ตอนที่ 4 ลูกข้าใครอย่าแตะ
706 Words
“พวกเจ้าลูกข้าอยู่ที่ไหน”
หมิงหล่นถามนางกำนัลที่ก้มหน้างุดไม่ยอมเงยขึ้นมาสบตา
“เอ่อ อยู่กับพระสนมเฟิ่งเพคะฮองเฮา ฮ่องเต้เห็นว่าพระองค์ประชวรจึงไม่อยากให้องค์ชายอยู่ใกล้”
นางกำนัลสาวตอบกล้า ๆ กลัว ๆ
ปัง!!!!
“กล้าดียังไงเอาลูกข้าไป พาข้าไปตำหนักพระสนมเดี๋ยวนี้!!”
นางตบโต๊ะเสียงดังลั่นตำหนักด้วยความไม่พอใจ // อีผัว ตัวดีสาระแนนักเชียว เอาลูกไปฝากเมียน้อยอย่างนั้นเหรอ ชิ อีหมิงคนนี้ไม่ยอมหรอก
เพียงแค่นางออกคำสั่งเรื่องราวการเสด็จไปตำหนัก หวงกุ้ยเฟยของฮองเฮาก็ดูจะกลายเป็นเรื่องราวใหญ่โตจนลือสนั่นกันไปทั่วทั้งวังหลวง ร่างสง่างามเดินเข้ามาอุ้มเอาองค์ชายน้อย บุตรของตนขึ้นมาแนบอก ใบหน้ากลมน่ารักยิ้มให้กับพระมารดาพร้อมทั้งกอดคอของพระนางเอาไว้จนแน่น
“คิดถึงแม่หรือเจ้าก้อนแป้งน้อย”
หมิงหลันระบายยิ้มออกมาเมื่อเจอกับลูกอ้อนแสนน่ารักของบุตรชายตัวกลมที่กอดพระนางไม่ยอมปล่อย
“ถวายพระพรฮองเฮาเพคะ หม่อมฉันขอองค์ชายน้อยคืนด้วยเพคะ ตอนนี้องค์ชายน้อยอยู่ในความดูแลของหม่อมฉัน ตามคำสั่งฮ่องเต้”
หวงกุ้ยเฟยถวายพระพรตามธรรมเนียมแต่กลับกล้าเอ่ยห้ามนางที่เป็นถึงฮองเฮาอย่างนั้นหรือ // เหอะ พวกไร้สำนึก ชอบแย่งผัวคนอื่น เห็นหน้าแล้วนึกหงุดหงิด
“ม๊ะ ม๊า”
เสียงเล็ก ๆ เรียกพระมารดาดังขึ้นจนฮองเฮาชะงัก อารมณ์ร้อนเมื่อครู่มลายหายไปในทันทีที่บุตรเรียกตน แม้จะ ไม่ชัดมากแต่ก็นับว่าวิเศษที่สุดแล้วนับตั้งแต่หมิงหลันได้พบเจอมา ความรู้สึกของการมีลูกมันเป็นแบบนี้นี่เอง
“เหยี่ยหมิง เจ้าเรียกแม่อย่างนั้นเหรอ”
จุ๊บ ฮองเฮาก้มจูบแก้มกลม ๆ นั้นอย่างดีใจประจวบเหมาะกับฮ่องเต้ที่เสด็จมาเห็นภาพใบหน้างดงามกำลังยิ้มให้กับบุตร ตัวน้อยที่เพียรเรียกนางครั้งแล้วครั้งเล่า เมื่อเรียกเสร็จก็ได้รางวัลเป็นการหอมแก้มกลม ๆ นั้นทุกครา ภาพใบหน้าที่งามราวกับภาพวาดยิ้มออกมาได้สวยงามจนพระองค์ต้องหยุดมองมันสักพัก
“ไปเอาองค์ชายคืนมา”
หวงกุ้ยเฟยสั่งนางกำนัลให้เข้ามาแย่งองค์ชายน้อย ให้ออกจากอ้อมกอดของฮองเฮา
“แง ๆ ๆ ๆ ๆ ม๊ะ แง ๆ”
เด็กน้อยร้องไห้จ้าเมื่อรู้ว่ากำลังจะถูกคนจับแยกจากมารดาของตนเอง ในตาของคนเป็นแม่ลุกวาวอย่างเกรี้ยวกราด // หึ๊ย มันจะมากเกินไปแล้วนะอีพวกนี้ คิดได้เท่านั้นเท้าหนักของฮองเฮา หมิงหลันก็ถีบนางกำนัลจนล้มพร้อมกับถีบหวงกุ้ยเฟยให้ล้มลงไปอีกคน
“โอ๊ย ๆ ๆ ฮึก ๆ ฮ่องเต้เพคะช่วยหม่อมฉันด้วย ฮึก ๆ”
หวงกุ้ยเฟยที่เหลือบไปเห็นร่างสูงในชุดมังกรเดินมาพอดี จึงได้ทีฟ้อง
“เหอะ มาก็ดีบอกคนของฝ่าบาทด้วย ว่านี่ลูกข้าไม่ใช่ ของเล่นจะได้ยื้อแย่งเอามาเล่นได้ นับตั้งแต่นี้หากข้ายังมีลมหายใจฝ่าบาทไม่มีสิทธิ์จะมายกลูกหม่อมฉันให้ใครเด็ดขาด ไป!! กลับตำหนัก!!!”
สายตาที่พร้อมจะฉีกพระองค์ออกให้เป็นชิ้น ๆ ทำให้ฮ่องเต้ต้องเงียบไป ไม่อยากจะเอ่ยขึ้นเพื่อให้นางนั้นอารมณ์เสียเพิ่มเพราะรู้ดีว่าเรื่องนี้คนที่ผิดย่อมเป็นหวงกุ้ยเฟย ครั้นจะเอ่ยลงโทษเสียตอนนี้ก็กลัวฮองเฮาจะได้ใจจึงทำได้เพียงเงียบไว้ก่อน
“ทำกิริยาเช่นนี้หรือคนเป็นแม่”
แม้จะไม่อยากเถียงนางแต่ปากเจ้ากรรมก็ดันตรัสออกไปเสียแล้ว
“เพคะ หม่อมฉันนี่แหละแม่ หากมีครั้งหน้าจะไม่ใช่เพียงเท่านี้ แต่หัวพวกมันก็จะไม่ได้มีอ**บนบ่า!!!!”
เสียงราบเรียบในคราแรกเน้นหนักในช่วงท้ายจนคน รอบข้างนึกเสียวสันหลังวาบกับแม่เสือจนแม้แต่ฮ่องเต้ยังมิอยาก จะสบตากับนาง
- Writer
