หลังจากสอนหนังสือนักเรียนตัวน้อยเสร็จในเวลาบ่ายแก่ของวัน ร่างบางของลักษณ์ณาราก็ต้องเดินเร็วๆ มาตามแรงฉุดรั้งของแม่หนูน้อยจอมแก่น
“มามี้สอนมิเกลขี่จักรยานได้ไหมคะ” มิเกลเอ่ยอย่างอ้อนๆ พลางชี้นิ้วป้อมๆ ไปยังจักรยานคันใหญ่ที่คนสวนเอามาจอดทิ้งไว้ข้างบ้าน เห็นท่าทางไร้เดียงสาแล้ว ลักษณ์ณาราก็เกิดอาการใจอ่อนขึ้นมาทันควัน นับวันแม่หนูน้อยยิ่งน่ารักน่าชัง แถมยังขี้อ้อนขึ้นเป็นกอง
“ได้สิคะ” ยกมือขึ้นลูบหัวน้อยเบาๆ ด้วยความเอ็นดูกับความช่างออดอ้อนออเซาะ ก่อนจะตกปากรับคำขอของแม่หนูน้อยด้วยรอยยิ้มหวานละมุน
“เย้ๆๆ งั้นเริ่มกันเลยนะคะ” ร่างกลมป้อมกระโดดโลดเต้นด้วยท่าทางลิงโลด ก่อนจะโผเข้ากอดร่างบางแล้วทอดน้ำเสียงอ่อนหวานรบเร้า
“จ้ะ” หญิงสาวพยักหน้าเบาๆ ด้วยรอยยิ้ม จากนั้นลักษณ์ณาราก็สอนมิเกลขี่จักรยาน แต่ขาสั้นอย่างแม่หนูน้อยก็ขี่เองไม่ได้ หญิงสาวจึงต้องทำตัวเป็นสารถีมากกว่าคนสอนขี่จักรยาน
เสียงห
