พันธนาการรักนายเวฆา

ปัญญาอ่อน

ณ บ้านพักริมทะเลหลังเกาะส่วนตัวของเวฆา

"ฝนเทกระหน่ำลงมาแบบนี้นายควรแวะพักที่หลังเกาะก่อนนะครับ"

เรือของเวฆากำลังโดนฝนเทกระหน่ำเข้าใส่อย่างหนักจนมองแทบไม่เห็นหนทางข้างหน้า

ลูกน้องที่มีหน้าที่ขับเรือรีบขอผู้เป็นเจ้านายพาเรือเข้าฝั่งก่อนที่จะเกิดอุบัติเหตุ

และสถานที่ใกล้ที่สุดก็คือด้านหลังของเกาะที่มีบ้านพักที่เพิ่งสร้างเสร็จไว้รอรับให้เข้าไปหลบฝนได้

"อืม"

เวฆาที่นั่งอยู่ในห้องพักส่วนตัวภายในเรือและกำลังทำแผลที่ถูกยิงมาอยู่โดยมีดีนมือขวาเป็นคนทำให้พยักหน้าอนุญาตให้ลูกน้องทำในสิ่งที่ควรทำ

ถึงแม้ว่าเขาจะไม่ชอบเข้าพักในสถานที่อื่นที่ไม่ใช่บ้านของเขาก็ตาม

เรือขนาดไม่ใหญ่มากนักหันหน้าเรือเข้าหาฝั่งในทันที

มันแล่นฝ่าสายฝนที่กำลังโหมกระหน่ำลงมาอย่างหนักเข้าหาฝั่ง

และไม่นานเรือก็ถึงที่หมาย ลูกน้องของเวฆาก้าวลงสู่ผืนน้ำด้านล่างทันทีเพื่อดูแลความปลอดภัยให้กับผู้เป็นเจ้านาย

เวฆาก้าวลงจากเรือคนสุดท้ายโดยมีอมือขวาคอยเดินประกบมุ่งหน้าสู่บ้านพักริมทะเลที่เพิ่งสร้างเสร็จ

"กรี๊ด"

พริมากรีดร้องอกกมาสุดเสียงด้วยความตกใจเมื่อมีคนเปิดประตูเข้ามาภายในห้องนอนที่เธอกำลังใช้เป็นห้องแต่งตัวหลังอาบน้ำเสร็จ

สองมือบางรีบคว้าเอาผ้าเช็ดตัวขึ้นมาพันรอบร่างกายปิดบังเรือนร่างที่ยังมีหยดน้ำเกาะอยู่อย่างรวดเร็ว

ใจดวงเล็กในอกเต้นโครมครามด้วยความตกใจแทบเป็นลมล้มพับไปกับพื้นห้อง

"อยากตายหรือไง"

มือหนากระชากประตูห้องปิดอย่างรุนแรงจนมันแทบจะพังคามือ

สายตาคมมองอย่างดุดันไปยังผู้บุกรุกที่ไม่ได้รับเชิญอย่างไม่สบอารมณ์

"ทำไมคุณไม่เคาะประตูก่อนเข้ามาละ"

หญิงสาวรีบวิ่งเข้าห้องน้ำไปแต่งตัวออกมาใหม่เพื่อเผชิญหน้ากับเขา

การอยู่กับคนอย่างเขาเธอจำเป็นต้องเตรียมพร้อมทั้งร่างกายและจิตใจ

เมื่อไหร่ที่อ่อนแอความพ่ายแพ้ก็จะมาเยือนในทันที

"ที่นี่บ้านใคร"

ร่างเปียกปอนของมาเฟียหนุ่มเดินไปหย่อนก้นนั่งลงบนโซฟาหนังสีดำ

มือหนาดึงผ้าปิดแผลบริเวณหน้าอกออกด้วยมันเปียกน้ำฝนจนใช้งานอะไรไม่ได้อีกแล้ว

ก่อนจะถอดเสื้อเชิ้ตสีดำออกแล้วทิ้งตามผ้าปิดแผลไปเพราะมันก็เปียกเหมือนกัน

หญิงสาวได้แต่เงียบเพราะที่นี่มันบ้านของเขาบนเกาะของเขาอีกตั้งหาก

เวฆาเองก็เงียบอย่างใช้ความคิดไปเช่นกัน

สายตาหวานเผลอมองมัดกล้ามเนื้อส่วนท่อนบนของเขาที่มีรอยสักมากมาย

แก้มของเธอถึงกับแดงชัดขึ้นเพราะเกิดมาไม่เคยเห็นผู้ชายคนไหนดูเพอร์เฟคครบเครื่องขนาดนี้มาก่อน

ตอนอยู่บนเตียงเขาโหดร้ายจนเธอไม่เคยมองมันเลย นึกแล้วแอบเสียดายเหมือนกันที่เพิ่งจะได้เห็น

พริมาส่ายหน้าแรงๆ สองสามครั้ง สลัดความคิดบ้าบอของตัวเอง

"ไอ้ดีน"

เวฆาเรียกดีนที่เป็นมือขวาของเขาให้เข้ามาหาภายในห้อง

"ครับนาย"

เสียงด้านนอกตอบรับผู้เป็นเจ้านายในทันทีและเปิดประตูเข้ามาในห้อง

ใบหน้านิ่งขรึมที่ไม่แพ้ผู้เป็นเจ้านายก้มหน้านิ่งมองพื้น รอรับความผิดพลาดที่ได้ทำลงไป

เขาดันใจอ่อนไปช่วยหญิงสาวเอาไว้เพราะสงสารเห็นว่าเธอกำลังท้อง

แต่ความลับดันมาแตกเสียก่อน เขาที่ทำผิดลงไปแล้วก็ยินดีที่จะรับโทษ

"คำสั่งกูมันใช้ไม่ได้กับมึงแล้วสินะ"

มือหนาของเวฆาคว้าปืนที่เหน็บอยู่ด้านหลังออกมา

ปลายกระบอกปืนจ่อไปที่ศีรษะของลูกน้องคนสนิท

เมื่อคำสั่งของเขาดูเหมือนจะเป็นเรื่องล้อเล่นไปเสียแล้ว

"อย่ายิงเขานะ"

ร่างบางแทรกตัวเข้ามาอยู่ตรงกลางระหว่างปืนกับดีน

ที่เธอรอดมาได้จนถึงตอนนี้ก็เพราะได้รับความช่วยเหลือจากดีน

เธอก็จะต้องช่วยชีวิตเขาจนสุดความสามารถ หรือไม่ก็อาจจะตายพร้อมกัน

"จะตายแทน"

มุมปากหนากระตุกยิ้มอย่างร้ายกาจขึ้นมา ปลายนิ้วชี้จดจ่ออยู่ที่ไกปืนเตรียมเหนี่ยวมัน

"ฉันบังคับให้เขาช่วยฉันเอาไว้เอง"

พริมาหลับตาปี๋ด้วยความกลัว ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยเจอกับเหตุการณ์มีปืนจ่ออยู่ตรงหน้ามาก่อน

ใจดวงเล็กเต้นโครมครามอย่างลุ้นระทึก เม็ดเหงื่อเริ่มไหลผุดตามไรผมด้วยความหวาดกลัว

ปากก็พูดไปเรื่อยๆ เพื่อเอาตัวรอด และเพื่อให้ดีนรอดไปด้วย

เธอไม่ได้ขอร้องให้ดีนช่วยเพราะไม่ได้รู้จักเขาเป็นการส่วนตัว แถมบางครั้งยังรู้สึกไปเองด้วยว่าดีนไม่ชอบเธอ

เขาเข้ามาช่วยเธอเองให้รอดชีวิตจากเมื่อตอนกลางวันที่ชายหาดและพาเธอมาอยู่ที่นี่ และก็ไล่เธอไปในคราวเดียวกันด้วยการเรียกเรือมารับพรุ่งนี้เช้า

"อย่ามาปัญญาอ่อน"

ปืนในมือของเวฆาถูกลดระดับลงเอาเสียดื้อๆ

มาเฟียหนุ่มถอดหายใจพรืดใหญ่เสียงดังลั่นห้องนอนขนาดใหญ่

"รีบออกไปสิ"

พริมารีบไล่ดีนที่อยู่ด้านหลังออกไปเมื่อเห็นปั่นประสาทเวฆาจนสำเร็จ

นับว่าโชคดีที่จะได้รอดชีวิตไปได้อีกวัน แม้ต้องลุ้นจนฉี่แทบเล็ดตลอดเวลาก็ตาม

ร่างใหญ่เอนหลังพิงกับโซฟาตัวใหญ่ สองขายกขึ้นไขว่ห้าง ดวงตาคมค่อยๆ หลับสนิทลง ผ่อนคลายร่างกาย และพยายามสงบสติอารมณ์ที่เดือดพล่าน

ทุกการกระทำอยู่ในสายตาของพริมาทุกอย่าง

เธอกำลังเป็นพวกถ้ำมองแอบมองผู้ชายท่ามกลางความเงียบที่รายล้อมอยู่ล้อมห้องเป็นใจ

"จะมองอีกนานไหม"

คนหลับตาอยู่พูดออกมาทั้งที่ดวงตายังคงหลับตาอยู่ ใบหน้ายังคงเคร่งขรึมไร้รอยยิ้มใดๆ

"คุณมีแผล ทำแผลหน่อยไหม ฉันพอทำให้ได้นะ"

หญิงสาวหาเรื่องอื่นขึ้นมาพูดกลบเกลื่อนอาการถ้ำมองของตัวเอง

เธอทำแผลไม่เป็นแต่คิดว่าคงไม่ยาก คงเหมือนอ่านตำราทนายความ

"อย่ายุ่ง"

ร่างหนาลุกขึ้นยืนอย่างสง่าไร้อาการเจ็บแผลใดๆ

สองเท้าเดินย่างกรายผ่านหน้าหญิงสาวเพื่อไปยังห้องน้ำ

"ตายไปก็คงต้องตกนรกแน่ๆ ร้ายขนาดนี้"

พริมาแอบกระซิบกระซาบกับอากาศเมื่อชายหนุ่มเดินผ่านหน้าเธอไปแล้ว

"ฉันง่วงมาก ขอตัวนอนก่อนนะ"

สายตาพิฆาตถูกส่งตรงมาจากหน้าห้องน้ำ ขนอ่อนในกายของหญิงสาวลุกซู่ไปด้วยความกลัว

ร่างบางทิ้งตัวลงนอนบนเตียงนุ่มทันทีเพื่อเอาตัวรอด

คนบ้าอะไรหูดีชะมัด อยู่ห่างกันตั้งกี่เมตรยังได้ยินที่เธอพูดอีก

และเธอก็ผล็อยหลับไปก่อนอย่างง่ายดายด้วยความเหนื่อยล้าจากการเดินทางมาทั้งวัน โดยไม่รู้ว่าคนใจร้ายออกมาจากในห้องน้ำหรือเปล่า