อมาวดีขบริมฝีปากแน่นข่มความรู้สึกอะไรบางอย่างที่พลุ้งพล่านขึ้นมาในใจ ขณะภาคินคุยโทรศัพท์กับเพื่อนมีช่วงหนึ่งที่เขาพูดถึงว่าลืมไปเอางานที่น้ำผึ้ง เธอสังเกตว่าพอพูดถึงน้ำผึ้งแววตาเขาดูจะเป็นประกายสดใส และใบหน้าเขาก็แดงร้อนผะผ่าว เธอไม่อยากรับรู้ความรู้สึกนี้ของเขา เธอทนเห็นเขารักน้ำผึ้งไม่ได้
อมาวดีเตรียมทำท่าจะลุกหนีแต่เขาก็คว้าแขนเธอไว้เสียก่อน เพราะเธอเลือกลุกตอนเขาวางสายพอดิบพอดี อาฟ่งก็เหมือนจะรู้หน้าที่ดีเพราะเขาหายแว่บไปตั้งแต่ยื่นมือถือให้ภาคินแล้ว...
ตอนนี้จึงเหลือเพียงเขาและเธอสองคนที่นั่งเบียดกันอยู่ที่เปลญวนนี้ เธอพยายามลุกแต่เขาก็ดึงแขนเธอไว้ อมาวดีพยายามสะบัดออก เขาจุ๊ปากไม่พอใจก่อนจะดึงแขนเธอแรงๆ ให้เธอเสียหลักมานั่งที่ตักเขา
อมาวดีร้องเสียงหลง... ไม่ใช่ว่าเธอตกใจหรืออะไรทั้งนั้น แต่มันเป็นเพราะว่าเธอเจ็บก้นเธอจึงไม่ได้ดิ้นหนีอะไรภาคินจึงล็อคเธอเข้าไปไว้ในอ้อมกอดได้ง่ายๆ
“
