"นายให้คุณไปขึ้นเรือได้แล้ว เราจะออกเดินทางกันแล้วครับ"
ซุงที่คอยติดตามผู้เป็นเจ้านายอย่างเวฆามาด้วยเดินเข้ามาตามหญิงสาวที่ในห้องน้ำที่อยู่ติดกับห้องครัวตามที่ดีนไหว้วานมาอีกทีหลังจากที่ได้รับคำสั่งจากเจ้านาย
"ออกเรือไปก่อนได้เลย เดี๋ยวฉันเดินไปเอง"
หญิงสาวที่ยังคงนั่งกอดชักโครกอยู่โบกไม้โบกมือไล่คนที่มาตามเธอให้กลับไปได้เลย
ถ้าเธออาการแพ้ดีขึ้นเมื่อไหรก็จะกลับไปเอง เดี๋ยวจะเดินไปตามทางเดินลัดเลาะป่าที่มือขวาของเวฆาเคยพามา
เธอยังพอจำหนทางได้อยู่เพราะมันไม่ได้ซับซ้อนอะไร แม้จะไกลไปนิดก็ตาม
"เรื่องมาก"
เสียงหนาดังแทรกขึ้นมาระหว่างบทสนทนาของซุงและพริมา
เรียกความสนใจจากคนทั้งสองให้หันไปมองเป็นตาเดียวกัน
มันไม่ใช่เสียงของใครอื่นแต่คือเสียงของเวฆาผู้เป็นเจ้าของบ้าน
ซุงรีบถอยหลังออกจากห้องน้ำเล็กๆหลบทางให้กับผู้เป็นเจ้านายได้ก้าวเข้ามาภายใน
"ก็คนมันแพ้ท้องหนิ จะให้เดินไปขึ้นเรือไหวได้ย
