ภาคินนั่งเฝ้าคนที่นอนสลบไสลอยู่บนโซฟาไม่ห่าง เพราะความกลัวเลือดและเพราะอ่อนเพลียมาทั้งวันด้วยจึงทำให้เธอหลับไปนาน เธอขยับตัวเล็กน้อยก่อนจะลืมตาตื่นขึ้นมา ภาพแรกที่เธอเห็นคือใบหน้าของคนที่เธอไม่อยากเห็นที่สุดชะโงกหน้ามามองจนเกือบจะชิดหน้าเธอ
“แอม เป็นยังไงบ้าง” เขาถามเสียงอ่อนโยน อมาวดีผลักเขาออกแล้วขยับมานั่งห่างๆ นึกถึงคำสัญญาที่ให้กันไว้เมื่อสักครู่แล้วอดที่จะต่อว่าเขาไม่ได้
“นี่ทำไมมาอยู่ใกล้ขนาดนี้ ออกไปไกลๆ เลยนะ จะผิดสัญญาเหรอ”
“ตื่นมาก็อาละวาดเชียวนะ ผมจะไปทำอะไรคุณล่ะ คนออกเต็มห้องอย่างนี้โวยวายไปได้ น่ารำคาญชะมัด” ภาคินบอกอมาวดีจึงค่อยๆ หันไปมองรอบๆ ตัวเห็นอาห่าว อาฟ่ง พร้อมป้าชื่นยืนหน้าสลอนอยู่ นี่คงไปตามกันมาเรียบร้อยแล้ว... “ผมอุตส่าห์เป็นห่วง มันก็อยู่ในสัญญาที่ว่าเราจะดีต่อกันมันผิดสัญญาตรงไหน”
“ก็สัญญาที่ว่าจะไม่แตะฉันไงล่ะ คุณนี่... พูดเองแล้วก็ลืมเอง”
เธอบอกเสียงอุบ
