“ใส่ไว้ห้ามถอด ถ้ายังอยากออกไปข้างนอกอยู่” มาร์โบโลออกคำสั่งเสียงเรียบ
“แปลว่าคุณอนุญาตแล้ว” ลักษณ์ณาราก็อุทานด้วยความตื่นเต้นยินดี เมื่อเห็นเขาพยักหน้าแทนคำตอบ ก็มองเขาตาโตพลางโผเข้ากอดอย่างลืมตัว
“ไปได้ แต่ต้องรีบกลับ” กระแอมในลำคอเบาๆ แก้เขิน พลางจิกตาลงมองมือที่เกาะแขนเขาแจ หญิงสาวร้องอุทานเบาๆ ใบหน้างามแดงแจ๋เปี่ยมไปด้วยความเขินอาย รีบปล่อยมือออกเร็วไว แล้วหัวเราะแหะๆ
“ถ้าไม่มีอะไรจะพูดก็ออกไปได้แล้ว รำคาญ!” ชายหนุ่มรีบตัดบทออกปากไล่หญิงสาวออกไปจากห้องทำงาน เมื่อเห็นแอรอนเอาแต่มองคนของเขาไม่วางตา
“รำคาญอะไรกันวะเพื่อน มองตามก้นแม่กระต่ายน้อยอ้อยอิ่งเชียว” คล้อยหลังหญิงสาวแอรอนก็เอ่ยปากแซวด้วยท่าทางครื้นเครง
“พูดมากน่า ไอ้แอรอน แกมาหาฉัน มีอะไรก็ว่ามา” มาร์โบโลพยายามปั้นหน้าให้นิ่งขึงกลบเกลื่อนความอาย แล้วเอ่ยปรามเพื่อนรักเสียงเรียบนิ่ง
จากนั้นสองหนุ่มเพื่อนซี้ที่ไม่ได้เจอหน้าคร่
