EP 2 : มีเรื่องให้ช่วย
1281 Words
ตอนที่ 2 : มีเรื่องให้ช่วย
ชายหนุ่มร่างสูง ผู้มีใบหน้าคมคายสไตล์เอเชีย ส่วนสูงหนึ่งร้อยแปดสิบเซนติเมตร สวมชุดสูทสีดำสนิทตัดกับเสื้อเชิ้ตสีขาวยิ่งเสริมบุคลิกให้ดูน่าเกรงขาม ฝ่ามือหนาจับปืนกระบอกสีดำเงาวับด้วยความคุ้นชิน นิ้วแกร่งเหนี่ยวไกลปืนไปที่เป้าหมายตรงหน้าด้วยจังหวะที่มั่นใจเป็นจำนวนสามนัดติดต่อกัน
ปัง! ปัง! ปัง!
สายตาคมกริบมองเป้าหมายที่ลูกกระสุนนั้นไปโดนตรงกึ่งกลางพอดีจนเป็นรูพรุนในตำแหน่งเดียวกันอย่างพึงพอใจ ริมฝีปากหนากระตุกยิ้มกับความแม่นยำของตัวเอง
ครืด ครืด ครืด…
ท่อนแขนแกร่งลดระดับลงก่อนจะวางปืนพกสั้นไว้ตรงหน้า พร้อมกับปรายตามองโทรศัพท์เครื่องหรูที่มีสายเรียกเข้าจากน้องสาวคนสนิท
"ว่าไงตัวแสบของพี่" ริมฝีปากหนาเผยรอยยิ้มออกมาบางๆเมื่อรับสายน้องสาวคนสนิทที่เปรียบเสมือนเจ้านายอีกคนอย่างอลินดา
(พี่เทเลอร์คะ ยุ่งอยู่หรือเปล่า)
"บ่ายนี้ว่างเคลียร์งานที่บริษัทเสร็จก็มายิงปืนแก้เบื่อนิดหน่อย ลินมีอะไรหรือนายใหญ่ต้องการอะไร"
(พี่ชาร์ลไม่ต้องการหรอกค่ะ แต่ลินต้องการความช่วยเหลือ)
ใบหน้าคมคายเปลี่ยนเป็นจริงจังทันทีเมื่อปลายสายบอกต้องการความช่วยเหลือ เท้าแกร่งก้าวออกจากโซนที่ยิงปืนทันที
"ตอนนี้อยู่ไหน ใครทำอะไร เป็นอะไรหรือเปล่า"
(ใจเย็นๆค่ะ ลินไม่ได้เป็นอะไร ลินยังปลอดภัยดี ถ้าพี่เทเลอร์ว่างมาหาลินที่บ้านหน่อยได้ไหมคะ ลินมีเรื่องจะคุยด้วย) อลินดารีบห้ามทันทีเพราะลืมตัวว่าพี่ชายคนสนิทรวดเร็วยิ่งกว่าจรวด ไม่ว่าจะมีเรื่องอะไรเทเลอร์มักตื่นตัวเสมอ ผิดที่เธอใช้คำพูดที่ไม่แตกฉานเกินไป
"แน่ใจนะว่าไม่เป็นอะไร นายใหญ่ทำอะไรลินหรือเปล่า ต่อให้นายใหญ่เป็นนายพี่ แต่ถ้าเขาทำให้ลินเสียใจอีก คราวนี้พี่จะไม่ยอมแล้วนะ แล้วพี่จะไม่ให้ไอ้จัสตินมาพาลินหนี แต่พี่จะพาลินหนีเอง"
(ลินไม่เป็นอะไรจริงๆค่ะ สนามยิงปืนกับบ้านพี่ชาร์ลขับรถไม่ถึงสิบนาทีคงถึง แล้วเจอกันนะคะ)
ร่างแกร่งเดินมาที่รถสปอร์ตคันหรูสีเหลืองที่จอดเด่นเป็นสง่ากลางลานจอดรถของสนามยิงปืน ก่อนจะก้าวขึ้นรถด้วยท่าทางเรียบนิ่งและขับออกจากบริเวณนั้นทันที
คฤหาสน์หลังใหญ่ของชาร์ล
สายตาคมกริบปรายตามองรถตู้คันหรูที่ไม่ใช่ของบ้านนี้เพียงนิดก่อนจะเดินเข้าไปด้านใน ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเจ้าของรถคันนี้เป็นของใคร เท้ายาวก้าวเข้ามาในคฤหาสน์หลังใหญ่ก็ได้ยินเสียงของเด็กๆเจี๊ยวจ๊าวทำเอาหัวใจแกร่งอ่อนยวบ เพียงแค่เห็นหลานๆวิ่งเล่นกันอย่างสนุกสนานริมฝีปากหนาก็ระบายยิ้มออกมาทันที
เมื่ออายุมากขึ้น หลานตัวน้อยก็โตขึ้นเช่นกัน จากที่เคยอุ้มอยู่แนบอกตอนนี้สามารถวิ่งเล่นกันได้แล้ว
"อาเทเลอร์"
เสียงคุ้นหูทำให้เขาลืมเรื่องเครียดไปได้ทันที สายตาคมมองเด็กสาวตัวน้อยด้วยความรัก เด็กสาววัยประถมใบหน้าลูกครึ่งไทยยุโรป รอยยิ้มที่เป็นเอกลักษณ์ที่ได้มาจากแม่ของเจ้าตัว กำลังวิ่งมาหาทำให้ร่างสูงย่อตัวลงและอ้าแขนรับ
"ลีอาคนเก่งของอาเทอร์"
"ลีอาคิดถึงอาเทเลอร์ค่ะ"
"อาก็คิดถึงลีอาเหมือนกัน"
"แด๊ดดี๊กับม่ามี๊ทำงานเยอะลีอาเลยไม่ได้มาหาอาเทเลอร์เลยค่ะ"
ใบหน้าคมคายก้มมองเด็กสาวในอ้อมกอดด้วยรอยยิ้ม ชอบในความชั่งพูดและรู้เรื่องของลีอา
"ชาวินท์ก็คิดถึงอาเทเลอร์เหมือนกันครับ"
เด็กหนุ่มตัวน้อยวิ่งมาหาอาผู้เป็นที่รักพร้อมกับกอดทับพี่ลีอาทันทีราวกับกลัวเทเลอร์จะรักพี่ลีอามากกว่า
"อาเทเลอร์ก็รักชิลินใช่ไหมคะ"
เด็กสาวตัวเล็กสุดของบ้านที่พูดจารู้เรื่องวิ่งเข้ามาเกาะแขนเทเลอร์ทันที ไม่ต่างจากพี่ชายของเธอ
"อาคิดถึงทั้งชาวินท์และชิลินเลยครับ แต่ทั้งสองคนเราเจอกันเมื่อสองวันก่อนเองนะ คิดถึงอาขนาดนั้นเลยเหรอ" มือหนาเอื้อมไปลูบหัวหลานสาวและหลานชายตัวแสบด้วยความรัก เพราะด้วยทั้งสองคนเป็นลูกของอลินดากับชาร์ลที่เป็นเจ้านายทำให้เขามาหาทั้งคู่อยู่บ่อยครั้ง เหมือนได้เลี้ยงมากับมือตั้งแต่อยู่ในท้องของอลินดา
"นี่แหละเนอะ อาสุดที่รักของหลานๆ สปอยหลานทุกอย่าง และมีเวลาให้จนหลานๆติดกันเป็นขบวน" อลินดาพูดด้วยรอยยิ้มเมื่อเดินออกมาจากห้องครัวก็เห็นพี่ชายคนสนิทรายล้อมไปด้วยเด็กๆ
"พ่อแม่ลีอาไปไหน มาปล่อยลูกทิ้งไว้ที่นี่แล้วหายหัวเหรอไง ลินเลยให้พี่มาช่วยดูเด็กๆใช่ไหม ใช้ไม่ได้ทั้งพ่อทั้งแม่"
"โอ้โห...ทีพูดกับหลานแทบจะอ่อนระทวย พอพูดถึงฉันกับพี่โนว์นี่แทบแดกดัน พ่อกับแม่ลีอาอยู่ย่ะ! แค่ไปเตรียมอาหารในครัวกับน้องลิน ส่วนพ่อลีอานั่งอยู่ในห้องนั่งเล่นกับผัวน้องลิน พอใจไหมจ๊ะคุณอาเทเลอร์" ไอรีนถึงกลับกลอกตามองบนเมื่อได้ยินคำพูดเหน็บแนมของเทเลอร์ถึงกับรีบเดินออกมาจากห้องครัวทันที
"ก็ไม่รู้สิ เห็นลีอาไม่มีพ่อแม่"
"จุ๊ จุ๊ หลานมองตาแป๋วเห็นไหมพี่เทเลอร์ ไม่พูดแบบนี้ต่อหน้าหลานค่ะ"
"เด็กๆไปเล่นกันในสวนก่อนนะ เดี๋ยวอาตามไปเล่นด้วย"
"โอเคค่ะอาเทเลอร์" ลีอาที่โตกว่าน้องๆตอบตกลงและพาน้องทั้งสองคนไปเล่นที่สวนหย่อม
"ประกบหลานด้วย" น้ำเสียงเข้มบอกพี่เลี้ยงที่คอยดูแลเด็กๆด้วยท่าทางจริงจัง เขาจะอ่อนโยนกับบางคนเท่านั้นคนอื่นเขาก็ยังเป็นคนที่เข้มงวดเหมือนเดิม
ใบหน้าคมคายหันมามองหญิงสาวสองคนที่ยืนยิ้มน้อยยิ้มใหญ่
"ลินเรียกพี่มามีอะไรหรือเปล่า"
"ไปนั่งคุยในห้องนั่งเล่นดีกว่าค่ะ"
เทเลอร์พยักหน้าเป็นเชิงเข้าใจและเดินตามสองสาวไป
พอมาถึงห้องนั่งเล่นก็เห็นเจ้านายหนุ่มที่เหมือนเพื่อนสนิทนั่งอยู่ก่อนแล้ว ไม่แปลกที่จะเห็นชาร์ลติดบ้านขนาดนี้เพราะงานที่บริษัทเขาเป็นคนดูแลแทนไปโดยปริยายตั้งแต่อลินดาท้องลูกคนแรก สายตาคมมองบุคคลที่สนิทที่นั่งอยู่ด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง
"หาเมียสักทีดิวะ จะได้มีลูกเป็นของตัวเอง" โนอาร์พูดทันทีเมื่อเห็นเทเลอร์นั่งลงบนโซฟาที่อยู่ไม่ไกล
"ลินมีเรื่องอะไรถึงเรียกพี่มาวันนี้" เทเลอร์ไม่ได้สนใจคำพูดของโนอาร์แต่กลับหันไปหาน้องสาวคนสนิทแทน
"ฮ่า ฮ่า..." ชาร์ลหัวเราะดังลั่นเมื่อเห็นท่าทางเมินเฉยของเทเลอร์ที่ไม่สนใจคำพูดของโนอาร์
"มึงนี่นะ เลือกปฏิบัติชัดๆ กับพวกกูนี่อย่างกับท่อนไม้ ทีกับอลินดาและหลานนี่อ่อนเป็นปุยนุ่น"
"งั้นเข้าเรื่องเลยก็ได้ค่ะ...." อลินดามองไปที่ไอรีนและโนอาร์ ทั้งสองคนพยักหน้าเล็กน้อย เพราะมีเพียงอลินดาเท่านั้นที่เทเลอร์ยอมทำตามทุกอย่าง ทั้งสองคนเลยมาขอความช่วยเหลือจากเธอ
- Writer
