ข้าวปุ้นชะเง้อชะแง้ นั่งรอนอนรอ สาวเป่าเปา แต่แล้ว เธอก็ไม่มา เป็นระยะเวลา 3 อาทิตย์แล้ว ข้าวปุ้นได้แต่พร่ำเพ้อ อยู่ในใจว่า
“ข่อยกะเป็นได่ แค่คนคั่นเวลาของเอื้อย แม่นบ่ บักมืด มันเว่าถืกแล้ว ได้แล้วที่ ส่งคนใจฮ้าย”
ข้าวปุ้นนั่งเหม่อมองท้องทุ่งนาขณะนี้เริ่มกลับมามีสีเขียว ระรานตาเต็มท้องทุ่งนาไปหมดแล้ว เป่าเปาไม่มาเลยครั้งนี้ นี่เขาบุญยังไม่ทันได้ตกลงเป็นแฟนกับเป่าเปาเลยก็ต้องมาอกหักซ้ำ สอง มีเพียงแต่เมื่อ เพื่อนรักที่อยู่เคียงข้างทุกครั้ง
“บักมืด เอื้อยเป่าเปา เพิ่น ทิ่มกู แล้ว กูบ่ดีหม่องใด๋” “หล่อก็หล่อ ลีลาก็ดี วันกูแล้วก็ทิ่ม ได้กูแล้วก็ทิ่มส่ง”
“ วันไหน สแตน ฮู้จักบ่ แล้ว ไปเซิ้งกันยามได่วะ”
“กะยามนั้นล่ะ บ่ต้องฮู้ดอกข่อยกะอยากอายเด้”
เวลาเดินไปช้าเหลือเกิน ขอบคุณรู้สึกว่ามันนานมากเขายังคงเฝ้ารอว่าสักวัน หนึ่ง เป่าเปาจะกลับมา หรือบางทีเธออาจจะไม่กลับมาแล้ว บัตรมืดเฝ้าสังเกตอาการ
