ตอนที่ 5 ข้าเกลียดเจ้า
662 Words
“ฮึก ๆ หม่อมฉันเพียงแค่ทำตามคำสั่งเท่านั้นเพคะฮองเฮา หม่อมฉันผิดไปแล้ว”
ท่าทางน่าสงสารก้มลงแทบเท้าสตรีชุดสีแดงเพลิง เมื่อเห็นว่าฮ่องเต้ทรงไม่ตรัสอะไรจึงรีบทำตัวน่าสงสาร แต่ก็เจอกับฮองเฮาที่ปรายตามองนางเพียงเล็กน้อยน้อยเท่านั้น ในขณะที่ฮ่องเต้ทำท่าจะอุ้มเอาองค์ชายน้อยมาเอง แต่ถูกฮองเฮาเอี้ยวตัวหลบก่อน
“พาเหยี่ยหมิงกลับตำหนักไปก่อน อีกครู่ข้าจะตามไป”
ฮองเฮาส่งลูกน้อยให้กับนางกำนัลพร้อมกับสั่งให้พากลับตำหนักไปเสียตอนนี้ เพราะยังมีเรื่องจะต้องสะสางกับผัวและ เมียน้อยผัวนี่อีกสักพัก
“เหยี่ยหัวท่านสั่งให้นางกำนัลมากระชากลูกเราเหรอ เพคะ”
มือสวยคล้องแขนฮ่องเต้เหยี่ยหัวในขณะที่มืออีกข้างกำลังลูบไล้แผงอกของเขาเล่นช้า ๆ เพื่อกวนโทสะสตรีที่นั่งคุกเข่าอยู่
“อะ เอ่อ ไม่ใช่”
เสียงตะกุกตะกักตอบเมื่อถูกกิริยาถึงเนื้อถึงตัวของฮองเฮาที่แสดงต่อพระองค์โดยไม่นึกละอายต่อสายตาผู้ใดในวัง
“พวกเจ้าได้ยินชัดนะ”
พระนางย้ำอีกรอบทำให้หวงกุ้ยเฟยและนางกำนัล ก้มหน้าลง
“ปล่อยข้าได้แล้ว!!!”
เมื่อตั้งสติได้ฮ่องเต้ก็สั่งฮองเฮาเสียงดังเป็นพิเศษ ในพระทัยนั้นนึกเสียพระพักตร์ไม่น้อยที่มาแสดงท่าทีตื่นเต้น กับฮองเฮาต่อหน้าเหล่านางกำนัลและเหล่าทหารเช่นนี้
“เสียงดังทำไมเพคะ ทีเมื่อคืนนี้เอาลูกเรามาฝากเพื่อ มาหาข้าที่ตำหนักยังไม่เห็นว่าเลย ไหนจะปล่อยข่าวว่าข้าป่วย เพื่อมานอนกับข้าอีก เฮ้อ บอกสิเพคะถ้าอยาก จะไปทำเรื่องวุ่นวายทำไม ลูกเราเลี้ยงง่ายจะตายนะเพคะ เอาไว้อีกห้องให้แม่นมดูแล ก็ได้ ทำแบบนี้คนก็รู้กันหมดพอดีว่าฝ่าบาทคิดถึงหม่อมฉันมาก”
เรื่องอุปโลกน์ถูกถ่ายทอดสู่คนรอบ ๆ จนทุกคนเชื่อว่า เป็นเรื่องจริง หวงกุ้ยเฟยถึงกับจ้องฮองเฮาตาเขม่นอย่างเกลียดชัง
“พูดสิ่งใดของเจ้าหมิงหลัน อยากถูกตัดคอหรืออย่างไร”
ฮ่องเต้กัดฟันกรอดกระซิบข้างหูฮองเฮาด้วยพระทัย ขุ่นเคือง
“ตัดคอเมียได้ลงเหรอเพคะ ก่อนจะตัดขอจูบสักครั้ง ก่อนนะเพคะ จุ๊บ”
เสียงเย้ายวนกระซิบกลับพร้อมกับเอี้ยวหน้าเข้าไปจูบปากของฮ่องเต้ที่ทำได้แค่ยืนอึ้ง ใช้มืออีกข้างโอบเอวบางให้กระชับ แน่นขึ้นอย่างไม่รู้ตัว // อิอิ ทำมาไม่อยากแต่มือนี่กอดแน่นเลย สมน้ำหน้าหวงกุ้ยเฟยอยากมาทำลูกน้อยหมิงร้องไห้เองทำไมล่ะ อยู่ดีไม่ว่าดีแท้ ๆ กะจะปล่อยผ่านแล้วเชียว
“อื้ม นี่เจ้า!! ข้าเกลียดเจ้าที่สุดเลยฮองเฮา”
เมื่อได้สติเหยี่ยหัวก็ละจากปากจิ้มลิ้มหอมหวานนั้น ก่อนที่สายตาพระองค์จะมองไปยังบุคคลรอบข้างที่อ้าปากค้าง ไปตาม ๆ กัน ใบหน้าผู้ปกครองแผ่นดินด้วยคุณธรรมแดงไปจนถึงใบหูพร้อมกับต่อว่าฮองเฮาเสียงดัง ก่อนจะรีบเดินหนีไปทิ้งให้ หมิงหลันยิ้มตามอย่างพอใจ
“แหม!! เกลียดจนมีลูกเลยนะเพคะ เหยี่ยหัวขี้อาย แบบนี้แหละที่พูดก็เพียงแค่ขัดเขิน ดูใบหน้าของฝ่าบาทสิแดงกว่าผลท้อ บอกเกลียดข้าทีไรค่ำคืนนั้นก็ไม่ได้หลับได้นอนทุกทีไป”
เสียงหวานยังคงกล่าวต่ออย่างชอบใจพร้อมกับบิดกาย ไปมาด้วยความขัดเขินดังดรุณีน้อยเพิ่งออกเรือน ยิ่งเห็นสายตา ทุกคนมองยิ้ม ๆ บวกกับอาการกระฟัดกระเฟียดของหวงกุ้ยเฟยแล้วก็นับว่าเป็นที่น่าพอใจ คนอย่างหมิงหลันถ้าคิดจะเอาคืน ไม่ต้องมาด่ามากให้เปลืองน้ำลายหรอกเพราะมันมีวิธีที่เจ็บ ยิ่งกว่าด่า
คอมเม้นให้ไรท์หน่อยน๊าาาาา ?
- Writer
