เป็นงูจงอางให้ลูก
2851 Words
ฮึ รู้จักอิวาดน้อยไปซะแล้ว แล้วมาเบอร์แรงขนาดนี้จะให้ฉันมาอ่อนน้อมถ่อมตนอยู่มันก็ไม่ใช่แล้วนะ แล้วคิดว่ามีผัวคนเดียวมั้ง ฉันก็มีปะผัวอะ ถ้าไม่มีผัวจะมีลูกได้ไง แต่ตอนนี้ไม่ต้องไปถึงผัวหรอก ฉันชอบแบบตัวต่อตัวนี่แหละ ใจพร้อม กายพร้อม เราตบได้ ต่อยก็ได้ พ่อฉันสอนมาหมดอะ ถ้าไม่ใช้เดี๋ยวเสียชื่อพ่อหมด แต่พอฉันถามแล้วทำท่าเอาจริงเอาจังเขาก็เงียบไป ฉันเลยเอามือลงแล้วก็พูดกับพี่สะใภ้คนที่สามออกไปด้วยน้ำเสียงจริงจัง
“ถือว่าพี่ไม่มา แล้วอย่ามายุ่งกับฉันอีกนะคะ เห็นฉันตัวเล็กๆ พกพาง่าย แต่ฉันไม่ได้ยอมใครง่ายๆ ใครที่ควรเคารพไม่ต้องบอกฉันก็เคารพ แต่ถ้าใครที่ฉันไม่เคารพ แสดงว่าฉันมีอะไรอยู่ในใจถึงไม่เคารพ หนูไปก่อนนะคะป๊า ม๊า มาน้องกิต หนูมาหาม๊า ให้อากงอาม่าเค้าได้พัก”
“ฮึ ทำเป็นเก่ง คิดว่าฉันกลัวหัวหดมั้ง”
จ่ะ ในจังหวะที่ฉันหันมาจะอุ้มลูกยัยพี่สะใภ้คนนี้ก็ยังไม่จบ สงสัยน่าจะอยากลองของ ฉันเห็นถุงน้ำตาลเลยหันไปบอกม๊าจากนั้นก็หยิบขึ้นมาแล้วปาเต็มแรงแล้วมันก็เฉียดแก้มพี่สะใภ้เลยไปโดนกำแพงจากนั้นก็ตกหล่นลงมาแตก
“ม๊าคะ หนูซื้อน้ำตาลหน่อยค่ะ”
ฟิ้ว!! ตุบ!!
“กรี๊ดดดด อีวาด มันจะมากเกินไปแล้วนะ”
“เออ!! แล้วจะทำไม!! เก่งจริงก็เข้ามาดิ!! แล้วเดี๋ยวรอบนี้ฉันจะเดินไปหาพี่เอง! ฉันบอกแล้วใช่ไหมว่าถ้าไม่เข้ามาก็ให้หยุดปากยื่นปากยาว มันไม่ได้ดูดีหรอกนะคะพี่สะใภ้ แล้วคนจริงเขาไม่พูดเยอะหรอกค่ะ อยากดั้งหักก็ลองพูดอีกที ฉันจะถือว่าพี่ท้าฉัน ป๊าม๊าก็จะเป็นพยานให้ แล้วฉันจะโทรฟ้องผัวด้วย อ่อ แล้วเราไม่ได้สนิทกัน และฉันไม่ได้อยากสนิทกับพี่ ต่อไปอย่าให้ได้ยินว่าพี่เรียกฉันว่าอีวาดอีก ถ้าพี่เรียกฉันจะเดินไปตบปากพี่แบบไม่เกรงใจ แล้วฉันก็จะเรียกพี่ว่า อีปิ่น เหมือนกัน”
“แก! เฮีย เฮียมาก็ดีละ สะใภ้สี่อีปาถุงน้ำตาลทรายมาโดนแก้มฉัน ป๊ากับม๊าของเฮียก็ไม่ช่วยอะไรฉันเลย”
ฉันมองพี่ชายคนที่สามนิ่งๆ เพราะฉันก็ไม่ได้สนิทกับเขา ฉันเลยไม่สนใจแล้วก็บอกพี่ชายฝั่งสามีออกไป แล้วก็อุ้มลูกคนเล็กบอกลาป๊าม๊าแล้วก็เดินออกจากร้านมาเลย
“ถ้าเฮียมีอะไรถามป๊ากับม๊าเองแล้วกันนะคะ ถ้าจะคุยเรื่องนี้กันจริงจัง ก็เอาไว้คุยตอนสามีฉันกลับมาก่อนแล้วกันค่ะ แต่พี่บอกเมียของพี่ให้หยุดพูดบ้างนะคะ ฉันมันยิ่งบ้าๆ ไม่เหมือนใครเขา ป๊าคะ ม๊าคะ เดี๋ยวหนูออกมาหาตอนเย็นนะคะ นี่ค่าน้ำตาลค่ะ จะไปดูภพด้วย บอกให้เดินมาหาที่ร้านยังไม่เห็นมา วาดเป็นห่วงลูก”
“อืม ลื้ออย่าเพิ่งโมโหลูกล่ะ ลูกอาจจะยังไม่อยากเลิก”
ฉัยยิ้มแล้วก็พยักหน้าพร้อมกับตอบป๊ากับม๊ากลับไป เพราะท่านอาจจะคิดว่าฉันเป็นจะไปตีลูกมั้ง แต่ฉันกลัวใครจะแกล้งลูกฉันนี่แหละ ที่สำคัญตรงที่ลูกฉันเล่นอยู่มันอยู่แถวๆ ร้านของอาเล้ง ยัยมนุษย์ป้าคนนั้นนั่นแหละ เขาขายพวกมันปิ้ง เผือกปิ้ง กล้วยปิ้งอะไรพวกนี้แหละ
“หนูไม่ได้จะตีลูกหรอกค่ะ กลัวคนจะแกล้งลูก เดี๋ยวหนูมาหาใหม่นะคะ”
“อืมๆ งั้นลื้อรีบกลับไปเถอะ เพราะที่บ้านไม่มีคนอยู่ จะไว้ใจใครไม่ได้”
“ค่ะม๊า ป๊ากับม๊าอย่าลืมทานบะหมี่นะคะ เดี๋ยวมันจะอืด”
“อืมๆ ขอบใจลื้อนะ”
“ไม่เป็นค่ะ”
“ม๊า แล้วเรื่องเมียผมล่ะ”
“เมียลื้อไปหาเรื่องเมียอาสี่ก่อน อั๊วกับป๊าลื้อบอกให้อีหยุด เมียลื้อไม่หยุด ก็เลยเป็นสภาพนั้นแหละ”
“เออ!! เข้าข้างมันกันทั้งบ้านนั่นแหละ”
ฉันยิ้มให้ป๊ากับม๊าแล้วก็อุ้มเจ้าตัวเล็กเดินออกมาเลย คือฉันเป็นคนหัวร้อนไวอะ แล้วฉันบอกแล้ว ฉันไม่ชอบให้ใครมาพูดจาส่อเสียด หรือพูดล่องลอยในอากาศ เวลาเอาจริงๆ ก็ไม่กล้า ตอนแรกไฟก็เริ่มจะลดลง แต่ตอนนี้เริ่มจะจุดติดอีกละ พอเดินมาก็ได้ยินเสียงลูกชายพูดกับอาเล้งเสียงดัง แล้วก็มีเพื่อนๆ วัยเดียวกับลูกฉันหัวเราะแบบชอบใจอยู่สองคน
“ม๊าภพใจดีกับภพ อาม่าเล้งอย่าว่ามาม๊าของภพนะครับ”
“เออๆ ดีๆ ม๊าลื้อมันดีกับลื้อ ดีจนลื้อโดนตีทุกวัน ดูๆ ม๊าลื้อสอนมาใช่ไหมลื้อถึงเริ่มเป็นเด็กไม่น่ารัก อย่างว่า แม่เป็นพญามาร จะสอนลูกให้เป็นเด็กดีได้ยังไง”
“ฮ่าๆ ใช่ครับม่าเล้ง”
“ภพ! หนูมาหาม๊าลูก มีอะไรกันลูก”
ฉันเม้มปากแล้วก็เรียกลูกชายตัวเล็กให้มาหา พอได้ยินเสียงฉันเจ้าเด็กตัวเล็กก็ถือฟุตบอลแล้วก็วิ่งมาหาฉันทันทีก่อนจะเริ่มเล่าให้ฟัง
“ภพบอกเพื่อนว่าม๊าทำหมี่สีเหลืองให้ภพกินครับ เพื่อนก็เลยขอไปกินด้วย แต่เพื่อนกลัวม๊าหยิก แล้วม่าเล้งก็บอกว่าม๊าใจร้ายครับ ภพก็เลยเถียงม่าเล้ง”
ฉันลูบศีรษะลูกชายก่อนจะจับมือแล้วก็ยืนจ้องมนุษย์ป้าที่ตอนนี้นั่งนิ่งๆ เงียบๆ ทำเหมือนไม่ได้พูดอะ องค์อิวาดลงอีกละ พูดกับผู้ใหญ่ฉันก็พยายามที่จะไม่สนใจแล้วนะ แต่นี่มาพูดใส่ลูกฉันโดยที่เด็กพวกนี้ยังไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรเลย มา จะได้รู้จักอิจันทร์วาดตัวจริงเสียงจริงวันนี้แหละ ฉันจับมือลูกแล้วก็เดินตรงเข้ามาหาก่อนจะหยุดตรงใกล้ที่นางนั่งปิ้งกล้วยอยู่นั่นแหละ ฉันเลยเท้าเอวข้างหนึ่งก่อนจะถามมนุษย์ป้าออกไปแบบตรงๆ ตรงยิ่งกว่าไม้บรรทัดอะ ฉันบอกเลย เพราะสมัยนี้เขาพูดกันตรงๆ ไงจ๊ะเธอ คนแบบนี้ไม่ต้องมากพิธีหรอกเสียเวลา
“ฮึ ที่ป้ามีเวลาเสือกแล้วก็ยุ่งเรื่องชาวบ้านได้ทั้งวี่ทั้งวันก็เพราะขายของไม่ได้สินะคะ แต่ก็อย่างว่าแหละค่ะ ใครเป็นลูกค้าร้านป้านี่น่ากลัวอยู่นะคะ เพราะปากป้าดังไปหน้าซอยท้ายซอย ถ้ามาซื้อของป้าเดินไม่ถึงสองก้าวป้าก็เอาเขามานินทาแล้วมั้ง เพราะดูท่าทางปากป้าเหมือนจะปิดสนิทไม่เคยได้ รู้เรื่องฉันเหมือนอยู่ใต้เตียงฉันเลยนะคะ แล้วรู้ไหมคะ ทำไมฉันถึงเป็นแบบนี้ เพราะฉันมาปราบพวกปากหอยปากปูโดยเฉพาะ ถ้าคนดีๆ คงมาอยู่ร่วมซอยกับป้าไม่ได้หรอกค่ะ ต้องคนแบบฉันนี่แหละ มันถึงจะทันกัน ป้าก็รู้ว่าฉันมันเป็นนางพญามาร ว่าแต่ ป้าเสียหน้าเหรอคะที่เป็นแม่สื่อให้พี่สะใภ้สามกับสามีดิฉัน แต่สามีดิฉันกลับมาเลือกฉัน แต่มันก็ไม่แปลกหรอกค่ะ ที่ป้าจะชอบพี่สะใภ้สาม เพราะสันดานป้ากับพี่สะใภ้สามเหมือนกันเลยนะคะ เหมือนจนฉันคิดว่าเป็นแม่ลูกกัน เก่งแต่ปาก แต่เวลาเอาเข้าจริงๆ กลับไม่กล้า แล้วไม่ต้องมาทำเป็นทำนายทายทักว่าลูกฉันจะเป็นยังไง ถ้าอยากรู้ป้าเก็บปากไว้บ้างนะ เพราะอายุป้าจะได้ยืนยาว แล้วป้าอยู่รอดูนะคะ ถ้ายังมีชีวิตอยู่ต่อ รอดูว่าแม่อย่างอีวาดที่นอนอยู่บ้านเป็นคุณนายใช้แต่เงินผัวจะเลี้ยงจะสอนลูกได้ดีขนาดไหน แล้วลูกฉันโตมาจะเป็นยังไง ที่สำคัญป้าเอาเวลาไปสนใจครอบครัวของตัวเองก่อนเถอะค่ะ ลูกหลานของป้าน่าเป็นห่วงกว่าครอบครัวของฉันเยอะ แล้วอย่าให้ฉันได้ยินอีกนะคะ เวลาพูดกับฉัน บางทีฉันก็คิดว่าป้าป่วย ชอบนินทา ชอบเสือกเรื่องของชาวบ้านเลยไม่ได้เอาใส่ใจ แต่อย่ามาพูดกับลูกของฉันทำนองนี้อีก คนแก่บางคนก็แก่แค่อายุแต่ความคิดกับสมองไม่ได้แก่ตามไปด้วยป้าว่าจริงไหมคะ แล้วฉันมันเป็นคนบ้า ถ้าเหลืออดขึ้นมา แก่แค่ไหนถ้าชอบยุ่งเรื่องในบ้านของฉัน คนอย่างอิวาดก็ไม่เว้นหรอกนะคะ ไปลูก เข้าบ้าน อ่อ แล้วไหนเพื่อนของหนูบ้างลูก”
“5 คนนั้นครับม๊า”
ฉันหันไปมองเด็กๆ ที่เล่นอยู่กับลูกตัวเองก่อนจะตวัดสายตาไปมองมนุษย์ป้าอีกรอบ แล้วนางก็หลบสายตาจ่ะ ฉันเลยยิ้มที่มุมปากก่อนจะเปลี่ยนสายตาแล้วก็หันไปถามลูกชายและใช้เสียงที่สองคุยกับลูก
“แล้วคนไหนที่ไม่หัวเราะลูกบ้าง”
“3 คนนี้ครับมาม๊า”
“อ่อ เด็กๆ วันนี้น้าทำบะหมี่หมูแดง พวกหนูไปกินกับลูกชายน้านะลูก แล้วเดี๋ยวน้าจะเปิดการ์ตูนให้ดูด้วย”
“ครับน้าวาด”
“ว้าว น้าวาดจะเปิดทีวีให้ดูจริงๆ เหรอครับ”
“หึหึ ใช่แล้วครับ”
“พวกผมไปด้วยได้ไหมครับ”
ฉันหันมามองเด็กผู้ชายที่นั่งหัวเราะอยู่กับมนุษย์ป้าเมื่อกี้ก่อนจะพูดกับเด็กสองคนนั้นแล้วก็ชวนเด็กๆ สามคนที่ดูนิสัยจะน่ารักมาบ้าน
“อ่อ ไม่ได้หรอกลูก เหมือนหนูสองคนจะชอบกินมันเผา เผือกเผา แล้วก็กล้วยปิ้งของม่าเล้งมากกว่าบะหมี่ของน้า ยังไงหนูลองขอม่าเล้งดูนะลูก ถ้าม่าเล้งเขาให้หนู สงสัยวันนี้พายุคงเข้า อ่อ ป้าเล้งคะ ป้าแก่แล้วนะคะ รู้ตัวบ้างนะคะ แล้วป้าเล้งรู้จักแม่งูจงอางไหม ใครทำลูกมัน มันตามฆ่าแล้วมันก็อาฆาตมากนะคะ แล้วฉันก็เป็นแบบนั้นแหละค่ะ ถ้าไม่อยากถูกแม่งูฉกแล้วตามอาฆาตก็อย่ามายุ่งกับลูกงูตัวน้อยๆ ที่แสนจะน่ารักของมันนะคะ คนแบบอีวาดขอเตือน ปะลูก พวกเราไปกัน”
“ครับมาม๊า”
ใช่ค่ะ ใครมองว่าฉันใจดำก็ใจดำไปเถอะ ก็ฉันเป็นแบบนี้ มันก็สงสารแหละ แล้วเด็กในวัยนี้ไม่ว่าจะลูกใครก็น่ารักทุกคน แต่ฉันไม่ชอบอะไรแบบนี้ แล้วฉันก็พอใจแบบนี้ด้วย ฉันไม่ชอบคนหน้าไหว้หลังหลอก เรามันคนจริงแบบเต็มคาราเบลไงแม่ ไม่งั้นแม่ฉันจะเรียกฉันว่าไอ้แก่นได้ไง แล้วลูกฉันก็ต้องมาก่อนที่หนึ่ง ใครคิดจะทำลูกฉันก็ต้องเจอฉันนี่แหละ
“เฮียๆ”
“หื้อ”
“แล้วนั่นอาวาดอีนึกยังไงจะไปกินมันเผาอาเล้ง”
“หึหึ อั๊วว่าอีไม่ได้ไปซื้อมันเผาหรอก ท่าทางเหมือนจะไปเผาอาเล้งมากว่าล่ะมั้ง หรืออาเล้งจะทำอะไรอาภพ”
“เดี๋ยวอาวาดอีมาตอนบ่ายอั๊วจะถาม ถ้าใครกล้ามาแตะหลานอั๊ว อั๊วจะจัดการให้บ้านแตกวันนี้แหละ”
“เหอะ ม๊าก็เบาๆ บ้างนะคะ เพราะอีก็ทำท่าเหมือนเป็นนักเลงคุมซอย”
“ปากอย่างอาเล้งก็สมควรแล้วแหละ ที่อาวาดจะจัดการ ลื้อก็เลือกคนคุยบ้างนะ เพราะปากลื้อจะเหมือนอาเล้งเข้าไปทุกวัน”
“ม๊า!!”
“อย่ามาขึ้นเสียงใส่อั๊ว ลืิ้อเป็นแม่อั๊วเหรอ ลื้อเข้าบ้านไปสะ”
“ฮึ”
ฉันพาเด็กๆ เข้ามาในบ้านโดยที่ เข็ม กับ ใบพลูก็เริ่มปัดกวาดเช็ดถูกกันอีกรอบแล้ว ฉันเลยถามทั้งสองคนออกไป
“เข็ม ใบพลู กินอิ่มกันแล้วเหรอ”
“จ่ะ อร่อยมาก”
“ใช่ๆ อั๊วเพิ่งรู้ ว่าลื้อทำกับข้าวเก่ง”
“หึหึ ต่อไปนี้ไม่ต้องห่อข้าวมาหรอกนะ เดี๋ยวฉันทำเผื่อ เด็กๆ เดี๋ยวน้าพาพวกหนูไปล้างหน้า ล้างมือ ล้างเท้า ก็เช็ดมือกันก่อนนะลูก เราถึงจะมากินบะหมี่กัน”
“ครับ”
“ภพ ม๊านายใจดีจริงๆ ด้วย”
“เราบอกแล้ว ม๊าเราใจดีมากๆ”
ฉันพาเด็กๆ มาล้างมือ ล้างหน้า ล้างเท้า แล้วก็ส่งผ้าขนหนูผืนเล็กๆ ให้คนละผืน แล้วฉันก็ให้ไปเลย พอล้างมือ ล้างหน้า ล้างเท้าเสร็จ เด็กๆ ก็พากันเช็ดเท้าที่พรมเช็ดเท้าหน้าห้องน้ำแล้วก็พากันไปนั่งรออยู่ตรงพรมหน้าทีวี ฉันก็เลยฝากเจ้าตัวน้อยเอาไว้ด้วย เด็กๆ ก็พากันเล่นกับน้อง ฉันเลยเดินเข้ามาทำบะหมี่ใส่ถ้วยไม่ใหญ่มาก แต่ปริมาณก็ให้เยอะอะ เอาให้อิ่มกันไปเลย เพราะฉันไม่ได้เสียดายอะไรพวกนี้อยู่แล้ว เราทำเราก็ได้บุญ แล้วเด็กจะกินกันมากขนาดไหน
“แต่ภพอายุเท่าไหร่ ทำไมดูโตแล้วก็รู้เรื่องจัง”
ฉันนึกแล้วก็เพิ่งรู้ว่าลูกชายเพิ่งจะได้สามขวบ แต่ก็นะ พอนึกแล้วก็ภาพที่เจ้าของร่างเลี้ยงลูกแล้วก็แบบ ได้แต่ถอนหายใจ แม่เลี้ยงแบบนั้นลูกต้องเก่งแล้วเอาตัวรอดอะ น้องสู้ชีวิตแบบสุดๆ ฉันทำบะหมี่เสร็จเลยเอาวางไว้ให้มันหายร้อนก่อน เพราะเด็กๆ คนอื่นก็วัยเดียวกัน จะป้อนแต่ลูกเราแล้วคนอื่นจะยังไง ตอนชวนมาก็ลืมถามอายุ แต่มองแล้วก็น่ารักอะ
“หึหึ ไอ้กลุ่มวัยรุ่นฟันน้ำนมของซอยเยาวราช”
ฉันพูดแล้วก็หัวเราะออกมาเบาๆ พอบะหมี่เริ่มเย็นฉันก็ยกใส่ถาดเอาไปให้เด็กๆ แล้วก็นั่งกินกันบนพรม สรุปเลยให้เข็มกับใบพลูมาช่วยป้อน เพราะจะให้กินเองก็นะ ส่วนฉันก็ป้อนลูกชายคนโต ส่งขวดนมให้ลูกชายคนเล็กที่นั่งอยู่บนตักแล้วก็เปิดทีวีให้เด็กๆ ดูไปด้วย พอกินอิ่มก็ให้ดูต่อจนการ์ตูนจบแล้วก็ให้แยกย้าย ฉันก็พาลูกชายทั้งสองคนขึ้นมาอาบน้ำนอนบนห้องโดยที่บอกเข็มกับใบพลูกเอาไว้แล้ว พออาบน้ำทาแป้งทาครีมให้ลูก เจ้าตัวเล็กก็พากันนอนเล่นอยู่บนเตียงฉันก็เข้ามาอาบน้ำ พอออกมาอีกทีลูกฉันก็หลับไปละ ฉันเลยเดินมาหอมแก้มลูกชายทั้งสองคนแล้วก็เดินไปปิดกลางห้องเปิดโคมไฟหัวเตียงเอาไว้
“หึหึ ฝันดีนะครับลูก หนูสองคนไม่ต้องกลัวนะ แม่บ้าๆ แบบแม่วาดคนนี้จะปกป้องพวกหนูเอง ฝันดีครับ”
ฟอด ฟอด
ฉันหอมแก้มลูกชายแล้วก็เดินลงมาข้างล่าง เข็มกับใบพลูก็ทำงานเสร็จพอดี ฉันเลยให้ค่าแรงไปคนละ 35 บาท เพราะอุปกรณ์ที่ฉันทำอาหารสองคนนี้ก็ล้างให้ เสื้อผ้าของลูกสองคนนี้ก็ตากให้ ปกติเจ้าของร่างให้คนละ 15 บาท ตอนแรกก็อยากจะให้เยอะกว่านี้แหละ แต่เดี๋ยวมันจะดูเวอร์แล้วดูแปลกไปจากเดิม
“อุ้ย ทำไมลื้อให้เยอะจัง”
“ไม่เยอะหรอก แล้วไม่ต้องบอกใครนะ ใครถามก็บอกให้เท่าเดิม อ่อ ต่อไปนี้วาดจะให้มาทำวันเว้นวันนะ ไม่ได้ทำทุกวันเหมือนเมื่อก่อน”
“จ่ะๆ”
ฉันยิ้มให้ทั้งสองคนแล้วก็ปิดประตูบ้านแล้วก็ล็อกให้เรียบร้อย ตรวจดูหน้าต่างทุกบ้าน แก๊ส ไฟตามห้อง พอเรียบร้อยก็เดินขึ้นมาทิ้งตัวลงบนเตียงนุ่มๆ ก่อนจะยิ้มแล้วก็พึมพำออกมา
“เฮ้อ เป็นมนุษย์แม่ไม่ง่ายเลยจริงๆ แต่วันนี้แกก็เป็นงูจงอางให้ลูกตัวน้อยๆ ได้แล้วนะไอ้วาด สู้ต่อไปสิวะอิหญิง คิกๆ นอนดีกว่า เดี๋ยวฉันต้องจุดธูปถึงท่านยมถามเรื่องคลังสมบัติของฉันละ แต่เอาไว้ตอนตื่นแล้วกัน ตอนนี้ไม่ไหวแล้ว”
ฉันเหมือนจะพึมพำกับตัวเองอะ พอพูดเสร็จภาพมันตัดไปเลย เหมือนร่างกายมันเหนื่อยแบบมากๆ อะ แล้วพอได้อาบน้ำ กลิ่นสบู่หอมๆ อืม ใครจะมาท้ารบก็รอฉันตื่นก่อนแล้วกัน
- Writer
