“เฮียไทม์คะ หนูไออยากอยากกินไอศกรีมวันนี้หนูไอเรียนหนักมากจบจากห้องเรียนแล้วยังไม่พอพอร์ชยังพาทบทวนบทเรียนในวันที่หนูไอหยุดเรียนอีกหลายบทจนหนูไอปวดหัวไปหมดแล้ว ถ้าได้กินไอศกรีมสักถ้วยอาการปวดหัวของหนูไอน่าจะหายดีเป็นปลิดทิ้งเลยค่ะ”
ไออุ่นหันมาบอกธามไทที่กำลังตั้งใจขับรถด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้มตรงข้ามกับอาการปวดหัวที่เธอบอกเขาโดยสิ้นเชิง ทำเอารอยยิ้มของผู้ชายเย็นชาค่อยๆผุดขึ้นในหน้าด้วยความขบขันเมื่อคนข้างกายกำลังออดอ้อนเขาให้พาไปกินไอศกรีมของโปรดที่เธอแทบจะเหมาจนหมดร้านทุกครั้งที่ธามไทพาไปซื้อของที่ซุปเปอร์มาร์เก็ต
“ตามหลักการแพทย์ถ้าปวดหัวต้องกินยานะยัยหนูไอไม่ใช่ไอศกรีม”
ธามไทตอบกลับคนข้างกายอย่างรู้ทันทำให้ใบหน้าที่กำลังยิ้มแย้มถึงกับหุบยิ้มลงทันควันก่อนที่ใบหน้ายับยู่ยี่ด้วยอาการงอนจะเข้ามาแทนที่ ทำเอาธามไทอดไม่ได้ที่จะละมือหนึ่งข้างที่กำลังบังคับพวงมาลัยอยู่มาขยี้ผมของไออุ่นด้วยความเอ
