ร่างเล็กรีบเร่งฝีเท้ามายังจุดที่พี่ชายยืนอยู่ เขามีสีหน้าไม่สู้ดีนักเมื่อน้องสาวหายตัวไป ทั้งที่รับปากบิดาไว้เป็นมั่นเป็นเหมาะแท้ ๆ
“ท่านพี่ ข้าอยู่ตรงนี้เจ้าค่ะ” เสียงหวานเรียกหาทำให้ฉู่เข่อฝานรู้สึกเบาใจขึ้นบ้าง
“หายไปไหนมา ไหนบอกว่าจะรอพี่” คนตัวโตกว่าเอ่ยดุทำเอาเจ้าตัวซนหน้าหงอย
“ข้าเดินเล่นเพลินไปหน่อยเท่านั้นเองเจ้าค่ะ อย่าดุข้าเลยนะเจ้าคะ” สองมือขาวจับจูงมือใหญ่แกว่งไปมา ท่าทางออดอ้อนเช่นนี้มีหรือที่พี่ชายอย่างเขาจะใจแข็งได้นาน
“พี่รู้ว่าเจ้าคงตื่นเต้นกับงานเลี้ยงครั้งแรกแต่อย่าอยู่ห่างพี่นักเพราะที่นี่ไม่ใช่บ้านของเรา” ตระกูลฉู่มีคู่อริมากมายเพียงใดใครเลยจะไม่ทราบ ยิ่งในฐานะว่าที่ผู้สืบทอดเข่อฝานจึงได้รับรู้ข้อมูลหลายอย่าง เพราะท่านพ่อบุญธรรมต้องการให้เขาปกป้องดูแลน้องให้ดีที่สุด
“ข้าผิดไปแล้วเจ้าค่ะ” ฟู่หวาไม่เล่าเรื่องราวทั้งหมดด้วยเกรงว่าพี่ชายจะเป็นห่วงมากเกินไป
“เข้าใจก็
