชายร่างยักษ์ ถึงแม้แรงของมันจะมีมาก แต่ก็ไม่อาจทานการตะลุมบอนของผู้หญิงนับสิบชีวิตได้ เพราะเจอทั้งทุบ หยิกและข่วน ปัดทางนั้นพวกเธอก็ย้ายมาเล่นงานทางนี้ มองดูแล้วก็ชวนให้ขบขันและสะใจในคราเดียวกัน

“หยุดเดี๋ยวนี้นะ โว้ย!...กูบอกให้หยุด” ทนไม่ไหวเสียงห้วนก็ตะโกนลั่น แต่ก็ไม่สามารถหยุดอารมณ์โมโหของพวกเธอได้ ยังคงโจมตีร่างใหญ่จนแทบน่วม  

ปัง!

เสียงปืนที่ดังขึ้นหนึ่งนัด ทำให้การเคลื่อนไหวหยุดชะงักลงอย่างทันตาเห็น แล้วสาวๆ ก็พร้อมใจกันก้าวถอยหลังมาทำตัวลีบรวมตัวที่ริมผนังห้อง มองใบหน้าถมึงทึงของลูกน้องเสี่ยวันชัยอย่างหวาดหวั่น

“ทีนี้พวกมึงจะหยุดบ้ากันได้รึยัง ถ้ายัง…กูจะได้เอาลูกปืนยัดปากให้” ดวงตาดุวับมองไล่ทีละคนอย่างเอาเรื่อง ก่อนจะมาหยุดลงที่ตัวต้นเรื่องอย่างลักษณ์ณารา

“โดยเฉพาะมึง อย่าอวดดีให้มันมากนัก ถ้ายังอยากหายใจอยู่” ใช้ปลายกระบอกปืนเชยคางมนขึ้นมามองหน้า ขู่เสียงเหี้ยมเสร็จก็เอาปืนตบที่ข้างแก้มสีซีดเบาๆ

สองอาทิตย์ถัดมา ลูกน้องไอ้เสี่ยใจมารก็เอาปืนจี้เอวเธอและผู้หญิงคนอื่นๆ ไปขึ้นเรือสำราญลำใหญ่ ซึ่งดูหรูหรากว่าเรือที่นำพาเธอมาจากเมืองไทยเป็นอย่างมาก แต่เพียงก้าวขาขึ้นเรือลำนี้ ลักษณ์ณาราก็สัมผัสได้ถึงอันตราย ขนกายลุกชูชันโดยไม่ทราบสาเหตุ

ทั้งหมดถูกต้อนเข้าไปในห้องๆ หนึ่ง ซึ่งข้างในดูหรูหราตกแต่งด้วยเฟอร์นิเจอร์ราคาแพงระยับ และมีสาวสวยปากแดงวัยกลางคนนั่งไขว่ห้างรออยู่ ลักษณะเหมือนแม่เล้าในละครน้ำเน่าหลังข่าวที่เธอเคยดูอย่างไรอย่างนั้น

“จัดการขัดสีฉวีวรรณให้เรียบร้อยด้วยนะเจ้” เสียงที่พูดคุยกับหญิงแปลกหน้าฟังดูนอบน้อมในที

“ได้เลย เจ้จะแปลงโฉมให้สวยจนนางฟ้าชิดซ้ายนางพรายชิดขวาเชียวล่ะ” ริมฝีปากอวบอิ่มที่เคลือบด้วยลิปสติกสีแดงเผยรอยยิ้มหวานให้ชายหน้าเหี้ยม ก่อนที่หล่อนจะใช้สายตามองสำรวจหญิงสาวทีละคน แล้วพลันสายตาคู่นั้นก็มาหยุดลงที่ร่างอรชรของลักษณ์ณารา

“หากมีปัญหาโทรเรียกผมได้เลยนะเจ้ ผมจะมาจัดการให้” ว่าพร้อมกับดึงปืนที่เหน็บอยู่กับเอวออกมาควงเล่น เหมือนเป็นการขู่คนที่อยากจะทำตัวมีปัญหาไปในตัว พูดจบก็หมุนตัวออกไปจากห้อง ตามมาด้วยเสียงปิดประตูดังปัง เหมือนเป็นการข่มขู่ให้คนภายในได้ผวา

“คืนนี้เจ้จะให้หนูขึ้นเวทีประมูลนะจ๊ะ” มือเรียวที่ประดับด้วยเล็บสีสวยเชยคางมนของลักษณ์ณาราขึ้น พิศดวงหน้างามซ้ายทีขวาที แล้วพยักหน้าด้วยความพึงพอใจ

“เวทีประมูลอะไรคะ?” ลักษณ์ณาราถามอีกฝ่ายอย่างซื่อๆ ไอ้ลูกน้องของเสี่ยใจชั่วมันคิดจะจับเธอขึ้นมาทำอะไรบนเรือลำนี้กันแน่

“เวทีประมูลสาวๆ ที่พวกเศรษฐีชอบจัดขึ้นยังไงล่ะจ๊ะ” คำพูดที่หลุดออกมาจากปากสีแดงสด สร้างความแตกตื่นให้ลักษณ์ณาราจนแทบสิ้นสติ ดวงตากลมโตเบิกโพลง ตัวแข็งทื่อ ช็อกกับสิ่งที่ได้รับรู้ไปชั่วขณะ ก่อนที่จะควานหาเสียงตัวเองเจอ 

“ไม่นะคะเจ้ หนูถูกจับตัวมา ได้โปรดช่วยหนูด้วย” ลักษณ์ณาราส่ายหน้าปฏิเสธจนผมกระจาย ในใจร้อนรนกระวนกระวาย อยากจะหลุดพ้นไปจากสถานการณ์บ้าๆ นี้เหลือเกิน

“ไม่มีใครช่วยเธอได้หรอกคนสวย นั่งนิ่งๆ ให้เจ้แต่งหน้าให้เดี๋ยวนี้” ลูกน้องเสี่ยวันชัยยกปลายกระบอกปืนจี้ที่เอวบาง ตลอดเวลาที่หญิงสาวโดนจับแต่งองค์ทรงเครื่อง

ไม่นานลักษณ์ณาราก็อยู่ในชุดหูกระต่ายสีชมพูหวานแหวว ชายกระโปรงสั้นจู๋เสียจนคนใส่ไม่อยากจะเดินเหินแม้แต่ก้าวเดียว เกาะอกชิ้นน้อยแทบจะปิดหน้าอกอันล้นทะลักของเธอไม่อยู่

เมื่อโดนรุนหลังขึ้นเวทีกลางห้องแกรนด์บอลรูม ที่เบื้องล่างเต็มไปด้วยชายชาวต่างชาติ ร่างน้อยก็เกิดอาการตื่นกลัว เนื้อตัวสั่นสะท้าน เหงื่อเม็ดโตผุดพรายขึ้นตามไรผมตรงหน้าผาก มือและเท้าเย็นเฉียบ อยากจะหนีก็หนีไม่ได้ เพราะโดนร่างใหญ่ของลูกน้องเสี่ยวันชัยยืนขนาบข้าง แล้วไหนจะยังชายฉกรรจ์อีกกว่าห้าชีวิตที่เฝ้าคุมเชิงอยู่ข้างๆ เวที แล้วอย่างนี้เธอจะไปไหนได้ล่ะ

‘พ่อจ๋า แม่จ๋า ช่วยลูกด้วย’ ลักษณ์ณาราได้แต่เฝ้าภาวนาในใจ เห็นท่าทางหื่นกระหายของผู้ชายทั้งหลายในที่นี้ ส่งสายตาหยาบโลนมามองเธอราวกับจะจับเปลื้องผ้า บ้างก็มองราวกับจะกลืนกิน ใจกล้าหน้าด้านหน่อยก็เดินมาชิดขอบเวทีแล้วยื่นมือหมายจะแตะเนื้อต้องตัวเธอ ลักษณ์ณาราได้แต่หวีดร้องสุดเสียง ร่างน้อยหวาดกลัวจนแทบเป็นลมล้มพับ รีบถอยหลังกรูดหนีจากมืออันน่าขยะแขยงนั่น

สุดท้ายเธอก็ทนต่อแรงกดดันอันน่าประหวั่นพรั่นพรึงไม่ไหว จำต้องกัดฟันหันไปร้องขอความเมตตาจากลูกน้องเสี่ยวันชัยทั้งน้ำตา ทว่าแทนที่พวกมันจะเห็นใจ กลับขู่เสียงลอดไรฟันว่าอย่าให้พวกมันต้องหมดความอดทนกับเธอไปมากกว่านี้

ลักษณ์ณาราถูกนำตัวมาประมูลให้ไปเป็นของเล่นของพวกมหาเศรษฐี ใบหน้าของสาวน้อยวัยแรกรุ่นดรุณีเต็มไปด้วยหยาดน้ำตาและความแตกตื่นหวาดผวา แต่มันกลับไม่ทำให้หญิงสาวดูน่าสงสารในสายตาของมาร์โบโล คอฟอร์ด มหาเศรษฐีหนุ่มเจ้าของเรือสำราญแกรนด์เพิร์ลเลยแม้แต่น้อย

พลันนัยน์ตาสีควันบุหรี่ของเจ้าพ่อแห่งท้องทะเลบอลติก เหลือบแลเห็นสาวน้อยใส่ชุดหูกระต่ายสีชมพูหวานแหววยืนตัวสั่นงันงกอยู่บนเวทีห้องแกรนด์บอลรูมภายในเรือสำราญของตน มาร์โบโลก็รู้สึกสมเพชและขยะแขยงผู้หญิงคนนั้นเหลือกำลัง กรามแกร่งที่ประดับอยู่บนใบหน้าหล่อกระชากใจบดอัดกระแทกกันจนเกิดเสียงดัง แม่คุณช่างกล้าเอาเนื้อหนังของตัวเองมาขายถึงบนเรือของเขา ทั้งที่เนื้อตัวของเธอก็ไม่มีอะไรน่าพิสมัยเลยแม้แต่น้อย  

แต่เพียงไม่นานลักษ์ณาราก็เปลี่ยนจากความกลัวเป็นความกล้า เลือดนักสู้ที่ไหลเวียนอยู่ในตัวมันพลุ่งพล่านจนยากเกินจะระงับ จากที่เคยร้องไห้สะอึกสะอื้นด้วยความหวาดกลัวเมื่อสักครู่ กลับร้องตวาดแว้ดๆ ออกอาการพยศเป็นที่ถูกอกถูกใจของผู้ชายที่อยู่เบื้องล่างของเวที เพราะต่างก็เกิดอาการกระสันอยากจะปราบพยศแม่กระต่ายสาวยั่วสวาทกันทั้งนั้น พากันเป่าปากและปรบมือแซว ไม่เว้นแม้กระทั่งแอรอน มอร์แกนที่มองเมินสาวน้อยหน้าใสเมื่อแรกเริ่มเดิมที กลับต้องเปลี่ยนใจ หันขวับกลับไปมองยังเวทีด้วยความตั้งอกตั้งใจอีกครั้ง

“ไปดูหน่อยไหมวะเพื่อน” ชักชวนพลางบุ้ยใบ้ไปทางเวทีที่คราคร่ำไปด้วยผู้ชายมากตัณหา ซึ่งถ้าแอรอนเข้าไปอยู่ในนั้นด้วย เขาก็จะถูกเหมารวมให้เป็นคนประเภทเดียวกัน แต่เขาก็ไม่ยี่หระเพราะเพลย์บอยหนุ่มอย่างแอรอน มอร์แกน ไม่เคยสนคำครหาของคนอื่นอยู่แล้ว

“ไม่ล่ะ เห็นแล้วสมเพชนัยน์ตา” มาร์โบโลไม่พูดเปล่า แต่ริมฝีปากหยักโค้งเหยียดยิ้มอย่างดูแคลน เขาล่ะเกียจนักเชียวขบวนการค้ามนุษย์ ชอบนำผู้หญิงมาประมูลเหมือนขายเนื้อสดบนเรือของเขา และครั้งนี้เขาจะเอาเรื่องคนทำให้ถึงที่สุด มันผู้ใดจะไปทำเรื่องชั่วช้าเลวทรามที่ไหนเขาไม่ว่า แต่จะต้องไม่มาทำบนเรือสำราญของเขา เพราะถ้าเขาจับได้ มันผู้นั้นก็จะไม่มีความสงบสุขในชีวิตอีกต่อไป

“แล้วจะเอามาฝากสักคน” แอรอนว่าอย่างขี้เล่นพลางขยิบตา แล้วเดินล้วงกระเป๋ายิ้มเผล่ มุ่งหน้าไปยังเวทีการประมูลที่อยู่ไม่ใกล้ไม่ไกล ส่วนเจ้าพ่อหนุ่มก็นั่งซดเหล้าอยู่คนเดียวเงียบๆ

แต่แล้วสิ่งที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น เมื่อคนที่ประมูลแม่สาวน้อยหน้าอนุบาลได้คือแอรอน มอร์แกน ไอ้เพื่อนตัวแสบของเขานั่นเอง

“เอ้า…ไอ้มาร์ส ฉันยกแม่กระต่ายน้อยตัวนี้ให้แก” แอรอนผลักร่างบอบบางเข้าไปในวงแขนของเพื่อนรัก เจ้าของร่างบางหวาดกลัวจนร้องไห้โฮออกมา ตัวสั่นงันงก

“เฮ้ย…ไอ้บ้า ฉันไม่เอาโว้ย ไม่ใช่สเปคฉัน แกซื้อมาแกก็เอาเองสิวะ” มาร์โบโลดันคนที่ถูกผลักมาซบอกแล้วปฏิเสธเสียงดังด้วยท่าทางรังเกียจอย่างเปิดเผย ทำให้หญิงสาวร้องไห้กระซิกด้วยความสมเพชและหวาดกลัวในชะตาชีวิตของตัวเอง

“แกต้องเอา ไม่เอาไม่ได้ เดี๋ยวจะมาหาว่าฉันผิดสัญญาภายหลัง หรือจะถือเป็นของสมนาคุณกับตำแหน่งแชมป์ก็ได้ ฉันไม่ว่า” แอรอนพูดแกมบังคับให้เพื่อนรักรับสาวน้อยไปไว้ในอ้อมอกอันร้อนระอุ

เพื่อแลกกับสัญญาเมื่อครั้งที่ทั้งสองท้าแข่งรถกัน โดยมีกติกาว่าถ้าใครเป็นฝ่ายแพ้ คนนั้นจะต้องเสียรถให้อีกฝ่าย พร้อมทั้งหาตุ๊กตามาประดับหน้ารถให้ด้วยหนึ่งอนงค์นาง และเขาก็เป็นฝ่ายพ่ายแพ้ให้แก่เจ้าพ่อหนุ่มอย่างหมดรูป หลังจากการดวลฝีมือในเชิงความเร็วจบลง มหาเศรษฐีหนุ่มเพลย์บอยอย่างแอรอน มอร์แกนก็โยนกุญแจใส่มือมาร์โบโล ยอมสละรถสปอร์ตสีแดงเพลิงคันหรู แม่ยอดยาหยีของเขาให้กับเพื่อนรักตามสัญญาที่ได้วางเดิมพันไว้ จะเหลือก็แต่สาวงามที่จะมานั่งเคียงข้างคนขับ

พอค่ำคืนนี้ได้มีโอกาสไปยลโฉมสาวเอเชียตัวเล็ก แต่มีทุกอย่างให้น่าค้นหาและยังพยศสุดใจขาดดิ้น พ่อหนุ่มเจ้าเล่ห์จึงสอยคุณเธอลงจากเวทีประมูลมาซบอกล่ำๆ ของเจ้าพ่อหนุ่มเสียหน่อย เผื่อว่าหัวใจอันแห้งแล้งและแข็งกระด้างของเพื่อนรักจะกลับมามีเลือดสูบฉีดอีกครั้ง

“ไม่โว้ย รถแกฉันก็ได้มาครองแล้ว ส่วนตุ๊กตาหน้ารถสัญชาติเอเชีย ฉันขอปฏิเสธว่ะ” มาร์โบโลขึ้นเสียงปฏิเสธ พลางผลักร่างน้อยที่กำลังเกาะเขาราวกับลูกลิงออกจากลำตัว

“ถ้าแกไม่เอา ฉันจะยกให้ผู้ชายหื่นกามพวกนั้น ให้พวกมันเวียนกัน ทีนี้เธอได้แก่ประสบการณ์สมใจแกแน่ไอ้เพื่อนยาก”

พ่อหนุ่มเจ้าเล่ห์ยกเอาพวกผู้ชายกระเหี้ยนกระหือรือทั้งหลายมาขู่มาร์โบโล คำพูดของแอรอนทุกคำทำให้เจ้าของร่างบางร้องไห้โฮ เนื้อตัวสั่นสะท้าน ลำแขนเรียวเล็กทว่าเกลี้ยงเกลากอดเอวเพรียวของคนตัวใหญ่ไว้แน่นซะยิ่งกว่าตังเม เสียงระบายลมหายใจทิ้งดังออกมาจากริมฝีปากที่เพิ่งคลายจากการเม้มสนิทเมื่อสักครู่ มาร์โบโลเผลอลูบไล้แผ่นหลังสะท้านไหวราวกับปลอบประโลมโดยไม่รู้เนื้อรู้ตัว

“ไอ้ห่าแอรอน ไอ้คนไม่มีศีลธรรม!” ถึงเจ้าพ่อผู้ยิ่งใหญ่อย่างมาร์โบโล คอฟอร์ด จะโหดเหี้ยมและป่าเถื่อนยังไง เขาก็ยังพอมีมนุษยธรรมหลบอยู่ในซอกหลืบของจิตใจอยู่บ้าง ถอนหายใจเฮือกใหญ่ แล้วสบถใส่แอรอนด้วยความหงุดหงิดโมโหจนอยากจะเตะมันสักป้าบให้หายอารมณ์เสีย

“ขอบใจว่ะเพื่อน สำหรับคำชมอันแสนเสนาะหูของแก คืนนี้ฉันคงหลับดีพิลึก” ร่างสง่าผ่าเผยของพ่อคนขี้เล่นค้อมหัวให้ด้วยท่าทางน่าหมั่นไส้

“ฝากไว้ก่อนเถอะมึง!” มาร์โบโลชี้หน้าหมายจะเอาคืนอีกฝ่ายให้สาสมเมื่อโอกาสงามๆ มาถึง เห็นแล้วก็ชวนให้อยากจะหาอะไรมาทุ่มใส่หน้าตาอันแสนทะเล้นนั่นนัก

“เอาคืนวันหน้าก็ยังไม่สายไอ้คุณมาร์ส คนอย่างแอรอน มอร์แกน พร้อมตั้งรับเสมอ” รับไมตรีจิตเสียงกลั้วขำ พลางหลิ่วตาให้ด้วยท่าทางยียวนจนคนมองอยากจะยกแข้งให้เป็นของสมนาคุณสักป้าบสองป้าบ

“อย่าให้ถึงทีฉันก็แล้วกัน” ชี้หน้ากวนโอ๊ยด้วยแววตาอาฆาต หมายมาดว่าจะเช็กบัญชีกับอีกฝ่ายในภายหลังอย่างแน่นอน

“แล้วแกจะติดใจเนื้อเด็ก เคี้ยวมันจนเพลินไปเลยไอ้เพื่อนเอ๊ย เชื่อฉันเถอะว่ะ ไอ้มาร์ส ฮ่าๆๆ” แอรอนพูดด้วยน้ำเสียงเจือขบขัน พร้อมทั้งยักคิ้วให้ด้วยความสมใจที่เพื่อนรักรับของสมนาคุณจากตนอย่างจำใจ

“ไม่มีทาง!” คนมั่นใจสูงปฏิเสธอย่างไม่ต้องคิด จะให้เขาพิศวาสแม่สาวน้อยได้ยังไงไหว แค่เห็นหน้าเขาก็หมดอารมณ์แล้ว ไม่รู้เรียนจบมัธยมหรือยัง ดีไม่ดีเขาอาจจะโดนข้อหาพรากผู้เยาว์โดยไม่รู้ตัว ถึงแม้อิทธิพลของเขาจะล้นฟ้า แต่เขาก็ไม่ปลื้มนักหรอกกับการตกเป็นขี้ปากของชาวบ้าน

“มีเมียเด็กต้องหมั่นตรวจเช็คร่างกายนะเว้ยไอ้เพื่อนยาก ฮ่าๆๆ” แอรอนหัวเราะร่วนพลางกวักมือเรียกแม่สาวเสิร์ฟนางหนึ่งให้มาทำหน้าที่ผ่อนคลายอารมณ์ในระหว่างที่เขานั่งละเลียดบรั่นดี