“กรุณาเหลือเกินนะคะ”
นันท์นลินแกล้งตีสีหน้าเศร้าเอ่ยตอบอย่างปลงๆ คิดว่าคงได้รับความเห็นใจจากกัปตันหนุ่มบ้าง แต่พอเงยหน้าขึ้นมองสบตากับนัยน์ตาสีทองที่กำลังมองมาด้วยความขบขำไม่นึกสงสารเห็นใจสักนิด ทำให้เธอชักฉุนนึกคิดหาวิธีแก้เผ็ดคืนบ้าง รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ปรากฏขึ้นบนใบหน้าหวาน แขนเนียนยกขึ้นโอบรอบคอของกัปตันผู้ยิ่งใหญ่พร้อมกับกระซิบบอกเสียงหวาน
“พร้อมหรือยังคะ ถ้าคุณดี ทีสต์ แพ้ห้ามเข้าใกล้นลินในระยะห้าสิบเมตร”
“นลิน!...ไม่ใช่คำสั่งศาลน่ะ ที่จะมาห้ามไม่ให้ฉันเข้าใกล้เธอ”
บารอนตะโกนต่อว่าไล่หลังนันท์นลินซึ่งรีบว่ายน้ำหนีทันทีที่เอ่ยจบ เพราะมัวแต่มึนงงกับคำพูดของหญิงสาว กัปตันหนุ่มจึงไม่ได้มองว่านันท์นลินว่ายน้ำไปใกล้ถึงลำเรือแล้ว
“ไม่ใช่ก็ใกล้เคียง คุณดี ทีสต์ พูดเองว่ากติกาก็ต้องเป็นกติกา”
นันท์นลินหยุดว่ายน้ำแล้วหันมาตะโกนตอบเสียงดังจากนั้นก็รีบว่ายต่อสุดแรงเกิด
บารอนส่
