เช้าวันต่อมาแขกที่คาดไว้แล้วว่าจะมาก็ถึงหน้าจวนพร้อม ๆ กัน สองสาวเร่งรีบลงจากรถม้าประจำตระกูลก่อนเดินตรงไปยังศาลาริมสระน้ำที่มักใช้ร่ำเรียนบ่อยครั้ง เมื่อเห็นเป้าหมายทั้งคู่ก็รีบพุ่งตัวไปหาในทันที
“เจ้าเป็นเช่นไรบ้าง” เสียงหวานเอ่ยถามขณะจับไหล่สองข้างของสหายพลิกซ้ายขวาสำรวจบาดแผล
“เกิดเรื่องใดขึ้นกันแน่” อีกหนึ่งเสียงเต็มไปด้วยความกังวลไม่แพ้กัน
“ข้าปลอดภัยดี เจ้าปล่อยก่อนเถอะผิงผิง” คนงามโดนพลิกไปมาจนตาลายจึงเอ่ยปรามสหายให้หยุด
“เล่ามาให้หมดนะหว่าหวา” กลายเป็นต่งเซิ่งหลุนที่ไม่ยอมให้คู่สนทนาหลบหลีกไม่ตอบคำถาม
“ได้ ข้ายอมพวกเจ้าแล้ว” เมื่อโดนสายตาสองคู่จ้องเขม็งฟู่หว่าเลยได้แต่ยอมจำนน
เรื่องราวถูกถ่ายทอดตั้งแต่นางไปพบบิดาและพี่ชาย กระทั่งพูดคุยกันจบก็แยกออกมาเพื่อไปตามที่ได้นัดหมายกับสหายไว้ ระหว่างนั้นเองอยู่ ๆ บุรุษแปลกหน้าสองสามคนกลับลอบตามมาแต่ดันโดนจับได้ สุดท้ายองครักษ์ของตระกู
