เมื่อเวลาห้าโมงเย็นตรงเผงพราวตะวันก็รีบเก็บกระเป๋าวิ่งปร๋อออกจากที่ทำงานโดยไม่รอเพื่อนกลับด้วยกันเหมือนเช่นทุกวัน ที่เร่งรีบขนาดนี้เพราะเธอกลับไม่ทันคนที่ส่งข้อความมาต้องโกรธเธอมากแน่ เขานั้นไม่ชอบให้เธอขัดใจเขาเท่าไหร่เพราะว่าเขาอยากได้อย่างไรเธอต้องทำให้ได้อย่างนั้น
“รีบไปไหนโยโกะ” เพื่อนที่อยู่หน้าร้านทัก
“เปล่าๆ แค่อยากรีบกลับวันนี้ฉันไปก่อนนะ” แม้จะรีบแต่ก็ไม่ลืมโปรยยิ้มหวานจรุงใจแนการเอ่ยลา ก่อนจะรีบวิ่งไป
ไม่ถึงห้านาทีดีไมเคิลก็เดินออกมาจากห้องทำงาน เขามองปราดมาที่โต๊ะทำงานของพราวตะวันแต่ไร้ซึ่งเงาของเธอ ชายหนุ่มถามหาเธอกับหมิงลี่เฟยก็ทราบว่าเธอรีบออกไปแล้ว
“แต่เธอออกไปตอนห้าโมงตรงนะคะ เธอไม่ได้ออกก่อนเวลา” หมิงลี่เฟยบอกปกป้องเพื่อนไว้ก่อนเพราะเกรงว่าไมเคิลจะหาเรื่องว่าพราวตะวันออกงานก่อนเวลา เพื่อนที่ยืนอยู่ข้างๆ พร้อมพนักงานขายกะดึกก็ช่วยยืนยันอีกแรง ไมเคิลจึงไม่สนใจถามอะไรต่อ
