โอเนลพ่นลมหายใจ ขยับคลายปมเนคไท เขาหัวหมุนเพราะชายสูงวัยผู้นี้ไม่รู้กี่รอบ ไม่แปลกใจสักนิดว่าทำไมไม้ไม่ประสบความสำเร็จในเรื่องธุรกิจ เขารั้นและพยายามกร่างใส่คนอื่น โดยอ้างคำว่า ‘อาวุโส’
ไม้กะพริบเปลือกตาปริบๆ เขาไม่คิดว่าผู้ช่วยของไอเดนจะตวาดใส่หน้าเขาแบบนี้
“ฉันพยายามแล้วโว้ย!!” ไม้โวยเสียงแหลม เขาพยายามอย่างหนัก แต่สมองสั่งงานช้าเกินไป จนอดใช้อารมณ์ไม่ได้
“คุณทำแบบนี้ แค่ไม่กี่วัน คุณทำให้แบรดลี่เสียหายไปกี่ร้อยล้านแล้วรู้ไหมครับ”
โอเนลถามเสียงเคร่ง เขานึกถึงไอเดนจับใจ
ไม้ควรเป็นคนตอบคำถามนี้กับผู้ถือหุ้น เขาจะได้รู้ว่าตัวเองไม่เหมาะกับตำแหน่งนี้เลย
“ขอเวลาให้ฉันหน่อยเถอะ” ไม้พยายามทู่ซี้ เขาไม่อยากปล่อยมือ ทั้งที่รู้ตัวดีว่าไม่ไหว
“ผมเข้าใจคุณ แต่คุณควรเข้าใจผมด้วย แล้วนี่คุณจะไปไหนครับ?” โอเนลตอบเหมือนปลงตก ในหนึ่งอาทิตย์นี่เขาต้องทนให้ไหว แต่แล้วไม้ก็เดินหนีไปดื้อๆ จนโอเนลตั้งต
